"Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα κράτος που οι πολίτες του ζούσαν αρμονικά....
Κάπως έτσι ξεκινάνε τα παραμύθια. Μα όπως συμβαίνει σ όλα τα παραμύθια, κάποια στιγμή σ αυτή την πολιτεία εμφανίστηκε ο κακός δράκος, που τον έλεγαν "ΚΡΙΣΗ". Αυτός λοιπόν ο κακός δράκος, είπε στους πολίτες πως για να φύγει από κει έπρεπε πρώτα να χορτάσει και τους ζήτησε να επιλέξουν ποιους θα έτρωγε. Οι πολίτες τρόμαξαν μα ανέλαβε ο βασιλιάς και οι σύμβουλοί του να λύσουν το θέμα. Σίγουρα υπήρχαν ανάμεσα στους πολίτες κάποιοι που... περίσσευαν! Κι έτσι......
Τη συνέχεια του παραμυθιού, δεν είναι δύσκολο να τη φανταστεί κανείς, αφού τη βιώνουμε καθημερινά.
Οι συνθήκες που δημιούργησε η κρίση στη χώρα μας, οδήγησαν γρήγορα στο φαινόμενο του "κοινωνικού αυτοματισμού".
Ετσι, αναζητούνται ανάμεσα μας οι "αποδιοπομπαίοι τράγοι", στη συνέχεια ενοχοποιούνται για τα "δεινά" μας και τελικά ρίχνονται στην πυρά, με στόχο να διατηρηθεί η εύρυθμη λειτουργία της κοινωνίας. Τα κριτήρια γι αυτή τη "δαιμονοποίηση", μας έρχονται κάθε φορά "άνωθεν", στοχοποιώντας το επόμενο εξιλαστήριο θύμα.
Με συνεχής προτροπή και μεθόδευση μια νέα κοινωνική συνείδηση διαμορφώνεται, που στρέφει τον έναν εναντίον του άλλου, δημιουργώντας προυποθέσεις κοινωνικής αποσυσπείρωσης.Κι ενώ μπορεί το φαινόμενο στις μέρες μας να είναι ιδιαίτερα έντονο ,δεν εμφανίζεται όμως για πρώτη φορά.Η μέθοδος του "διαίρει και βασίλευε", εφαρμόστηκε συχνά στην ιστορία των κοινωνιών, με στόχο η οργή και η αγανάκτηση για όσα συνέβαιναν, να μετατοπιστούν σε "φανταστικούς εχθρούς", δημιουργώντας ένα προστατευτικό δίχτυ για το σύστημα.
Πως όμως μια κοινωνία μπορεί ν αντισταθεί στις λογικές της αντιπαράθεσης και να δημιουργήσει συνθήκες κοινωνικής συνοχής? Είναι δυνατόν να αποφευχθούν συγκρούσεις "συμφερόντων" με μόνα όπλα αρχές και αξίες όπως η αλληλεγγύη, η συντροφικότητα, το αίσθημα δικαίου, όπως ακούγεται συχνά? Εξάλλου, αν αυτά τα διαθέταμε δε θα φτάναμε ως εδώ...Κάποιοι φρόντισαν να μας "αφοπλίσουν" καιρό πριν.
Και τώρα? Δεν υπάρχει ελπίδα?
Ο ρους της ανθρώπινης ιστορίας έδειξε ότι κυλάει βασισμένος σε τρία στάδια: Θέση - Αντίθεση - Σύνθεση. Το στοίχημα της κοινωνίας είναι να φτάσει στη Σύνθεση μέσα από μια γόνιμη Αντίθεση κι όχι μια στείρα αντιπαράθεση. Η λύση που
θα οδηγήσει στη θεραπεία των κοινωνικών παθογενειών, δεν είναι ο κοινωνικός κανιβαλισμός, καθώς έτσι μοιάζει να εξελίσσεται το φαινόμενο του κοινωνικού αυτοματισμού. Χρειάζεται, η αναπόφευκτη καθώς φαίνεται σύγκρουση προτάσεων, να γίνει αντικείμενο ενός καταρχήν εσωτερικού διαλόγου με κριτήριο τη δικαιοσύνη, τη δημοκρατία και την εμπιστοσύνη, μακριά από μικροψυχίες και φόβους.
Και κυρίως χρειάζεται ως κοινωνία να σταθούμε κριτικά απέναντι στην ουσία της κρίσης και ν αναρωτηθούμε αν πραγματικά ο "εχθρός" είναι ο μισθωτός, ο συνταξιούχος ,ο απεργός, ο παράνομος μετανάστης ή όποια άλλη κοινωνική ομάδα παρουσιάζεται ως τέτοιος κάθε φορά, από τα ΜΜΕ και την άρχουσα τάξη.
Ίσως τότε, στρέψουμε το βλέμμα μας, όχι στο διπλανό μας αλλά λίγο πιο ψηλά, στα "θεωρεία",απ όπου οι "ισχυροί" παρακολουθούν με ικανοποίηση το θέαμα που τους προσφέρει το "αλληλοφάγωμα" μας.
Ίσως τότε, μέσα απ΄ αυτή τη διαδρομή, γίνει αντιληπτό ότι εχθροί των πολιτών δεν είναι οι πολίτες, αλλά οι πολιτικές που οδήγησαν στην κρίση.
Κι ίσως τότε κι όλοι αυτοί που πιστεύουν ότι αυτή η κοινωνία "έπεσε", όπως η Τροία, συνειδητοποιήσουν ότι ...η Τροία έπεσε από μέσα!!!
Ιωάννα Μαρίνου
Ο δράκος που τον έλεγαν.... "ΚΡΙΣΗ" - Γράφει η Ιωάννα Μαρίνου
Φωτογραφικό υλικό
