Στο ερώτημα αν θα υπάρχει κάποιο δημόσιο αγαθό σε μερικά χρόνια, η απάντηση είναι ξεκάθαρα Όχι. Αυτά στο σύγχρονο κόσμο θεωρούνται ξεπερασμένα. Δεν υπάρχει ιδιοκτησία. Δεν υπάρχει δωρεάν χρήση αγαθών. Δεν υπάρχει δωρεάν παιδεία. Δεν υπάρχει δωρεάν υγεία. Υπάρχουν μόνο κάποιες βασικές υποτυπώδεις δομές για «τα μάτια του κόσμου» κι από εκεί και πέρα ότι είναι αναγκαίο έχει μια τιμή. Ήδη αυτό το σχήμα δουλεύει σε μια πρώιμη μορφή και σιγά σιγά εξελίσσεται.
Το πολιτικό μας σύστημα δουλεύει συνειδητά και ασυνείδητα για κάτι τέτοιο. Δεν έχει το ανάστημα να εναντιωθεί στα μεγάλα συμφέροντα για πολλούς και διάφορους λόγους που όλοι μπορούν να φανταστούν. Οι βουλευτές απλά ακολουθούν κομματικές γραμμές και ενίοτε βγάζουν κάποιες ακίνδυνες κορώνες. Εκεί τελειώνει ο ρόλος τους.
Το πελατειακό κράτος δεν έπαψε ποτέ να υφίσταται γιατί τότε θα ήταν αχρείαστοι τριακόσιοι βουλευτές. Με μια εκατοντάδα θα λειτουργούσαν όλα άψογα. Τώρα όμως ακόμα και εξαγωγή δοντιού να θέλει κάποιος να κάνει σε δημόσιο νοσοκομείο, θα χρειαστεί τον «ποιμενάρχη» να πάρει τηλέφωνο για να εξυπηρετηθεί.
Να με συγχωρήσουν οι αγαπητοί υποψήφιοι που τους χαλάω το αφήγημα, αλλά δυστυχώς είναι κι αυτοί το ίδιο αναλώσιμοι για το σύστημα όπως όλοι μας. Όταν πια δεν θα τους χρειάζονται, θα τους πετάξουν χωρίς κανέναν οίκτο. Γιατί πολύ απλά έτσι δουλεύει το σύστημα.
Ξυπνάς μια μέρα. Μπαίνει το παιδί σου σε ένα τρένο. Συγκρούεται γιατί ζεις σε μια υποσαχάρια δημοκρατία. Το παιδί σου εξαϋλώνεται. Όλοι μαλώνουν για το ποιος φταίει και τελικά η ζωή του παιδιού σου κοστολογείται με το αντίτιμο του εισιτηρίου και ένα ασήμαντο ποσό ως αποζημίωση. Εκεί διαπιστώνεις ότι ζεις σε ένα παράλληλο σύμπαν.
Ένας εκπρόσωπος του πολιτικού κόσμου δεν είχε το θάρρος να πει τέλος. Τα κάναμε μούσκεμα. Τώρα δεν μιλάμε, απλά δουλεύουμε. Όχι. Διότι η ψυχική διαταραχή που τους ωθεί να πολιτευτούν, τους κάνει να βλέπουν παντού εχθρούς και δάχτυλο των πολιτικών τους αντιπάλων. Με την ίδια αυτή ψυχική διαταραχή, έρχονται να ζητήσουν την ανανέωση της θητείας τους. Σαν να μην έγινε τίποτα. Ήταν η κακιά η ώρα. Το κακό έγινε στη βάρδια μας. Σάμπως οι άλλοι είναι καλύτεροι; Με αυτό το επιχείρημα ο καθένας πιστεύει ότι είναι ικανός.
Και πάλι θα ενδώσει ο λαός γιατί δεν υπάρχει διέξοδο. Άντε να αλλάξουν μερικά πρόσωπα. Το πρόβλημα όμως δεν είναι θέμα προσώπων. Το πρόβλημα είναι ότι αυτή η χώρα έχει αφεθεί στην τύχη της, έρμαιο των καιροσκόπων και των αρπακτικών. Ούτε πέτρα δεν θα μείνει στην κυριότητά μας. “Γυαλίσαμε τα ασημικά” και τα βγάλαμε στο σφυρί. Τόσο απλά. Τόσο κυνικά.
Στο όνομα της Δημοκρατίας διαπράχθηκαν τα πιο ειδεχθή εγκλήματα. Δεν υπάρχει το άλλοθι της άγνοιας. Αν δεν ήξεραν, είναι ακατάλληλοι. Αν ήξεραν και δεν έπραξαν, είναι επικίνδυνοι. Στη ζυγαριά είναι το ίδιο επιζήμια και τα δύο. Διότι τις συνέπειες τις πληρώνουν αθώοι.
Σε αυτή τη χώρα το μεγαλύτερο επίτευγμα είναι να παραμείνει κάποιος ζωντανός και υγιής. Όσο θλιβερό κι αν ακούγεται, με όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας αυτό είναι ένα μεγάλο επίτευγμα. Αν όντως έχουμε μεγαλύτερες προσδοκίες, οφείλουμε να διεκδικήσουμε τα πάντα σε μια νέα βάση. Να σταματήσουμε να καταναλώνουμε “αμάσητα ψέματα” και να αναζητήσουμε την αλήθεια.
Η αλήθεια είναι το μόνο αναλλοίωτο κριτήριο μέσα σε έναν παραλογισμό φαυλότητας, ασυδοσίας και πελατειακής λογικής. Η αλήθεια υπάρχει. Δεν χρειάζεται κάποιος να μας την υποδείξει. Ζούμε τόσα χρόνια σε μια στρεβλή πραγματικότητα. Αυτή η πραγματικότητα όπως διαπιστώσαμε μας κάνει μόνο κακό. Αν μας πειράζει, τώρα είναι η ώρα να την αλλάξουμε.
Aπό τη στήλη "ΨΙΛΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ" στη ΡΟΔΙΑΚΗ της Κυριακής
