Η επικοινωνία είναι ίσως η πιο γοητευτική τέχνη. Αντλεί τη γοητεία της από την απήχηση που έχει ένα μήνυμα στις μεγάλες μάζες και τη λαοφιλία που προσφέρει σε αυτόν που το εκπέμπει. Όμως είναι ακόμα πιο σαγηνευτική όταν πίσω της υπάρχει ουσία. Διότι η επικοινωνία είναι η ωραία βιτρίνα. Δεν μπορεί να βελτιώσει το περιεχόμενο. Μπορεί να ξεγελάσει τον περαστικό να μπει στο κατάστημα, αλλά αν το εμπόρευμα είναι παλιό ή σκάρτο δύσκολα θα τον κρατήσει.
Καλώς ή κακώς ζούμε στην εποχή που η επικοινωνία μεσουρανεί. Η τεχνολογία την αγάπησε εξίσου και της έδωσε όλα τα όπλα για να αναπτυχθεί. Προχωράνε πλέον μαζί. Η μια συμπαρασύρει την άλλη σε έναν χορό γρήγορο αλλά και επικίνδυνο πολλές φορές. Επικίνδυνο γιατί σε αυτές τις ταχύτητες δεν υπάρχει η πολυτέλεια του φιλτραρίσματος.
Ιδιαίτερα ανησυχητικό είναι το γεγονός πως όσο αναπτύσσονται αυτές οι δύο, τόσο μειώνεται η κριτική ικανότητα των ανθρώπων σε όλο τον κόσμο. Με άλλα λόγια όλο και περισσότεροι μένουν στην εικόνα και δεν μπορούν να αντιληφθούν τι κρύβεται από πίσω. Αν αυτό που έρχεται είναι καλό ή κακό, αν επηρεάζει τη ζωή τους, αν υπάρχει στο βάθος παγίδα.
Συνήθως όταν γίνει αντιληπτό πως κάποιοι “ακατάλληλοι” έφθασαν σε μεγάλα αξιώματα, είναι ήδη πολύ αργά. Έχοντας μάθει πια να “παίζουν το παιχνίδι” είναι πολύ δύσκολο να αντιμετωπιστούν. Δεν χρειάζεται να κοιτάμε μόνο στη χώρα μας. Το φαινόμενο είναι πλέον παγκόσμιο.
Κάποιοι έχουν κατορθώσει να δουν την πορεία του πράγματος. Όχι γιατί έχουν κάποιο κληρονομικό χάρισμα αλλά διότι σύμφωνα με τη λογική καταλήγουν σε ευσταθή συμπεράσματα. Υπάρχει η ιστορία που μας διδάσκει πολλά αλλά αρνούμαστε να τη μελετήσουμε σε βάθος. Ακόμα κι αυτή την διαβάζουμε όπως μας βολεύει. Από μια μεριά και κοντόφθαλμα. Όπως τα περισσότερα πράγματα που κάνουμε.
Κάτι ακόμα πιο ανησυχητικό είναι πως μέσα απ’ όλα αυτά έχουμε συνηθίσει τη μετριότητα. Έχουμε μάθει τη μετριότητα. Έχουμε δεχτεί τη μετριότητα και ως αποτέλεσμα την αναπαράγουμε κι εμείς ως κοινωνία. Όσο κι αν δείχνουμε ότι μας σοκάρει, στην πραγματικότητα είμαστε εμείς που την τροφοδοτούμε.
Κάθε φορά που κάτι άσχημο γίνεται γύρω μας κι εμείς απλά γυρίζουμε το κεφάλι αλλού. Κάθε φορά που ένας αδύναμος γίνεται στόχος ενός ισχυρού κι εμείς προτιμάμε να μην ανακατευτούμε. Κάθε φορά που η αδικία βρίσκει τρόπο να τρυπώσει στη δημόσια ζωή κι εμείς αντί να τη φρενάρουμε την επικροτούμε δια της ψήφου μας. Κάθε φορά που λέμε το περιβόητο “δε βαριέσαι, εγώ θ’ αλλάξω τον κόσμο;”.
Όλες αυτές οι φορές παγιώνουν καταστάσεις, συμπεριφορές, αντιλήψεις. Όλες αυτές οι φορές μας βυθίζουν πιο βαθιά. Μας κάνουν κοινωνία που χάνει τις ευαισθησίες της και τα αντανακλαστικά της. Κοινωνία έτοιμη να παραδοθεί στον επόμενο που θα βγάλει το πιο όμορφο προφίλ κι ας είναι ο χειρότερος όλων. Κοινωνία που άγεται και φέρεται από την εικόνα και όχι από την ουσία.
Δεν φταίει όμως η επικοινωνία για τα χάλια μας. Δεν φταίει που δεν γίνεται πλέον διάλογος και αντιπαράθεση με επιχειρήματα. Δεν φταίει για τις αήθεις επιθέσεις και τις δολοφονίες χαρακτήρων. Δεν φταίει για τις υπόγειες διαδρομές. Δεν φταίει για τις ρητορικές μίσους. Δεν φταίει για τις ανίερες συμμαχίες.
Η επικοινωνία είναι το μέσο και όχι η αιτία. Η αιτία βρίσκεται κάπου αλλού κι αυτό χάνουμε όταν δεν αναζητούμε την ουσία. Η αιτία είναι πάντα η παθιασμένη και ανικανοποίητη όρεξη του ανθρώπου για εξουσία. Στην εξουσία κρίνονται οι προσωπικότητες και οι αξίες. Στην εξουσία φαίνονται οι αληθινοί χαρακτήρες.
Από τη στήλη "ΨΙΛΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ" στη ΡΟΔΙΑΚΗ της Κυριακής
