Αδελφέ μου,
Μέσα στη σύγχυση της χτεσινής μέρας, η πραγματικότητα σκόνταψε στα θολά σύνορα, μεταξύ του ονείρου και της πραγματικότητας.
Μπορώ να σου πω, πώς σήμερα μόνο ο ουρανός καθάρισε, ενώ οι λέξεις παίρνουν σχήματα από ουράνια σώματα και οι προτάσεις χορεύουν σε ένα παράλληλο σύμπαν.
Ο Χρόνος εκείνος ο κοινός χρόνος που περάσαμε μαζί, κυλά πλέον σε αντίθετες κατευθύνσεις,
ενώ οι σκέψεις μου, είναι σαν τα πολύγωνα που αλλάζουν μορφή ανάλογα με το σκηνικό.
Μερικές φορές αισθάνομαι σαν να έχω χάσει την πραγματικότητα και να έχω παγιδευτεί μέσα σε έναν πίνακα του Νταλί.
Κάπου εκεί σε βλέπω να χορεύεις μέσα σε έναν ουρανό γεμάτο χρώματα, με την αόρατη σκιά σου να παίζει παιχνίδια με το φως, και τη φαντασία να παίρνει σάρκα και οστά.
Δεν ξέρω αν αυτός που φεύγει μπορεί να αντιληφθεί τον δικό μας χρόνο,
που μέσα στη πίκρα μας, γίνεται κομμάτια, και αλλάζει αδιακρίτως μορφή και θέση
έτσι που ως αδύναμοι θνητοί, αδυνατούμε να του δώσουμε, αν και δεν την χρειάζεται μορφή .
Αδελφέ,
Οι δυο μας τις περισσότερες φορές, μιλούσαμε μέσω σιωπών, σε μια κωδικοποιημένη αδελφική γλώσσα που μόνο εμείς οι δύο μπορούσαμε να καταλάβουμε.
Όμως, Ασυναίσθητα,
μου έρχονται στο νου, οι λέξεις που μέσα στην αγρύπνια του νοσοκομείου και την παραζάλη των στιγμών, μοιραστήκαμε.
Λέξεις κοφτές, σταράτες, που είχαν μέσα τους, Αγωνία, Αγάπη και Πίστη για το τελικό αποτέλεσμα…. Στο τέλος μου έμειναν να κρατώ μέσα μου την Αγωνία την Αγάπη και την Πίστη.
Αδελφέ μου
Σου ζητώ Συγνώμη
Έχασα το αποτέλεσμα…
Τώρα αυτή την ώρα που σου μιλώ
Προσπαθώ να σε βρω στις γωνίες της μνήμης, αλλά οι εικόνες διαλύονται σαν αστραπές στο σκοτάδι, γιατί δεν θέλω να σε δω σαν μνήμη. Δεν γίνεται.
Ανοίγω τη πόρτα της ψυχής και νιώθω την γαλήνη της αγιοσύνης που έκρυβες μέσα σου.
Αυτή που μας πρόσφερες απλόχερα.
Ίσως το δικό σου ταξίδι στο άγνωστο, να αποκαλύψει σε μένα, τα μυστικά που δεν μπορώ να κατανοήσω.
Οι αντιφάσεις ανάμεσα στην (άδικη) απουσία σου και στην παρουσία σου να είναι η αστείρευτη πηγή ανακατασκευών της ζωής μας.
Μακάρι να είχα τις γνώσεις να σε παρακολουθήσω, στο πέρασμα του χωροχρόνου, όπου οι διαστάσεις διασκεδάζουν τους κανόνες της φυσικής.
Μείνε σε αυτό τον παράξενο κόσμο όπου οι ελπίδες γεννιούνται από τη σκιά του αγνώστου και τα όνειρα μεταμορφώνονται σε ποίηση. Εκεί όπου οι σκέψεις γίνονται τοίχοι που πέφτουν μπροστά μας, αλλά η φαντασία μας υψώνεται πάνω από αυτούς. Θα ανταμώσουμε ξανά, αδελφέ σε έναν χορό αναμνήσεων και ονείρων, εκεί όπου ο χρόνος είναι αιώνιος και οι αποστάσεις είναι ανύπαρκτες.
Με μια αδελφική αγάπη που ξεπερνά τα όρια του πραγματικού.
Σ ‘ Αγαπώ
Μας λείπεις
