Συνέχεια όσων μας στοιχειώνουν στην πόλη της Ρόδου
Περιπλανώμενοι στην πόλη και στο νησί μας συναντάμε καθημερινά κτίρια και πάρκα στην πόλη μας που η εγκατάλειψή τους στοιχειώνει τις καρδιές μας. Σκόπιμα ή χωρίς αιτια, δεν μπορούμε να γνωρίζουμε, όμως διαχρονικά αντιμετωπίζουμε την παρακμή της πόλης μας να αντικατοπτρίζεται σε αυτά τα εγκαταλελλειμένα κτίρια της Ιταλοκρατίας που στέκουν εκεί να μας θυμίζουν ότι κάποτε υπήρξαμε κι εμείς οι Ροδίτες άνθρωποι που ζούσαν σε μία πόλη που φημιζόταν για την αρχοντιά και την αίγλη της.
Αυτό που βλέπουμε σήμερα και αυτό που ζούμε καθημερινά δεν θυμίζει τίποτε από την πάλαι ποτέ φημισμένη αίγλη του νησιού που μόνο όσοι παλιοί μας το έχουν διηγηθεί ή έτσω το ζήσαμε στα παιδικά μας χρόνια μπορούμε να το καταλάβουμε.
Πάρκα ή κτίρια ορόσημα, όπως το Παλιό Νοσοκομείο και η Ροδιακή Έπαυλη με τον Βασιλικό Κήπο, στο κέντρο της Πόλης, οι παλιοί Μύλοι, τα Παλιά Σφαγεία, το παλιό κτίριο της ΔΕΗ, το πάρκο του Ροδινιού, τα παλιά Μεταξουργεία, η Βάρη, το Σανατόριο και πολλά άλλα κτίρια στοιχειώνουν καθημερινά αφού έχουν αφεθεί στην απόλυτη αδιαφορία. Σίγουρα για την εγκατάλειψή τους δεν μπορούνμε να αποδοσουμε ευθύνες αλλλά όταν βλέπουμε να έχουν πέσει οι μεγάλες «κεκρόπορτες» που έκλειναν τις εισόδους πχ του Παλιού Νοσοκομείου και τους τουρίστες μας να περνάνε ανάμεσα μέρα νύχτα ακόμα και με φακούς για να εξερευνήσουν αυτά τα σκοτεινά σημεία της πόλης μας το μόνο που θα μπορούσαμε να ασχοληθούμε είναι να κάνουμε έστω μια μικρή επισκευή μιας και δεν μπορούμε να τα επισκευάσουμε συνολικά….
Τελικά όμως γεννιώνται και άλλα ερωτήματα σχετικά με την αξιοποίηση των εγκαταλελειμένων αυτών κτιρίων ή περιοχών του νησιού μας. Πχ στο Ροδίνι υπάρχουν κάποια κτίρια αλλά η υπεραξία αυτού βρίσκεται στο υπέροχο παλιό πάρκο του Ροδινιού με τα ποτάμια, τις μικρές λίμνες, τα δέντρα και όλη τη βλάστηση και βιοποικιλότητα εκεί στο κέντρο μιας πόλης που ακμάζει η δόμηση και η οικιστική ανάπτυξη.
Όσον αφορά για τα δικά μας παραλιακά κτίρια τα οποία ναι μεν δόθηκαν με χαρά σε ιδιώτες για εκμετάλλευση για δημιουργία εστιών έλξης οικονομικής ανάπτυξης δημιουργώντας πολλές νέες θέσεις εργασίας. Γεννιώνται όμως πολλά ερωτήματα για το κατά πόσον προστατεύεται ο φυσικός πλούτος, και υπάρχει μέριμνα για τη προστασία της θαλάσσιας και της παράκτιας ζωής. Άλλωστε κανένας ποτέ δεν ζήτησε να εγκαταλειφθούν οι επιχειρηματικές δραστηριότητες των ανθρώπων που εκμεταλλεύονται τις παραλίες του νησιού αντιθέτως όλοι περιμένουν την καλοκαιρινή σεζόν για να εργασθούν. Όμως πραγματικά είναι απόκοσμο το θέαμα να συναντάμε νεκρά ψάρια ενδεχομένως από μόλυνση σε κάποια σημεία όπως στον κυματοθραύστη που κολυμπούσαμε με ασφάλεια παλιά.
Όσον αφορά το φημισμένο Τραμπολίνο σε όλους, είναι γεμάτο από κόσμο, χόρτα και βρύα της θάλασσας ενώ οι κουπαστές έχουν κοπεί και πολλοί τραυματίζονται.
Το κιτς είναι παντού, όταν δεν μπορούμε να αντιληφθούμε ότι τα ιστορικά κτίρια τα ιστορικά ή τις ομορφιές της ακτογραμής δεν μπορούμε να τα «εξαφανίζουμε» με τα υπερβολικά φορτωμένες κατασκευές αυτό φέρνει μόνο αντιδράσεις και δυσαρέσκεια. Ίσως σκόπιμα να θέλουμε να εκπαιδεύσουμε τις νέες γενιές ώστε να βλέπουν το παράταιρο φυσιολογικό.
Ελένη Ν. Καραγιάννη
Αθλήτρια Τριάθλου
