Αν τα Ελάφια της Ρόδου μπορούσαν να μιλήσουν ή να ψηφίσουν
Μοιάζει με ένα από τα παραμύθια του Αισώπου να θέλουμε να μιλήσουν τα Ελάφια της Ρόδου ή ακόμα και να ψηφίσουν. Γιατί εδώ με τη σημερινή ομόφωνη απόφαση του Περιφερειακού μας Συμβουλίου να θέλουμε τη μείωση του πληθυσμού των Ελαφιών της Ρόδου χωρίς όμως να μας λένε τον τρόπο, αυτό που έρχεται στο μυαλό μας είναι φυσικά η θανάτωσή τους.
Δεν είμαστε ονειροπόλοι ούτε ακτιβιστές αλλά πραγματικά είναι δυνατόν η πλειοψηφία των πολιτών της Ρόδου ως νόμιμα εκπροσωπείται από τα εκλεγμένα του μέλη να ψήφισε τη μείωση του πληθυσμού των Ελαφιών της Ρόδου;
Πραγματικά αν είχε η φύση της Ρόδου μιλιά και θα έβγαζε το χειρότερο ανάθεμα για ότι έχει συμβεί στο νησί μας τα τελευταία χρόνια από άποψης οικολογικής καταστροφής, της καταστροφής της πανίδας και της χλωρίδας του νησιού ακόμα και του υδροφόρου ορίζοντα.
Ουδέποτε υπήρξαμε ενάντιοι στον πρωτογενή τομέα του νησιού ή ακόμα και στην τουριστική ανάπτυξή του. Αντιθέτως μάλιστα στηρίζουμε κάθε τι καλό μπορεί να προάγει το νησί μας και να επιφέρει την οικονομική άνθιση και ανάπτυξη των κατοίκων του.
Όμως γιατί θα πρέπει η ανάπτυξη να επιβαρύνει το νησί με τόσο άσχημο τρόπο. Γνωρίζουμε όλοι ότι όπως εικάζεται από τους ανθρώπους του πρωτογενούς τομέα του νησιού τα ελάφια προκαλούν φθορές και μεγάλες ζημίες στις καλλιέργειές τους. Γιατί όμως να μειωθεί ο πληθυσμός τους;
Το Ελάφι της Ρόδου το Πλατώνι είναι το σύμβολο του νησιού μας. Πολλές ομάδες μας και πολλοί Σύλλογοι αθλητικοί και μη έχουν σύμβολό τους το Ελάφι. Η ιστορία του νησιού είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με το Σύμβολό της δηλαδή το Ελάφι αν και υπάρχουν ακόμα κι άλλα σύμβολα μιας και η Ρόδος είχε και τις αντίστοιχες ονομασίες, Ελαφούσα, Φιδούσα κλπ.
Είναι οι φωτιές που προκάλεσαν τη θανάτωση μεγάλου αριθμού αγρίων ζώων στο νησί μεταξύ άλλων και των Ελαφιών. Και ποιος λέει ότι αυτά δεν συντελούν στην ανάπτυξη του δάσους και την εξάπλωσή του ή ακόμα και την προστασία του από επικίνδυνα είδη όπως τα φίδια. Ποιος λέει ότι δεν ευθύνονται για τη μεταφορά σπόρων του δάσους από το ένα μέρος στο άλλο.. Σκεφτόμαστε μόνο τις καλλιέργειές μας, φοβόμαστε το κύμα και χάνουμε τον Ωκεανό.
Αν είχαν μιλιά τα ζώα να μιλήσουν θα έλεγαν τα χειρότερα για εμάς, που τους στερήσαμε το φυσικό τους περιβάλλον, που τα κυνηγάμε, τα θανατώνουμε για διασκέδαση και ψυχαγωγία, τα περιορίζουμε και τα ποτίζουμε δηλητηριώδη φυτοφάρμακα.
Άλλωστε γνωρίζουμε ότι τα φυτοφάρμακα έχουν επιβαρύνει αρκετά τον υδροφόρο ορίζοντα του νησιού και ευθύνονται για την εξαφάνιση πολλών σπάνιων ειδών όπως του γυπαετού ο οποίος τρέφεται με ψοφίμια ζώων και έχει αφανισθεί από δηλητηριασμένα ζώα.
Στην Αρχαιότητα, την λαϊκή παράδοση αλλά και στην σύγχρονη ιστορία το ελάφι της Ρόδου υπήρξε σύμβολο υπερηφάνειας του νησιού μας. Είχαμε και άλλα υπέροχα πλάσματα όπως τις φώκιες, τις χελώνες που υπήρχαν στις παραλίες του νησιού ειδικά στις κεντρικές όπως στην Ακτή Σταχτούρη όπου οι γονείς μας διηγούνταν ιστορίες για τις φωνές από τις φώκιες που λιάζονταν στην παραλία και μετά ήρθε η «ανάπτυξη» με τα προϊόντα από γούνα…. Όλα αυτά χάθηκαν με την λεγόμενη ανάπτυξη και λυπούμαστε πολύ γιατί απ’ ότι φαίνεται μπορεί να χάσουν κι άλλες εικόνες οι επόμενες γενιές…
Θα μπορούσαν να υπάρχουν λύσεις υιοθεσίας από άλλα νησιά ή άλλα μέρη για τα «υπεράριθμα» ελάφια, όχι όμως να τα αφανίσουμε, λέξεις που δεν μπορούν να ειπωθούν, πραγματικά λυπούμαστε.
Ελένη Ν. Καραγιάννη
Αθλήτρια Τριάθλου
