Με αφορμή την προβολή της επίσκεψης του Υπουργού Δικαιοσύνης για να λύσει και αυτός –άλλη μια φορά –το θέμα της ανάγκης επέκτασης του Δικαστικού Μεγάρου, και της δημοσιοποιηθείσας ως «λογικής» πρότασης του να μεταστεγαστεί στο Παλαιό Νοσοκομείο το Εφετείο Δωδεκανήσου, εφόσον όμως και αν προηγουμένως εξυπηρετηθούν οι ανάγκες στέγασης υπηρεσιών του Υπουργείου Υγείας, θεωρώ επιβεβλημένο καθήκον να δημοσιεύσω τις παρακάτω απόψεις μου.
Το από 15ετίας και πλέον ιστορικό του Δικαστικού Μεγάρου, περνώντας από χίλια κύματα, τείνει πλέον να δημιουργήσει παράδοση θρύλου, χωρίς όμως να είμαι σίγουρος αν θα ξεπεράσει το Γεφύρι της ΄Αρτας. Αρχικά θα είχαμε νέο σύγχρονο Δικαστικό Μέγαρο εκτός πόλης. Στη συνέχεια θα το είχαμε στις εγκαταστάσεις του πρώην ΠΙΚΠΑ. Μετά τροποποιήθηκε το σχέδιο πόλης για να επεκταθεί στο τετράγωνο της Πυροσβεστικής και της Αστυνομίας. Πλην όμως αντέδρασαν νομίζω οι συνδικαλιστές των εκεί σωματείων και είχαν δίκιο. Που αλλού στην Ευρώπη υπάρχει η φοβερή ατραξιόν , η Πυροσβεστική να στεγάζεται ασφυκτικά στο διοικητικό-εμπορικό κέντρο μιας πόλης, στη βόρεια άκρη ενός νησιού, και οι τουρίστες έκπληκτοι να ακούν τις σειρήνες στο κέντρο της πόλης και να παρακολουθούν τις πανέμορφες εικόνες πως θα ελευθερωθούν οι δρόμοι για να μεταβούν τα πυροσβεστικά στη Νότια Ρόδο ή στα Σιάννα να σβήσουν τις φωτιές. Που αλλού υπάρχει το ευτύχημα οι αστυνομικές υπηρεσίες να είναι δίπλα στα κεντρικά καταστήματα των τραπεζών για να αποτρέπουν έτσι εν τη γεννέσει τους τις ληστείες….Ευτυχώς όλοι οι ιθύνοντες έδειξαν κατανόηση. Το Δικαστικό Μέγαρο δεν είναι άλλωστε προτεραιότητα. Η Δικαιοσύνη μια ιδέα είναι και ούτε ψήφους , ούτε πρεστίζ διαθέτει.
Στη συνέχεια μαζεύτηκαν στη Ρόδο, καλοκαίρι αν θυμάμαι καλά, πολλοί Γενικοί Γραμματείς αρμόδιων Υπουργείων για να λύσουν το θέμα. Και λύθηκε. Επέκταση τμημάτων του Πρωτοδικείου και του Ειρηνοδικείου στο εγκαταλειμμένο Παλαιό Νοσοκομείο. Κάποιες μικρολεπτομέρειες έλειπαν μόνο. Πως θα το παραχωρήσει το κράτος του Υπουργείου Υγείας στο κράτος του Υπουργείου Δικαιοσύνης. Στην Ελλάδα πρέπει να ξέρετε πώς ό,τι και να λέει το Σύνταγμα έχουμε ομοσπονδιακή Δημοκρατία και μάλιστα την πιο ωραία σε όλο τον κόσμο. Αντί να δομείται σε περιφέρειες δομείται σε Υπουργεία. Συσκέψεις και παρα-συσκέψεις στην Αθήνα και η λύση βρέθηκε. Να παραχωρηθεί το Παλαιό Νοσοκομείο στον Δήμο Ρόδου (που είναι για όλες τις δουλειές και ας τον βρίζουν) και αυτός να παραχωρήσει μια ολόκληρη αυτοτελή – ολόκληρη πτέρυγα στο Υπουργείο Δικαιοσύνης. Έγινε τοπογραφική μελέτη , χωρίς χρήματα, από ιδιώτη μηχανικό, ευτυχώς την βρήκαν εντάξει οι υπηρεσίες και την επικύρωσαν, πήρε 2-3 αποφάσεις το Δημοτικό Συμβούλιο , ήλθε και η «Θέμις», όχι η θεά αλλά η κατασκευαστική εταιρεία του Υπουργείου Δικαιοσύνης και όλοι περιμέναμε και περιμέναμε, χωρίς όμως τον ξενοδόχο.
Νέες ηγεσίες των κρατών Υγείας και Δικαιοσύνης είχαν άλλες πιο πρωτότυπες και συμβατές με τις αρχές των ευνομούμενων κρατών ιδέες…. Επειδή με τη παραχώρηση δεν αποδίδεται κυριότητα και μπορεί μετά από χρόνια να έλθει το κράτος του Υπουργείου Υγείας να ζητήσει πίσω το στεγαζόμενο στο π. νοσοκομείο μέρος του Δικαστικού Μεγάρου για το οποίο θα έχει ξοδέψει δικά του (κατα-δικά του ) λεφτά το κράτος του Υπουργείου Δικαιοσύνης, θα έπρεπε να μεταβιβασθεί όχι η χρήση αλλά η κυριότητα. Και μάλιστα όχι με υπουργικές αποφάσεις-που προβλέπεται- αλλά με νόμο για να έχει μεγαλύτερο κύρος. Από ό, τι ξέρω βέβαια και οι νόμοι καταργούνται και τροποποιούνται, αλλά ας μη το μάθουν, μήπως θέλουν και τροποποίηση του Συντάγματος… Ετοιμάστηκε τροπολογία στο νομοσχέδιο μάλιστα για τα ενέχυρα, δύο απόλυτα φαίνεται συναφή πράγματα, έγινε ακόμη και ηλεκρονική διαβούλευση (όχι παίζουμε), αλλά εδώ και ένα χρόνο το νομοσχέδιο είναι σε συρτάρι ενδεχομένως για να σιτέψει.. Και ενώ είμαστε στο σίτεμα καταφθάνει ο πρώην αρχισυνδικαλιστής (απαραίτητο στάδιο δοκιμασίας στην Ελλάδα για την ανάδειξη κάθε πολιτικού –εδώ θέλει συνταγματική κατοχύρωση..)- Υπουργός της Δικαιοσύνης , επισκέπτεται το παλιό Νοσοκομείο, θαυμάζει την αρχιτεκτονική του και τους ανθισμένους με κάθε λογής «χορτάρια» κήπους του –τέτοια συνύπαρξη που αλλού- , γίνονται συσκέψεις και αποφασίζεται επιτέλους άλλη οδός επίλυσης και δεν πειράζει, έχουμε χρόνια μπροστά μας…
Αποφασίζεται , χωρίς όμως την παρουσία του Άδωνι, ότι αφού αυτός (ο Αδωνης) ως κυβερνήτης τους κράτους του Υπουργείου Υγείας εξαντλήσει τις κατά τις επιθυμίες του ανάγκες στέγασης του Αστικού Κέντρου Υγείας (τυχεροί ροδίτες) και των άλλων δυσνόητων ακόμη δομών του ΠΕΔΥιού του, ό, τι απομείνει (άντε βρε) να το δώσει (άμα θέλει και είμαστε καλά παιδιά )στο κράτος του Υπουργείου της Δικαιοσύνης. Για να να στεγάσει μάλιστα το τελευταίο , κατά τη εξαιρετικά «λογική» όπως προβλήθηκε πρόταση του Υπουργού Δικαιοσύνης το Εφετείο Δωδεκανήσου . Συνυπάρχοντας έτσι (που αλλού τέτοια ωραία πράγματα) Εφέτες και Εισαγγελείς Εφετών, Δικηγόροι, Γραμματείς και δικαζόμενοι πολίτες μαζί με ασθενείς , συνταξιούχους , άπορους και ασφαλισμένους. Αλλωστε ξεκινώντας από την κορυφή οι Δικαστές θα πρέπει να είναι κοντά στην κοινωνία. (Με τη ευκαιρία γιατί δεν προωθείται η αμοιβαία μεταστέγαση τμημάτων του Άρειου Πάγου στον Ευαγγελισμό και του Ευαγγελισμού στον Αρειο Πάγο…΄)
Και τι είναι άλλωστε το Εφετείο Δωδεκανήσου εκτός από ένα από τα ξεχασμένα κεκτημένα της Δωδεκανήσου. Πως στις διοικητικές υποθέσεις η Δωδεκάνησος υπάγεται στο Διοικητικό Εφετείο Πειραιά. Και στη Σύρο δεν υπάρχει ένα Εφετείο που λέγεται μάλιστα όχι Κυκλάδων αλλά Αιγαίου; Όχι δεν υπονοώ τίποτα, άλλωστε αυτά τα πράγματα των καταργήσεων και συγχωνεύσεων έρχονται ξαφνικά. Πάντοτε όμως για το καλό μας…
Οι τοπικοί παράγοντες κρατώντας την ανάσα τους σιωπούν φαίνεται από την αγωνία. Για φαντασθείτε π.χ, να τους πεί το κράτος του Υπουργείου Εσωτερικών ότι τα γραφεία τους θα μεταφερθούν από τα δικά του Μέγαρα στον Ζέφυρο ή στον Νηρέα προκειμένου το ΤΑΙΠΕΔ να αποφασίσει τη καλύτερη αξιοποίηση των Μεγάρων (τους); Για τη Δικαιοσύνη που ούτε ψήφους δίνει ούτε πρεστίζ διαθέτει κα όλο μας απειλεί με παραπομπές, θα σκεπτόμαστε τώρα;
Ευτυχώς άλλωστε η Περιφέρεια πρόλαβε και κατέλαβε κυριολεκτικά τα πρώην Γραφεία της Μεραρχίας, δίπλα στο Δικαστικό Μέγαρο εξασφαλίζοντας άπλα στα γραφεία των αιρετών στο Νομαρχιακό Μέγαρο. Ποιοι είναι δηλαδή οι Δικαστές και οι Εισαγγελείς , οι Γραμματείες των Δικαστηρίων, οι Δικηγόροι και οι κακούργοι δικαζόμενοι πολίτες που έχουν προτεραιότητα και τους ενοχλεί όλοι μαζί να να σακιάζονται σε δωματιάκια ακόμη και σε παλιά κελιά υποδίκων. Αυτούς δεν τους εξέλεξε ο λαός και δεν είναι τοπικοί άρχοντες. Τι θα πεί ότι η Δικαιοσύνη είναι η Τρίτη Εξουσία. Αυτά είναι για τους γραφικούς….
Από την άλλη δώσανε στον Δήμο χωρίς να το ζητήσει, το παλαιό ξενοδοχείο «Πίνδος» που στεγάζει τη Λέσχη των Αξιωματικών, όταν άλλα που δικαιούται όπως η Ροδιακή Έπαυλη ευτυχώς τη προστατεύουν και δεν την δίνουν .΄Εχει καμία σημασία που το « Πίνδος» είναι πίσω από το Δικαστικό Μέγαρο και θα μπορούσε άμεσα –όπως βέβαια και η πρ. Μεραρχία- να δώσει αξιοπρεπέστατες λύσεις ανάσας επέκτασης του Δικαστικού Μεγάρου: Ποιός νοιάζεται γι αυτά, όταν μάλιστα προτεραιότητα έχουν οι εξωυπηρεσιακές ανάγκες των αξιωματικών και των οικογενειών τους που απαραιτήτως πρέπει να είναι δίπλα στο εμπορικό κέντρο και όχι π.χ. στις σε απόσταση 2 χιλιομέτρων υφιστάμενες καλύτερες εγκαταστάσεις του Κέντρου Αναψυχής Αεροπορίας (πρ. ΚΑΒΑ) στον ΄Αγιο Φραγκίσκο. Εδώ όμως ενδεχομένως να υπάρχουν και άλλα υπο-κρατίδια του κράτους του Υπουργείου Αμυνας.
Και όλες αυτές οι τραγελαφικές καταστάσεις κυριολεκτικά σε ξένο αχυρώνα. Εδώ το Δημόσιο ελέω ιταλών κατακτητών βρέθηκε με αμύθητη περιουσία , καμιά σχέση έχουσα με την υπόλοιπη περιουσία του στην υπόλοιπη Ελλάδα. Με μυριάδες αυθαίρετες καταγραφές υπέρ της Ιταλικής Διοίκησης Αιγαίου κατά τη σύνταξη του Κτηματολογίου το 1929, το Ελληνικό Δημόσιο βρήκε θησαυρό με τη Συνθήκη Ειρήνης του 1947.
Αυτός ήταν και ο λόγος που η τεράστια αυτή περιουσία-θησυρός στην ουσία δεν ενσωματώθηκε με τη λοιπή δημόσια ακίνητη περιουσία, αλλά από το 1952 ιδρύθηκε και τη διαχειριζόταν από τη Ρόδο ο Οργανισμός Δημόσιας Ακίνητης Περιουσίας του Δημοσίου στα Δωδεκάνησα (Ο.Δ.Α.Π.Δ.Δ.). Η διαχείριση βέβαια αφορούσε πρώτα-πρώτα τη εξυπηρέτηση των δημόσιων και κοινωνικών τοπικών αναγκών. Είναι σίγουρο δηλαδή ότι αν υπήρχε ο Ο.Δ.Α.Π.Δ.Δ τέτοια θέματα δεν υπήρχαν. ΄Ελα όμως που ήλθαν οι φωστήρες της δικτατορίας και τον κατάργησαν το 1971, πράγμα όμως που στη συνέχεια και οι φωστήρες της Δημοκρατίας όχι μόνο ανέχθηκαν αλλά και αντιδρούν σε κάθε προσπάθεια επανασύστασης του. Με διορισμένες διοικήσεις ημετέρων της Κ. Ε.Δ. (σήμερα ΕΤ.Α.Δ Α.Ε.) του Τ.Α.Π.Α. και πλέον και του ΤΑ.Ι Π.Ε.Δ. ασκούν τη φοβερή διαχείριση που βλέπουμε όλοι ρημάζοντας τη δημόσια περιουσία και ανάμεσα τους τελευταία και το πρώην Στρατολογικό Γραφείο (που το μετακόμισαν στη Σύρο) ενώ και αυτό κάλλιστα μπορεί αντί να ρημάζει να γίνει η Λέσχη των Αξιωματικών και αν δεν τους αρέσει, ( ο καθένας έχει τα γούστα του) ας επιτρέψουν έστω να στεγασθεί τω χωρίς δική του στέγη Διοικητικό Πρωτοδικείο Ρόδου. Είναι φανερό ότι υπάρχει τρομερό έλλειμμα συντονισμένης τοπικής πολιτικής διεκδίκησης και ορθολογικής διαχείρισης των λεγόμενων δημόσιων ακινήτων και βέβαια και αντίστοιχο έλλειμμα θετικής διάθεσης αντιμετώπισης των οξύτατων στεγαστικών αναγκών επέκτασης του Δικαστικού Μεγάρου.
Η περιφρόνηση όμως στη Δικαιοσύνη σε όλες τις θεσμικές εκφάνσεις της, συνιστά βαρύτατη προσβολή του Κράτους Δικαίου που μεταβάλλεται σε πεποίθηση ότι όσοι πλέον από ιθύνουσες κάθε επιπέδου θέσεις αδιαφορούν, έχουν πρότυπο διοίκησης αυτό που κοινώς λέγεται «Μπανανία». Αν θεωρούν ότι τους αδικώ «Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα» .
ΠΗΓΗ: Εφημερίδα Πρόοδος
