Έπρεπε να φτάσουμε ένα βήμα πριν τις Ευρωεκλογές του Ιουνίου για να τεθεί υπό συζήτηση το ακανθώδες ζήτημα της ακρίβειας σε βασικά είδη πρώτης ανάγκης και καύσιμα στο Κοινοβούλιο. Συζήτηση που όπως ήταν αναμενόμενο κατέληξε σε διαπιστώσεις, γενικολογίες και αντιπαραθέσεις άνευ ουσίας και σημασίας, καθώς οι καταναλωτές βλέπουν κάθε μήνα το εισόδημα τους να εξανεμίζεται στα σούπερ μάρκετ και στα βενζινάδικα.
Έωλο το επιχείρημα του Πρωθυπουργού ότι ο πληθωρισμός αυξάνεται λόγω της αυξημένης τιμής του λαδιού. Μπορεί να έχει βάση σε επίπεδο οικονομικών, όμως οι πολίτες δεν χρειάζονται κυβερνήσεις που απλά παρατηρούν και διαπιστώνουν. Επικοινωνιακό πυροτέχνημα επίσης αποτελεί ο λεγόμενος “πόλεμος κατά των πολυεθνικών” που κήρυξε ο ίδιος μέσα από την επιστολή προς την Πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και που ζητά να γίνει ευρωπαϊκό το ζήτημα. Η απάντηση άλλωστε ότι το ζήτημα θα εξεταστεί εν ευθέτω χρόνω, δείχνει και τη σοβαρότητα με την οποία αντιμετωπίζει η ηγεσία της Ευρωπαϊκής Ένωσης το ζήτημα.
Αναρωτιούνται ακόμα εκεί στα πολυτελή γραφεία και παρατηρητήρια των Βρυξελλών και του Στρασβούργου για την ενίσχυση του ευρωσκεπτικισμού και την άνοδο της ακροδεξιάς σε όλη την Ευρώπη. Μήπως γιατί οι ευρωπαίοι πολίτες έχουν καταλάβει ότι οι πολιτικές που ασκούν “χαϊδεύουν” την κερδοσκοπία των πολυεθνικών και ότι αδιαφορούν παντελώς για το βιοτικό μας επίπεδο; Μήπως γιατί τα μέτρα αντιμετώπισης των οποιοδήποτε προκλήσεων αποτελούν “ασπιρίνη” σε μια προχωρημένη “νεοπλασματική ασθένεια” στα εδάφη μας;
Αυτό φυσικά δεν μπορεί να αποτελεί δικαιολογία και επικρότηση για τα κηρύγματα μισαλλοδοξίας. Η Ευρώπη ήταν πάντοτε χώρος ζυμώσεων και φιλοσοφικών ρευμάτων. Τη μοναδική φορά που επικράτησαν οι εθνικοσοσιαλιστές, μπορείτε όλοι να ανατρέξετε στα βιβλία της ιστορίας και να δείτε τι έγινε. Τα άκρα δεν είναι ποτέ η λύση.
Θα πει βέβαια κάποιος ότι είναι εξίσου ακραία η φτωχοποίηση των λαών και η άρση των ίσων δικαιωμάτων και των ευκαιριών. Όπως ακραία είναι και η λογική του νεοφιλελευθερισμού μέσα από την κρατικοδίαιτη επιχειρηματικότητα, κάτι που κατά κόρον συμβαίνει στη χώρα μας. Οι ελληνικές επιχειρήσεις τρέφονται κυριολεκτικά από το κράτος, την ίδια στιγμή που αποτάσσονται τον κρατισμό και κόπτονται τάχα για τις αρχές της ελεύθερης οικονομίας.
Η ελεύθερη οικονομία όμως δεν σημαίνει ασυδοσία. Υπάρχουν ελεγκτικοί μηχανισμοί που ρυθμίζουν την αγορά και σπάνε τα μονοπώλια. Σε αντίθετη περίπτωση περνάμε στο άλλο άκρο όπου οι εταιρείες παρεμβαίνουν στις πολιτικές των κρατών. Γεγονός που συμβαίνει στις μέρες μας, αλλά κατά τη συνήθη πρακτική μας “στρουθοκαμηλίζουμε”. Αρνούμαστε να δούμε την πραγματικότητα ωμή, όπως είναι, και προσπαθούμε να την ωραιοποιήσουμε με ακατάπαυστη αερολογία και όρους που καταλαβαίνουν μόνο οι πτυχιούχοι των οικονομικών σχολών.
Επί της ουσίας και σε αυτές τις εκλογές δεν ακούγεται τίποτα ουσιαστικό, τίποτα δομημένο και η πολιτική επιχειρηματολογία έδωσε τη θέση της στο “χαβαλέ” του διαδικτύου με βιντεάκια που προσβάλλουν ξεκάθαρα τη νοημοσύνη μας. Κάποια στιγμή πρέπει κάποιος να πει στους πολιτικούς μας ότι είναι πολύ ωραίο το χιούμορ, αλλά η λανθασμένη δοσολογία στη χρήση του οδηγεί σε αντίθετα αποτελέσματα. Δεν χρειαζόμαστε κωμικούς στη δημόσια ζωή και στην εξουσία. Χρειαζόμαστε ανθρώπους που μπορούν να κάνουν τη δουλειά και να φέρουν αποτελέσματα.
Φυσικά όταν η αντιπολίτευση είναι “ξεχαρβαλωμένη” και δεν μπορεί να ορθώσει πολιτικό λόγο με επιχειρήματα και με πειστική πρόταση, είναι λογικό οι κυβερνώντες να στρέφονται στις δοκιμασμένες συνταγές που τους έδωσαν την εξουσία. Το πιο ασφαλές προγνωστικό και γι’ αυτές τις εκλογές είναι ότι η αποχή και πάλι θα είναι τόσο μεγάλη που θα μπορούσε να ρυθμίσει το αποτέλεσμα. Αλλά οι εκπρόσωποί της είναι μάλλον απογοητευμένοι, χωρίς ελπίδα και αγωνίζονται να βγάλουν μια ακόμα μέρα με αξιοπρέπεια.
Aπό τη στήλη "ΨΙΛΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ" στη ΡΟΔΙΑΚΗ της Κυριακής
