Στάθης Κουσουρνάς: Κι όμως... Το Πολυτεχνείο είναι διαχρονικό...

Σαράντα χρόνια μετά τον μεγάλο ξεσηκωμό των φοιτητών και τη γεμάτη πανικό αντίδραση της χούντας, να κατεβάσει τα τανκς και να σηκώσει τα όπλα για να χτυπήσει το ζωντανότερο κομμάτι του λαού, τους νέους, οι τότε ξεσηκωμένοι εικοσάρηδες είναι σήμερα μεσήλικες και οι σημερινοί νέοι ήταν τότε αγέννητοι.

Σαράντα χρόνια μετά, το Πολυτεχνείο στα μάτια των νεότερων, των τότε αγέννητων, είναι μια ακόμα επέτειος. Και σ' αυτό, σ' αυτή την στρέβλωση της συλλογικής μνήμης, είμαστε ως ένα βαθμό εμείς, η γενιά των τότε εικοσάρηδων, υπεύθυνοι. Εμείς επιτρέψαμε η μεγαλύτερη στιγμή της μεταπολεμικής ιστορίας μας να γίνει μουσειακό είδος.

Κι όμως... Το Πολυτεχνείο είναι διαχρονικό. Με μια διαφορετική έννοια, όμως: με την έννοια ότι τα συνθήματα του τότε, οι αγώνες του τότε, οι διεκδικήσεις του τότε, είναι πράγματα που πρέπει να επαναβεβαιώνονται, να επανέρχονται, να ξαναζούν. Η κάθε εποχή έχει τους δικούς της φραγμούς, τα δικά της εμπόδια, τις δικές της καταστάσεις που πρέπει να αλλάξουν. Και έχει τη δική της νεολαία, τα δικά της οράματα, τις δικές της διεκδικήσεις. Το διαχρονικό μήνυμα του Πολυτεχνείου είναι ότι η κάθε εποχή χρειάζεται τα δικά της Πολυτεχνεία.

Και αν καταφέρουμε να το πετύχουμε αυτό, τότε η 17η Νοεμβρίου δεν θα είναι «άλλη μια επέτειος», αλλά θα είναι αυτό που οι τότε εικοσάρηδες ονειρεύτηκαν και που οι σημερινοί εικοσάρηδες ονειρεύονται και που οι αυριανοί εικοσάρηδες θα πρέπει να ονειρεύονται...