Συμμαθητές στο δημοτικό της Ακαδημίας - Του Νίκου Φαρμακίδη

Στα μισά της δεκαετίας του ’50, μια παρέα από παιδιά ξεκίνησε την ανηφόρα της γνώσης, στις αίθουσες της Ακαδημίας, που στεγάζονταν τότε το 11ο πρότυπο  δημοτικό σχολείο. Όλοι μας, με την ίδια γαλανή ποδιά, τα κοντά παντελονάκια ή τα ναυτικά μας, ζούσαμε την αγωνία της σχολικής καθημερινότητας με συντροφικότητα. Μια συντροφικότητα που έμεινε στα χρόνια αναλλοίωτη, που ακόμα και τώρα, όταν βρισκόμαστε μας γεμίζει γαλήνη.
Σήμερα περάσαμε δύο ώρες, πίνοντας καφέ και η τύχη το έφερε, να μας ανακαλύψει ένας παλιός μας δάσκαλος. Ο Παναγιώτης Χαμουζάς, μας «ανάγκασε» να γυρίσουμε μερικές δεκαετίες πίσω. Σήμερα μιλήσαμε για φιλοσοφία, μιλήσαμε για τις κοινωνικές σχέσεις που άλλαξαν, για την τύχη που είχαμε να μεγαλώσουμε σε ένα διαφορετικό περιβάλλον.
Εμείς σαν παιδιά ήμασταν τυχεροί, γιατί τότε είχαμε μια ανοικτή κοινωνία και σε κάθε σπίτι, γείτονα ή συμμαθητή, ήμασταν ευπρόσδεκτοι. Οι γονείς μας, μας έμαθαν να αγωνιζόμαστε για να αποκτούμε την όποια καταξίωση, θεωρώντας ντροπή τη χρήση πλαγίων μέσων, γιατί έπρεπε να σκληραγωγηθούμε, για να μπορέσουμε να αντέξουμε τις αντιξοότητες της ζωής.
Σήμερα που όλα αυτά έχουν σχεδόν σβήσει, σε εμάς ευτυχώς, έμεινε η ομορφιά της συντροφικότητάς, η χαρά της αντάμωσης και η απόλαυση της θύμησης, που μηδενίζουν το χρόνο που πέρασε.
Έτσι πέρασαν όμορφα, ο Νίκος, ο Αντώνης, ο Δημήτρης, ο Νίκος, ο Βασίλης, ο Παναγιώτης, ο Νικολός, ο Μιχάλης και ο Κώστας. Είχαμε καλέσει και άλλους, που δεν μπόρεσαν λόγω υποχρεώσεων να έρθουν και έχασαν, αλλά μια άλλη φορά, θα καταλάβουν τι έχασαν.