Το "παρά πέντε", του Λουρέτζο Μάρκες...Του Μανώλη Δημελλά

Από ψηλά τα ποτάμια της Μοζαμβίκης μοιάζουν με χαρούμενους, σκουρόχρωμους άφοβους γίγαντες, που ξεδιψούν μια άγνωστη και αμέτρητη, όμως τόσο λαμπερή κυρία, την Αφρικάνα γη! Και ενώ εδώ, στη βόρεια Μοζαμβίκη, υπόφερουν από επιδημία χολέρας, εμείς καβαλήσαμε τα σύννεφα και κάνουμε απολογισμούς για το ταξίδι.
Πόσο μαγικό θα ήταν αν γνωρίζαμε, έστω αν υποψιαζόμαστε το μέλλον και τους χαρακτήρες των ανθρώπων. Δεν θα υπήρχαν λανθασμένες επιλογές και το λεξιλόγιο θα ήταν σίγουρα πιο φτωχό, αφού δεν θα μίλαγε για στραβοτιμονιές και παλιοχαρακτήρες. Τότε αυτά που μόλις πρόκειται να διαβάσετε, θα ήταν στην εισαγωγή και όχι πάνω στη σφραγίδα της αποχώρησης, από την εξωτική Μοζαμβίκη.
Αφήνουμε τη χώρα λυπημένοι, στις αναχωρήσεις του αεροδρομίου μόλις συγκρατήθηκαμε να μην βάλουμε τα κλάματα.
Οι πέντε Έλληνες που μας συνόδευαν στις εξορμήσεις και στις καταγραφές με τις κάμερες μας, ήταν εκεί, ακόμη μια αφορμή, για την αληθινή αγκαλιά που δίνει ένας προγραμματισμένος αποχωρισμός, μα τόσο περίεργα βίαιος.
Είναι εκείνα τα παιδιά που θέλω να σας συστήσω και να μοιραστώ μαζί σας, έστω με τις λέξεις, την εμπειρία του καθάριου Έλληνα στους παντόξενους τόπους.
Η Μαρία Κασιμάτη, η Μαρίνα Τσιχλάκη, η Μάρω Μπινλένερ-Σπανούδη, ο γιός της Μαρίνας, Τέλης Τσιχλάκης και ο Επίσκοπος Μοζαμβίκης, κ. Ιωάνννης, που είναι και η ψυχή της Ορθοδοξίας, εδώ στην ακρή της Αφρικής, πάνω στον απέραντο Ινδικό ωκεανό.
Ήταν λίγες μέρες πίσω, όταν γνωρίσαμε τον Ζακυνθινό Αρχιμανδρίτη, Δανιήλ Μπιάζη. 'Ηταν εδώ για να βοηθήσει τον μητροπολίτη, στην οργάνωση της επισκέψεως του πατριάρχη Αλεξανδρείας Θεόδωρου Β'.
Πρώτος εκείνος, δανείστηκε το τίτλο από τη πετυχημένη σειρά του Μέγκα "παρά πέντε", και τον έδωσε στην ομάδα, που παλεύει μέσα στο Μαπούτο ολομόναχη, για να κρατήσει τον Ελληνισμό. Εκείνη τη στιγμή δεν κατάλαβα τη μεταφορά, όμως από ευγένεια, συμφώνησα και πήγα τη κουβέντα παρακάτω.
Έξω από την Ελλάδα, σχεδόν πάντα, συναντάς τους αληθινούς πατριώτες, εκείνους που δίχως δόλο, μιλούν για τη χώρα και πονούν, ωστόσο έχουν τέτοια περηφάνεια και εγωισμό, που δεν θέλουν να βγει τίποτε στραβό και ανάποδο προς τα έξω.
Θα ήθελαν την χώρα μας να κοιτά στα μάτια τα ξενάκια της, και να ενδιαφέρεται αληθινά κι όχι να θέλουν τους μετανάστες μονάχα για τις φιέστες, τα τραπεζώματα και κυρίως για παλαμάκια.
Η πεντάδα των Ελλήνων που μας στάθηκε είναι το μυστικό της δικιάς μας, της Ελληνικής φυλής, στη ανεξερεύνητη χώρα. Έξυπνες γυναίκες, κάποιοι άντρες που φορούν παντελόνια και ένας αεικίνητος δεσπότης, που πέρασε από πολιτικές και κόμματα, έκανε αφισοκολήσεις και διαφώτιση, και σήμερα πρώτος κάνει την αυτοκριτική του, παραδέχεται πως η γενιά των αγώνων του '80 κατάφερε να σφίγγει στο χέρι, ένα τηλεκοντρόλ ή ένα ποντίκι και ξαπλωμένη σε καναπέδες να αλλάζει μονότονα κανάλια και σελίδες στο διαδύκτιο. Ο ίδιος είναι ταγμένος στους κανόνες τις Ορθοδοξίας, αφήνει τη πόρτα του ορθάνοιχτη σε όλο τον κόσμο, και ενώ δεν κάνει κανενός είδους προσηλυτισμό, ούτε κάποια πονηρή θρησκευτική αποικιοκρατία, όμως όταν μιλάει για τον Θεό ανοίγει, ξεκλειδώνει μαγικά όλες τις ψυχές, που δεν έχουν χρώμα, αλλά ούτε και τσέπες.
Η Μαρία Κασιμάτη είναι η μεγαλύτερη της παρέας, μια Κρητικιά γεννημένη στη Μοζαμβίκη, μοιράζεται τα χρόνια της ανάμεσα στο Αμάρι Ρεθύμνου και τις γειτονιές του Μαπούτο. Είναι η μάνα, που θέλει στα σιωπηλά να φροντίσει για όλους και για όλα.
Έπειτα η Μαρίνα Τσιχλάκη, κρύβεται πίσω από κάθε Ελληνικό βήμα.
Μπορεί να διαφωνεί με τους κομμουνιστές και με τη πολιτική που ακολούθησαν οι Μοζαμβικάνοι, όμως είναι εκείνη που μας έφερε τα βιβλία για την ιστορία του Φρελίμο και τη ζωή του επαναστάτη, ηγέτη Σαμόρα Μασέλ. Στα νιάτα της ήταν οδηγός αγωνιστικών αυτοκινήτων και αγώνων αντοχής, έμαθε να ανοίγει δρόμους με τα χέρια της μέσα στη ζούγκλα.
Η κοσμογυρισμένη Μάρω Μπινλένερ-Σπανούδη, μοιάζει με ένα χείμμαρο ενέργεια, μετρημένη και ταπεινή, απέφυγε διακριτικά να βγάλει τα δικά της συμπεράσματα για τη χώρα και τους συμφεροντολόγους Έλληνες. Πολύ απλά προτίμησε να μας τους γνωρίσει!
Ο Τέλης Τσιχλάκης, τρίτης γενιάς Έλληνα, στάθηκε η αιτία να γνωρίσουμε την αληθινή γη της Μοζαμβίκης. Και ενώ όλοι, λευκοί και μαύροι, μιλούν για το χρήμα, ο Τέλης ονειρεύεται να φτιάξει το πατρικό σπίτι στη Ναντάλε. Είναι εκεί μυρίσαμε το κόκκινο Αφρικάνικο χώμα κόψαμε μάγκο από τα δέντρα και χαϊδέψαμε φελλόδεντρα. Νιώσαμε μέσα από τα μάτια του Τέλη, τη λατρεία, το πάθος του για την Αφρική.
Ανεξάρτητα από τα πιστεύω μας και τις φορτωμένες από στερεότυπα και τσιμενταρισμένα σχήματα, θέσεις μας, πίσω από τα ράσα δεν είναι όλοι ίδιοι. Ο μοναδικός Μητροπολίτης Μοζαμβίκης Ιωάννης κάνει όλους τους κανόνες στην άκρη!
Δεν θα προσπαθήσω να σας πείσω με τις λέξεις, άλλωστε η ιεραποστολή, από τη φύση της, δεν έχει να κάνει με κουβέντες, αλλά με πράξεις και με σιωπηλή αυτοθυσία.
Αν κάτι μπορούμε να μοιραστούμε δεν είναι άλλο από το διαρκές συγκρουσιακό ταξίδι της ζωής του επίσκοπου Μοζαμβίκης.
Μια διαδρομή φορτωμένη με αγωνίες, σωρό από φόβους, κυρίως γεμάτη ταπείνωση και αυτοκριτική.
Εδώ στην μακρινή Μοζαμβίκη, το πρώτο που μοιράζεσαι με το δεσπότη, είναι ο τρόπος για να γίνεις ένα με τους ντόπιους. Αυτή η δεύτερη γέννηση, όπως ο ίδιος περιγράφει, έχει αφάνταστο πόνο και ανυπόφορη μοναξιά.
Μήπως κάπως έτσι δεν γεννιούνται τα θαύματα;