Οι τελευταίες εξελίξεις έκαναν αρκετούς αληθινούς γνωστούς αλλά και διαδικτιακούς φίλους να σκαλώνουν, ακόμα και πάνω στις λέξεις, να ντρέπονται, ακόμα και στο άκουσμα πατριώτης.
Ευτυχώς και οι μέρες μνήμης, εκείνες οι γιορτές που γυρνούν κυκλικά, για να μας υπενθυμίσουν πως δε φυτρώσαμε, αλλά έχουμε καταγωγή και πορεία, μέσα στο χρόνο.
Ο δικός μου τόπος, η Κάρπαθος, όπως και ολόκληρα τα Δωδεκάνησα, έδωσαν τη ψυχή τους, από το πρώτο ξέσπασμα του πολέμου το 1940. Έδωσα και το πρώτο νεκρό αξιωματικό, τον Συμιακό ανθυπολοχαγό, Αλέξανδρο Διάκο. Έφτιαξαν ακόμη και ένα σύνταγμα εθελοντών, που βρέθηκε να πολεμά, στη πρώτη γραμμή των συνόρων.
Όλα αυτά ενώ η Δωδεκάνησος δεν ήταν ελληνικό έδαφος, οι κάτοικοι αν και Ιταλοί υπήκοοι, πήγαν κόντρα στη χώρα που τα είχε προσαρτήσει με ύπουλες μεθόδους.
Τα νησιά με το τέλος του πολέμου, πέρασαν στα χέρια της Ελλάδας και από τότε παλεύουν, μήπως πλησιάσουν πιο κοντά στα κέντρα των αποφάσεων και κερδίσουν λίγη προσοχή από τη χαοτική πολιτεία.
Εκείνα, τα τόσο διαφορετικά χρόνια, ο ντελάλης φώναζε τη πληροφορία, τα ραδιόφωνα ήταν ελάχιστα και οι όποιες εφημερίδες, παραχώνονταν κάτω από μασχάλες. Όμως οι άνθρωποι ήταν λιγότερο ευάλωτοι από το σημερινό χορό άκαιρων λέξεων, που μοιάζουν με στιλέτα.
Πόσο παράξενο, στην εποχή που μπορείς να μάθεις και να βρίσκεσαι ταυτόχρονα παντού, να νιώθεις τόσο ηλίθια συγχυσμένος. Και εκεί που τα μαθηματικά δε βγαίνουν, οι προσθαφαιρέσεις να γίνονται σε ένα ολόαδειο ταμείο, γεμίζουν το μυαλό μας εντελώς άκυρες λεξούλες.
Τα δύο άκρα. Μα πια είναι τα δύο άκρα και σε πια χρυσόψαρα νομίζουν ότι απευθύνονται όλοι εκείνοι που στήνουν προπαγάνδες;
Χρωματιστές θεωρίες από "χρυσές συμμορίες" αγγίζουν το υπερεγώ μας, που βρίσκεται στο στομάχι ή λίγους πόντους πιο χαμηλά, τριγυρίζει τα γεννητικά μας όργανα, αλλά δεν έχουν καμιά σχέση με τις απολήξεις του εγκεφάλου.
Ούτε είχαμε, ούτε έχουμε, την πολυτέλεια να χωριζόμαστε και να βλέπουμε με μαγικά γυαλιά τους συνανθρώπους μας.
Από τον εμφύλιο, που χώριζε αδέρφια, περάσαμε στην άποψη του μη χείρον βέλτιστον, για να βαφτίσουμε ικανούς ένα τσούρμο ανίκανων πολιτικών και σήμερα κάνουμε κύκλο και ξαναγυρνάμε σε λέξεις περισσότερο φοβικές.
Άκρα, τα άκρα, λες και τα γραβατωμένα κοινοβουλευτικά κόμματα, έχουν προθέσεις ανατροπής του συστήματος που τα μοσχαναθρέφει.
Στο πεζοδρόμιο και τα καφενεία, φτάνουν οι θεωρίες αυτών των άκρων, κάνουν ζυμώσεις και επηρεάζουν τους πιο ευάλωτους από όλους μας. Βλέπουμε και νιώθουμε τη παραίτηση, τόσων από τους συνανθρώπους μας και αντί να δώσουμε χέρι και με ωριμότητα να σταθούμε, παίζουμε τους κλέφτες και τους αστυνόμους, κάθε φορά αλλάζοντας ρόλους.
Το συναίσθημα μπορεί να τυφλώνει, να σε κάνει να ερωτεύεσαι, να παθιάζεσαι, αλλά είναι ο χειρότερος σύμβουλος σε θέματα ιδεολογίας και πολιτικής.
Δεν είμαστε λοιπόν για παραμύθια, αν υπάρχουν κι άλλοι παράνομοι και άλλοι εγκληματίες, όπως η γνωστή χρυσή οργάνωση, ας κάνει τη δουλειά της ξανά η δικαιοσύνη.
aixmi.gr
