ΣΤΟ ΣΤΕΡΝΟ ΤΑΞΙΔΙ ΤΟΥ ΑΔΕΡΦΟΥ ΜΟΥ ΚΩΣΤΑ ΚΑΘΗΓΗΤΗ
(ΔΑΣΚΑΛΟΥ) ΣΤΗ ΡΟΔΟ
Και συ Αδέλφι μου έφυγες πολύ νωρίς σα να ‘σουνα ολόδροσο αγέρι, δροσοσταλίδα τόσο δα μικρή. Φτερούγισες πολύ ψηλά σαν τα πουλιά. Μα τα φτερά σου ήτανε φτερά Αγγέλου. Γι’ αυτό και πέταξες τόσο μακριά, για να βρεθείς εκεί στη γειτονιά τους. Αφού έτσι κι αλλιώς και δω στη γη. Εσύ ήσουν πάντα ένας Άγγελος. Δεν ξέρω γιατί βιάστηκες να ταξιδέψεις αυτό το μακρινό ταξίδι δίχως γυρισμό. Αφού είχες μέσα στην καρδιά σου να δώσεις αγάπη που είχες πάντα περίσσια. Ή μήπως κάπου την είχες ξοδέψει, κι ίσως γι’ αυτό σε είχε κουράσει η ζωή; Ήτανε άδικη και τραγική η φυγή σου. Κι άφησες πίσω σου σ’ όλους μας ένα ΓΙΑΤΙ. Στα αδέρφια σου, στους φίλους σου, στο παιδί σου κείνη τη θλιβερή Παρασκευή. Μπορεί αυτή η σκληρή ζωή να σε πίκρανε και ‘μείς. Μα σίγουρα η τελευταία πίκρα έμεινε για μας. Τώρα πια εκεί στις αυλές του παραδείσου, σε όποια γωνιά του και να βρίσκεσαι. Το ξέρω σίγουρα δεν είσαι μόνος. Και δεν έχεις μόνο την συντροφιά των αγγέλων, βρίσκεσαι κοντά στον Αδελφό μας και τη Μάνα μας που ίσως να σε θέλανε τόσο νωρίς κοντά τους. Όλα είναι βαριά κι άλλα ίσως περνάνε. Μ’ αυτό που σίγουρα δεν μπορεί να αλλάξει, είναι πως πια δεν μπορώ να πω αδερφέ μου Κωστάκη. Οι φίλοι κι οι δικοί σου, ΔΑΣΚΑΛΕ ΓΕΙΑ. Μα κείνο που με πονάει περισσότερο είναι που ο γιος σου δεν θα ξαναπεί Πατέρα. Θα σε θυμόμαστε σαν να μην έχεις φύγει, θα σε θυμόμαστε με ΠΟΝΟ, ΑΓΑΠΗ και ΣΤΟΡΓΗ. Κι ας έχεις κάνει το ΣΤΕΡΝΟ ΤΑΞΙΔΙ, και ας σε σκέπασε για πάντα η μάνα γη!
ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ ΑΔΕΡΦΕ ΜΟΥ ΚΩΣΤΑ
ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΡΓΥΡΟΠΟΥΛΟΣ