Αγαπημένε φίλε Βασίλη,
δυο χρόνια μαζί σε καθημερινή βάση, ήταν αρκετά για να χτιστεί μαζί με τόσα όλα που κάναμε παρέα, μια μεγάλη φιλία για την οποία αισθανόμουν τιμή και περηφάνια. Μια φιλία με έναν υπέροχο άνθρωπο, με ήθος, εντιμότητα, πραότητα και σεμνότητα, αγάπη για τους ανθρώπους γύρω του και για την κοινωνία συνολικά. Με πάθος και άποψη για τον τόπο και την πολιτική που έχει ανάγκη. Το μικρό το δέμας σώμα σου, έκρυβε μια τεράστια καρδιά και το χαμόγελό σου φώτιζε τα πάντα γύρω σου. Η κουβέντα μας λίγες μέρες πριν γύρω από το κρεβάτι του πόνου, στη διάρκεια της τελευταίας μάχης που έδινες με τόση αξιοπρέπεια και σθένος, μ’ έκανε να ελπίζω και να προσεύχομαι πως όλα θα πάνε καλά, πως θα ξαναβγαίναμε παρέα στους δρόμους όπως σχεδίαζες και πως θα ξανανταμώναμε σε άλλα μετερίζια.
Δυστυχώς η αυγή αυτής της Πρωτομαγιάς, δεν έχει χρώμα, δεν έχει λουλούδια, τραγούδια και χαρές. Κουβαλά θλίψη και πόνο στα παιδιά σου, στους δικούς σου, στους ανθρώπους που σε αντάμωσαν στο διάβα της ζωής σου. Το αποτύπωμά σου πάντα διακριτικό, ηθικό και αξιοπρεπές. Αυτήν την παρακαταθήκη αφήνεις όχι μόνο στον Γιάννη και στην Ευαγγελία, αλλά και σ’ όλους εμάς που τίμησες με τη φιλία σου.
