Μίμης Πανάρετος, ένας χίπις μπαλουξής. κείμενο: Μανώλης Δημελλάς φωτο: Καλλιόπη Μαλλόφτη
Στην εποχή που τα ταξίδια είναι ψεύτικα και μια οθόνη σε στριφογυρνά σε ολάκερο τον κόσμο, είναι κάποια ξεχωριστά παιδιά, σαν τον Μίμη, που σε μια στιγμή σε ανεβάζουν ψηλά και σε πηγαινοφέρνουν, σε τόπους και χρόνους, τόσο γρήγορα που το jet lag, των μακρινών αεροπορικών ταξιδιών, μοιάζει μπροστά τους φτηνό, κινέζικο παιγνιδάκι. Θα τον συναντήσεις στα Πηγάδια, λίγο πιο πάνω από το λιμάνι, αν δεν ξέρεις την επιχείρηση του μάλλον θα σε οδηγήσει η ακοή, όλο και κάτι θα κουρδίζει, κάποιο λαούτο, καμιά λύρα, ή και κάτι πιο παράξενο, θα βγάζει φωνή πάνω στα δάχτυλα του. Ο Μίμης είναι καλλιτέχνης, φίλος χορτάτος, τυχερός που στα δικά του, τα βραστερά χρόνια, έλαχε να κάτσουν πάνω στην αμφισβήτηση, οι Χίπις, τα παιδιά των λουλουδιών και η αντίσταση, στην κάθε καλοσερβιρισμένη ανοησία ήταν δράση δεδομένη. Γύρισε τον κόσμο, Αμερική και Ευρώπες, όλο και κάποιος έρωτας, γινόταν αφορμή να πάρει τα αερόπλανα και τα βαπόρια και να βρεθεί σε άγνωστες, ξενικές πόλεις, να βγάλει μεροκάματο με το μπουζούκι και την ιδιαίτερη φωνή του. Τραγουδά τα πάντα, δεν έχει φόβους και λαγνείες με τη μουσική και τον στίχο, το πιο σπουδαίο είναι πως πετυχαίνει να κάνει λίγο πιο σημαντικό, ακόμα και το πιο αδιάφορο, ασήμαντο τραγούδι. Στο χασομέρι μας επάνω θυμάται τότε που ρήμαζαν το λιμάνι, έκαναν τον παραλιακό δρόμο, βγήκε κι αυτός με μαύρες σημαίες, απέναντι στις μπουλντόζες και στην άκριτη καταστροφή, «Δεν είναι που τσάκισαν την Ακρόπολη (στα Πηγάδια), με μπετό και τούβλα, δεν μπορεί κανείς πια να γυρίσει προς τα πίσω το κεφάλι, είναι που διέλυσαν και την είσοδο της πόλης, μάλιστα ξετρυπούσαν δίχως να τους νοιάξει ένας βιολογικός καθαρισμός, βρωμούσε τότε, χειρότερα βρωμά και ζέχνει σήμερα, την ώρα που εμείς περιμένουμε, θέλουμε ταξιδιώτες και τουρίστες, δίχως να έχουμε δώσει προτεραιότητα και λύση στα καυτά ζητήματα, όπως ο βιολογικός». Δεν κράτησε μια φωτογραφία, ούτε που σκέφτηκε ένα κλικ, πάνω στους αγώνες και τις άκαρπες κινητοποιήσεις, όμως κρατά κούτες με εικόνες, αρχεία από τα περασμένα Πηγάδια. Την Κάρπαθο, μιας άλλης εποχής και κάθε τόσο πετά, καρφώνει στο διαδίκτυο, μερικές από αυτές και ξυπνά, φέρνει τέτοιες μνήμες πάνω, που κάνει αρκετούς από εμάς να ανοίγουμε πανιά και να ταξιδεύουμε πάνω στα ασπρόμαυρα, ακίνητα νερά από τις παλιές του εικόνες. Ο Μίμης με την κρίση έκοψε τις πολλές βόλτες, μαζεύτηκε και αυτός, όπως όλοι, πιο πολύ κυκλοφορεί ο Μπαλού ο τωρινός του σκύλος, που πήρε όνομα όχι από το Μπαλουξής, αλλά από τον αρκούδο Μόγλη. Μα δεν το βάζει κάτω ελπίζει και δεν χάνει στιγμή, που να μην διεκδικεί λίγο χρόνο από τον τωρινό, για να μας ταξιδέψει, λίγο πίσω ή και μπροστά, στο άγνωστο μέλλον. Όπως θυμάται το φρέσκο του ταξίδι, στην Αμερική στέκει ακόμα εντυπωσιασμένος από τις γιγαντοοθόνες και τη φάλση ζεστασιά τους, την τεχνητή ομορφιά που ξεχειλίζει στην άλλη ήπειρο, την μητρόπολη του κόσμου, όμως κλείνει το μάτι στην παγκόσμια εξέλιξη που φλερτάρει επικίνδυνα, με τον χρόνο και την εποχή μας.
Ένας ξεχωριστός έφηβος ο Μίμης, καμαρώνει κάθε που μιλά για τον Γιάννη, ο γιος του κι αυτός μουσικός, αλλά με τύχη βουνό, να έχει πατέρα που η λέξη ανταγωνισμός δεν υπάρχει στο λεξιλόγιο και τη ζωή του. Στο πέρασμα από το λιμάνι της Καρπάθου, τα Πηγάδια, την ώρα που δεν υπάρχει λεπτό για χάσιμο, μια στάση με τον Μίμη, είναι κερδισμένος χρόνος, δίνει ανάσες ζωής και φορτίζει τις ανθρώπινες μπαταρίες, άσε που δεν θέλει πολύ να πιάσει το τραγούδι και τότε είναι που η μια μικρή στιγμή, μεταμορφώνεται σε ολόκληρη ζωή.
