Το 2009 ο Γιώργος Παπανδρέου ο νεότερος μετά από μια μεγάλη εκλογική νίκη επιχείρησε να κάνει κάτι εντελώς πρωτοποριακό για τα δεδομένα της χώρας μας. Ξεκίνησε μια προσπάθεια να εισάγει την αξιοκρατία στις θέσεις των γενικών γραμματέων, ζητώντας από όλους τους νέους της χώρας με μεταπτυχιακούς τίτλους να καταθέσουν βιογραφικά στην ιστοσελίδα που δημιουργήθηκε γι' αυτό το σκοπό, το opengov. Το αποτέλεσμα ήταν να πάρει αυτούς που επέβαλε η κομματική νομενγκλατούρα για πολύ ευνόητους λόγους εντελώς αντίθετα με το αρχικό πλάνο.
Επιχείρησε να κάνει κάποια ακόμα καινοτόμα βήματα αλλά κάπου στην πορεία το έχασε. Έμπλεξε με τα Μνημόνια, την Τρόικα και τελικά τον έφαγε η πιο σωστή κουβέντα απ' όλες όσες εκστόμισε. Η διεξαγωγή δημοψηφίσματος. Δεν έχω κανέναν μα κανέναν λόγο να υπερασπιστώ έναν άνθρωπο που ήμουν εκ διαμέτρου αντίθετος στις πολιτικές του. Παρόλ' αυτά οφείλω να του αναγνωρίσω ότι το opengov ήταν μια πραγματικά αξιόλογη σκέψη και λυπάμαι πολύ που τελικά επικράτησε η “καμαρίλα” και αντί για τους πιο αξιόλογους επιστήμονες της χώρας επιλέχθηκαν για μία ακόμα φορά οι κομματικοί.
Ο Γιώργος έφυγε και μαζί του εξαφανίστηκε κάθε κουβέντα για αξιοκρατία. Στις εποχές των Μνημονίων που τα “δικά μας παιδιά” πρέπει να βολευτούν, οι πάλαι ποτέ “μονομάχοι της εξουσίας” έκαναν την ανάγκη φιλοτιμία και μοιράζονται τις κυβερνητικές θέσεις με την ακριβοδίκαιη εκλογική δοσολογία που ξεπερνά ελβετό μπαρμαν. Για να μην τους αδικούμε παντελώς όμως, ενίοτε διορίζουν κάποιους άξιους και ικανούς σε συγκεκριμένα πόστα, τα οποία τις περισσότερες φορές είναι ηλεκτρικές καρέκλες. Αν πετύχουν καρπώνονται τον κόπο τους. Αν αποτύχουν για τον οποιοδήποτε λόγο που δεν άπτεται πάντα των ικανοτήτων τους, τον εκθέτουν και τον ξεφορτώνονται.
Όλα αυτά δεν είναι μια ακόμα επικριτική στάση μου απέναντι στην κυβέρνηση. Κανείς σώφρον και υπεύθυνος πολίτης δεν επιθυμεί να αποτύχει παταγωδώς την ώρα που η χώρα διανύει μια πάρα πολύ δύσκολη περίοδο σε όλα τα επίπεδα. Άλλωστε γι' αυτές τις επιλογές θα κριθούν οι κυβερνώντες στο μέλλον και ο λαός είναι αυτός που θα τους κρατήσει ή θα τους στείλει στα σπίτια τους. Υπάρχει όμως ένα μεγάλο αγκάθι σε όλη αυτή την ιστορία που μας πονάει όλους μας και όποιος υποστηρίξει το αντίθετο είναι ή ψεύτης ή βολεμένος. Γιατί δεν έχουμε κατορθώσει εώς τώρα να γίνουμε μια κοινωνία ίσων ευκαιριών παρά το ότι όλοι φαίνεται να το ζητάμε;
Σ' αυτό το σημείο κρίνεται σκόπιμο να επισημάνω ότι στα σύγχρονα κράτη όλοι οι πολίτες είναι ίσοι απέναντι στο νόμο, έχουν θεωρητικά τις ίδιες πιθανότητες να αξιοποιηθούν σε καίριες θέσεις ανάλογα με τις ικανότητές τους, έχουν μια πρόνοια που μεριμνά για τις ασθενείς ομάδες πολιτών, έχουν κοινωνική πολιτική που δεν περιθωριοποιεί τους νέους και τους ανέργους και τέλους έχουν δίκαιη φορολογία. Εδώ ακριβώς το τι έχουμε μόνο εμείς το γνωρίζουμε. Άποψή μου είναι ότι πρόκειται για ένα αδρανειακό κατάλοιπο της τουρκοκρατίας που προσπαθεί με πολύ αργούς ρυθμούς να συνηθίσει την ιδέα ότι “ανήκομεν εις την Δύσιν” και να λειτουργήσει κατά τα δυτικά πρότυπα.
Δυστυχώς δεν ξεκινάμε όλοι από την ίδια αφετηρία. Αυτό το χαοτικό σύστημα δίνει πάντα προβάδισμα στους ισχυρούς και τους ημετέρους, την ίδια στιγμή που ακρωτηριάζει τους αδύναμους που τους έχει ήδη σε μειονεκτική θέση. Πώς θα δημιουργήσουν οι νέοι αυτής της χώρας που δεν έτυχε να έχουν γονείς στις “κλαδικές” ή “μπάρμπα στην Κορώνη”; Με τι κουράγιο θα καταπιούν την αδικία από το πρώτο τους κιόλας βήμα; Τι πρότυπα θα υιοθετήσουν όταν βλέπουν ότι δεν τιμωρείται η ασυδοσία, η θρασυδειλία και η μετριότητα πάντα επιβιώνει;
Εκτός και αν βέβαια κάποιοι θέλουν μια τέτοια κοινωνία που αντί να αγωνίζεται για ιδανικά, να στριμώχνεται όπως “τις παλιές καλές εποχές” στα βουλευτικά γραφεία για να τακτοποιήσει υποθέσεις που στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες είναι αυτονόητα. Αλλά ακόμα κι αν αυτοί θέλουν μια τέτοια εξαρτημένη κοινωνία εμείς θα τους αφήσουμε να το πετύχουν; Πριν απαντήσετε, κοιτάξτε τα παιδιά σας κατάματα.
Από τη στήλη “ΨΙΛΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ” στη ΡΟΔΙΑΚΗ της Κυριακής
