ΘΡΥΜΜΑΤΙΣΜΕΝΗ ΧΩΡΑ
Όλοι έχουμε χάσει δικούς μας ανθρώπους σε δυστυχήματα ή από άλλες τραγικές συγκυρίες. Δεν αποτελεί άλλοθι όμως ένα τέτοιο γεγονός για την εγκληματική αμέλεια από τη μεριά των κρατικών λειτουργών σχετικά με το δυστύχημα των Τεμπών.
Το να επιδεικνύει ένας υπουργός μέσα στο Κοινοβούλιο τη φωτογραφία του αδελφού του, που έχασε σε δυστύχημα, για να πείσει την κοινή γνώμη ότι συμπάσχει για την απώλεια των συγγενών των θυμάτων είναι εκτός από ένα φτηνό επικοινωνιακό κόλπο και μια ασέβεια για τα θύματα.
Η συζήτηση δεν έγινε για να διαπιστώσουμε τις ευαισθησίες των μελών της Κυβέρνησης, που πιθανότητα υπάρχουν. Έγινε με συγκεκριμένη ατζέντα ύστερα από κατηγορίες μεγάλης εφημερίδας για μονταζιέρα το βράδυ του δυστυχήματος. Επί της ουσίας όμως παρακολουθήσαμε για μια ακόμα φορά έναν «σκυλοκαυγά» με εκατέρωθεν αντεγκλήσεις και τους συγγενείς στα θεωρεία να διαπιστώνουν για μια ακόμα φορά την αναλγησία του κράτους.
Φτάσαμε στο σημείο να ντρεπόμαστε εμείς ως πολίτες για την ατιμωρησία των υπευθύνων απέναντι στους τραγικούς αυτούς ανθρώπους ενώ εκείνοι που θα έπρεπε να σκύψουν το κεφάλι και να ζητήσουν μια ειλικρινή συγνώμη, γυρνάνε από κανάλι σε κανάλι για να πετάξουν την ευθύνη από πάνω τους.
Η αναίδεια τους μάλιστα είναι τέτοια που μέσα από τους πληρωμένους στρατούς τους διοχετεύουν αθλιότητες ακόμα και για την Καρυστινού που σήκωσε παρά την μεγάλη της απώλεια το σταυρό για όλους τους συγγενείς. Ότι τάχα προσπαθεί να εκμεταλλευτεί πολιτικά το θάνατο του παιδιού της και να τον κεφαλαιοποιήσει με ένα βουλευτικό έδρανο. Καθότι ως γνωστόν όποιος χάσει το παιδί του σε ένα τόσο τραγικό γεγονός, η μόνη του έννοια είναι να γίνει βουλευτής πάνω στον τάφο του παιδιού του.
Υποτίθεται πως μέσα στην αίθουσα του Κοινοβουλίου υπάρχει η εθνική μας αντιπροσωπεία. Καθένας από τους τριακόσιους εκπροσωπεί μια μερίδα πολιτών και οι πολίτες ουδέποτε τους εξουσιοδότησαν να σκοτώσουν τα παιδιά τους με την εγκληματική τους αμέλεια. Πολλώ δε μάλλον να αφήνουν ατιμώρητους αυτούς που ευθύνονται πραγματικά για την εθνική τραγωδία.
Η μόνη τους έννοια είναι η επικοινωνιακή διαχείριση του θέματος. Να επιβιώσουν πολιτικά και όλα θα ξεχαστούν στο διηνεκές του χρόνου. Το ότι οι πολίτες δε νιώθουν πλέον καμιά εμπιστοσύνη στους θεσμούς, το ότι σε πολλές περιπτώσεις μας έχουν ξεπεράσει ακόμα και τα τριτοκοσμικά κράτη, το ότι νιώθουμε συνεχώς ότι το κράτος μας είναι κυρίως απέναντι μας και ποτέ δίπλα μας, δεν φαίνεται να τους απασχολεί καθόλου.
Πως όμως να νιώσουν συμπαράσταση για τον πολίτη, που καθημερινά ταλαιπωρείται και προσπαθεί με χίλιους κόπους να επιβιώσει, όταν οι ίδιοι απολαμβάνουν μια ζωή γεμάτη προνόμια; Φράσεις όπως «αναλαμβάνουμε την πολιτική ευθύνη», «κατανοούμε τον πόνο των συγγενών» και άλλα τέτοια χαριτωμένα είναι - ας μου επιτραπεί ο όρος - μπούρδες. Διότι οι πράξεις τους δεν δείχνουν καμμία μεταμέλεια και καμμία διάθεση να αποδοθεί δικαιοσύνη. Προδίδουν μόνο την αγωνία τους να σώσουν την πολιτική καριέρα και την υστεροφημία τους.
Στην πραγματικότητα όλοι μας είχαμε την διαίσθηση ότι, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, σε αυτή η υπόθεση δεν υπήρχε περίπτωση να «χυθεί άπλετο φως». Κυρίως ύστερα από το αποτέλεσμα των πρόσφατων εθνικών εκλογών, το οποίο έδειξε πως η Κυβέρνηση δεν υπέστη καμία πολιτική φθορά. Τώρα όμως που οι ψίθυροι γιγαντώθηκαν και ο υπνωτισμένος λαός ξύπνησε, ο φόβος ότι η οργή του μπορεί ακόμα να προκαλέσει και ανατροπή του πολιτικού σκηνικού, ταρακούνησε αρκετά τα λιμνάζοντα ύδατα.
Εξακολουθούμε φυσικά να μην πιστεύουμε ότι θα αποδοθεί δικαιοσύνη στο έπακρο. Ίσως να την πληρώσουν κάποιοι αποδιοπομπαίοι τράγοι για να μετριαστεί η οργή μας. Κι αυτό είναι το χειρότερο για τη λειτουργία του ίδιου του κράτους μας. Κανένας πολίτης να μην το πιστεύει. Κανένας πολίτης να μην το εμπιστεύεται. Και στο τέλος να γίνει έρμαιο μιας διεφθαρμένης μειοψηφίας.
Από τη στήλη "ΨΙΛΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ" στη ΡΟΔΙΑΚΗ της Κυριακής
