Προ ημερών αναφέρθηκα στην εικόνα που αντικρίζει κανείς εισερχόμενος στο Αθλητικό Κέντρο Καλλιπάτειρα της Ρόδου και στον αύλειο χώρο αυτού. Η πρώτη εντύπωση είναι ότι βρίσκεται σε ένα χώρο με πλούσια βλάστηση που θυμίζει περισσότερο χώρο πάρκου και αναψυχής παρά χώρο άθλησης και εκγύμνασης. Βρίσκομαι συνεχώς στη δυσάρεστη θέση να επισημαίνω τα προβλήματα τα οποία γίνονται αντιληπτά μόνο από ανθρώπους που χρησιμοποιούν το αθλητικό κέντρο και τις εγκαταστάσεις του. Κι αυτό είναι λογικό διότι πως αλλιώς να γνωρίζει κανείς ποια προβλήματα υπάρχουν αν δεν έχει επισκεφθεί ποτέ τις συγκεκριμένες εγκαταστάσεις. Πολλοί επιλέγουν χώρους ιδιωτικούς για άθληση και ψυχαγωγία όπως ιδιωτικά γυμναστήρια, χώρους διαμορφωμένους σε ξενοδοχεία είτε χρησιμοποιώντας στεγασμένες πισίνες σε ιδιωτικά σχολεία ή και αλλού εκτός των δημοτικών χώρων, κέντρων και κτιρίων προφανώς γιατί νιώθουν περισσότερη ασφάλεια. Οι χώροι αυτοί όπως πχ. των εγκαταστάσεων του Ναυτικού Ομίλου Ρόδου και του Αθλητικού Κέντρου Καλλιπάτειρα έχουν ανεγερθεί για ένα εξυπηρετούν τους πολίτες της Ρόδου και δη τους αθλητές. Δυστυχώς η εικόνα ειδικά στο αθλητικό κέντρο Καλλιπάτειρα παραπέμπει σε εγκαταλελειμμένο κτίριο. (Γνωρίζουμε και άλλες περιπτώσεις όπου έχουν γίνει δαπάνες από τον κρατικό προϋπολογισμό αλλά και από κοινοτικές πιστώσεις προκειμένου να εξυπηρετούνται οι αθλητές και οι πολίτες χωρίς να χρειάζεται ν’ απευθύνονται σε κάποιο ιδιώτη και πάλι τα έργα έχουν εγκαταλειφτεί). Παρόλα αυτά και πάλι πολλοί γονείς απευθύνονται στους αθλητικούς συλλόγους που εξυπηρετούνται από το αθλητικό κέντρο Καλλιπάτειρα, στίβου, τζούντο, βόλεϊ, ποδοσφαίρου κλπ. Το θέμα είναι πως στο Αθλητικό Κέντρο Καλλιπάτειρα οι εγκαταστάσεις δεν έχουν συντηρηθεί τα τελευταία χρόνια, οι κερκίδες του στίβου έχουν γεμίσει χόρτα και έχουν χαλάσει. Θα πρέπει να υπάρξει μέριμνα για τις επισκευές των κτιρίων, των χώρων υγιεινής, των κιγκλιδωμάτων. Το θέμα της βλάστησης και της έλλειψης φωτισμού στους διαδρόμους που οδηγούν από το ένα γήπεδο στο άλλο είναι ιδιαίτερα σοβαρό. Στο χώρο του αθλητικού κέντρου δεν υπάρχει φύλαξη ούτε κάποιος να καθαρίζει τις ώρες αιχμής. Υπάρχουν πολλά παιδιά κάθε ηλικιακής ομάδας που αθλούνται ταυτόχρονα με ενήλικες στους ίδιους χώρους, παράλληλα μπαινοβγαίνει κόσμος που απλά πάει για περπάτημα και αναψυχή. Το θέμα είναι πως η ασφάλεια των μικρών παιδιών αλλά και ενηλίκων ειδικότερα τις ώρες που δύει ο ήλιος είναι μικρότερη. Στους θάμνους που έγιναν δέντρα όταν δεν υπάρχει επαρκής φωτισμός είτε φύλαξη θα μπορούσαν να δρουν κακοποιά στοιχεία κι αυτό εις βάρος των δημοτών και των παιδιών τους. Κλείνοντας θεωρώ ότι ο αθλητισμός είναι πολιτισμός και πως οι χώροι άθλησης και ειδικά τ’ αθλητικά μας κέντρα θα πρέπει να είναι τουλάχιστον ευπρεπισμένα αφού τα επισκέπτονται και τα χρησιμοποιούν δημότες της πόλης μας. Έπειτα όταν αναφερόμαστε σε διεθνείς αθλητικές διοργανώσεις τι ακριβώς έχουμε να παρουσιάσουμε;
Ελένη Καραγιάννη
Τριαθλήτρια
