Οι περισσότεροι το διαπιστώνουν όταν οι μέρες τους περάσουν και περιμένουν το ρολόι να σημάνει την ώρα της δικής τους αποχώρησης. Κάποιοι δεν προλαβαίνουν να συνειδητοποιήσουν ότι αποτελούν μέρος της ολότητας και νομίζουν ότι ο κόσμος περιστρέφεται γύρω από την ασήμαντη συμπαντική τους ύπαρξη. Στην απεραντοσύνη του κόσμου, ένα άτομο είναι απλά μια ελάχιστη μονάδα που ανέβηκε στο “σανίδι” αυτού που αποκαλούμε ζωή και κατέβηκε με ή χωρίς χειροκρότημα.
Νομίζουμε πως θα γίνουμε σπουδαίοι σε ένα σύμπαν που ακόμα και χωρίς εμάς θα ήταν μεγαλειώδες. Δεν περιμένει τη δική μας συνδρομή για να είναι ένα ολοκληρωμένο αριστούργημα. Εμείς είμαστε μικροί κατάσκοποι που προσπαθούμε να διαβάσουμε τα μυστικά του και να φτιάξουμε μια μικρογραφία του για να κλέψουμε λίγη από τη δόξα του. Η ματαιοδοξία είναι η πηγή της έμπνευσης αλλά και της καταστροφής μας.
Είμαστε τα μοναδικά πλάσματα που φτιάχνουμε την ευημερία παράλληλα με την καταστροφή μας. Με τα ίδια εργαλεία που δημιουργούμε, με αυτά σκοτωνόμαστε. Με το ίδιο πάθος που μας κυριεύει για να θριαμβεύσουμε, με αυτό φέρνουμε τον όλεθρο. Ικανοί για το καλύτερο και για το χειρότερο μέσα σε μια στιγμή.
Έχουμε τον πλούτο στα χέρια μας και τον αναζητάμε σε μάταιες και ψεύτικες υπεραξίες που δημιουργήσαμε για να νιώθουμε ανώτεροι από τους διπλανούς μας. Χρήματα, εξουσία, υλικά αγαθά και ψευδαισθήσεις. Θέλουμε την αναγνώριση αυτής της ματαιοδοξίας μας από όλο και μεγαλύτερο κοινό γιατί φοβόμαστε την πραγματική μας διάσταση.
Ο πλούτος του καθενός είναι ο χρόνος και ο τρόπος που τον διαχειρίζεται. Άλλοι φροντίζουν να τον αξιοποιήσουν κι άλλοι τον σπαταλάνε άσκοπα. Στο τέλος κάθε μέρας ο καθένας αφαιρεί το ίδιο απόλυτο φορτίο. Κάποιοι όμως είναι πιο πλούσιοι γιατί διδάχτηκαν κάτι πριν το εναποθέσουν εκεί απ’ όπου το δανείστηκαν.
Δεν είναι αυτό που φαίνεται που μετράει. Αυτό που έχει ο καθένας μέσα του είναι η πιο υπολογίσιμη ποσότητα. Κι αυτό δυστυχώς ή ευτυχώς το γνωρίζει καλά μόνο ο ίδιος. Αν νιώθει πλούσιος, μπορεί να ησυχάσει και να μοιραστεί. Αν νιώθει φτωχός, ψάχνει συνέχεια να γεμίσει το κενό του και δεν βρίσκει τη γαλήνη.
Η ομορφιά μεγαλώνοντας είναι πως μπορεί κάποιος να βρίσκει νόημα στα φαινομενικά πιο ασήμαντα πράγματα. Στις χειραψίες, στα χαμόγελα, στις αγκαλιές, στις ωραίες συζητήσεις, στις εξορμήσεις στη φύση. Πράγματα που δεν έχουν κόστος αλλά έχουν τεράστια αξία. Αλλά η ματαιοδοξία όπως είπαμε σπρώχνει περισσότερους στα ακριβά πράγματα και λιγότερους σε αυτά που έχουν αξία.
Η ειρωνεία είναι πως τα ακριβά είναι συνήθως άχρηστα αν δεν αποκτήσουν αξία. Κι αυτή την αξία δεν την αποκτούν όταν μένουν στάσιμα, διότι κι αυτά τα φθείρει ο χρόνος. Αξία αποκτά κάτι όταν μπορεί να το μοιραστεί κάποιος, έστω και πρόσκαιρα, μ’ ένα αγαπημένο του πρόσωπο. Όταν είναι ικανό να δημιουργήσει μια σημαντική στιγμή που κατορθώνει να νικήσει το χρόνο. Κι αυτό είναι που ονομάζουμε εμπειρία.
Από τη στήλη "ΨΙΛΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ" στη ΡΟΔΙΑΚΗ της Κυριακής
