ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ-Ομιλία του υπουργού Επικρατείας Αλέκου Φλαμπουράρη στο 15οΠεριφερειακό Αναπτυξιακό Συνέδριο για την Παραγωγική Ανασυγκρότηση, στη Σύρο -«Κυρίες και κύριοι, Είναι κοινό μυστικό, ότι η ανάπτυξη στην Ελλάδα, όποια χρονική περίοδο και αν σημειώθηκε και με τις όποιες επιδόσεις της, υπήρξε «άναρχη», δηλαδή είχε χαρακτηριστικά συγκυριακά, ευκαιριακά και αποσπασματικά. Τη χαρακτήριζε ο μη προγραμματισμός, η έλλειψη συνεκτικότητας και η απουσία συνέργειας των παραγόμενων έργων. Με άλλα λόγια, επρόκειτο για μια ανάπτυξη, στην καλύτερη περίπτωση «ευάλωτη» στην προοπτική, στις παθογένειες, στους κινδύνους και τους αστάθμητους παράγοντες και στην χειρότερη εκδήλωσή της στρατηγικά καταστροφική. Βρεθήκαμε, λοιπόν, στην ανάγκη να εκπονήσουμε ένα Στρατηγικό Σχέδιο Ανάπτυξης, το οποίο άλλωστε ήταν ούτως ή άλλως στις προγραμματικές μας προθέσεις. Ένα Στρατηγικό Σχέδιο Ανάπτυξης, το οποίο για πρώτη φορά τις τελευταίες δεκαετίες διατυπώθηκε, κατατέθηκε και εγκρίθηκε, ως ο πρώτος οργανωμένος στρατηγικός σχεδιασμός με στόχους και έμφαση στην αξιοποίηση των συγκριτικών πλεονεκτημάτων της χώρας μας. Το θεωρούμε βάση για συζήτηση και διεκδικούμε από όλους εσάς τον εμπλουτισμό του και την αναθεώρησή του, ώστε να πάρει «σάρκα και οστά». Το σχέδιό μας υπακούει στην ανάγκη της βιωσιμότητας, στην ανάγκη για δημοσιονομική σταθερότητα ενώ παράλληλα εξυπηρετεί το πολιτικό μας αίτημα για δίκαιη και χωρίς αποκλεισμούς ανάπτυξη. Μιλούμε για μια ανάπτυξη που διαχέει τα οφέλη της στην κοινωνία και που διαχειρίζεται προς όφελος της κοινωνίας κάθε πεδίο εκδήλωσής της. Από την αξιοποίηση των υποδομών και των δικτύων και της δημόσιας περιουσίας έως την χρήση όλων των δυνητικών χρηματοδοτικών πηγών, του Π.Δ.Ε. – ως βασικής πηγής, του σχεδίουΓιούνκερ, της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων και του Ευρωπαϊκού Ταμείου Στρατηγικών Επενδύσεων. Εν κατακλείδι, το Στρατηγικό Σχέδιο Ανάπτυξης φιλοδοξεί να συνδυάσει οργανωμένα, συντονισμένα και υπεύθυνα τον στρατηγικό στόχο της δίκαιης, βιώσιμης και δημοσιονομικά ασφαλούς ανάπτυξης με το σύνολο των πρόσφορων πιθανών εργαλείων για την επίτευξή της. Εδώ θα ήταν υποκριτικό να μην επισημανθεί ότι τα διατιθέμενα χρηματοδοτικά εργαλεία, σε συνδυασμό με τις δημοσιονομικές δεσμεύσεις του ευρωπαϊκού οικονομικού περιβάλλοντος «πάσχουν». Και «πάσχουν» διότι κατά μείζονα λόγο, δεν διαπνέονται από την αρχή της ισότιμης και ισόρροπης αντιμετώπισης όλων των εθνικών οικονομιών της ευρωζώνης. Αντιθέτως, δίνουν κάθε περιθώριο σε κάποιες οικονομίες να ευημερούν σε βάρος άλλων που πλήττονται και φέρουν συχνά το χαρακτήρα «συνδρομής», «ενίσχυσης» ή «βοήθειας» ενώ στην ουσία υπακούουν σε συσχετισμούς εξουσίας, ισχύος και συμφερόντων. Συνεπώς, πέραν της παραγωγικής και έλλογης αξιοποίησης αυτών των χρηματοδοτικών εργαλείων που είναι, προφανώς, δική μας ευθύνη, πρέπει να διεκδικούμε χωρίς ενδοιασμούς, συστηματικά και επίμονα την αύξησή τους αλλά κυρίως την ανατροπή αυτής της ανισορροπίας, ούτως ώστε, να καταγράφεται η χώρα μας στις πρότυπες χώρες της Ευρώπης ως προς τις κοινωνικές παροχές, την ακμαία πραγματική οικονομία και εν τέλει η οικονομία μας να προσεγγίσει τους δείκτες των χωρών που ευημερούν και όχι να καταγράφεται στους παρίες του ευρωσυστήματος. Με άλλα λόγια, χωρίς αυτήν την, στρατηγικού χαρακτήρα, διεκδίκηση, της σύγκλισης της οικονομίας μας με τις ακμάζουσες οικονομίες, οι θυσίες μας κινδυνεύουν να έχουν ελάχιστη απόδοση και το απειλητικό ενδεχόμενο μιας νέας κρίσης ή ακόμη και χρεοκοπίας είναι υπαρκτό. Η διεκδίκηση αυτή δεν μπορεί να έχει άλλο περιεχόμενο τελικώς, παρά την επίμονη άρνηση των πολιτικών της λιτότητας. Οι ισχυροί εταίροι – δανειστές μας πρέπει να δεχτούν και να παραδεχτούν την αποτυχία των συνταγών τους, ακόμη και αν προσκαίρως επιβεβαιώνονται, διότι, είναι πια φανερό, ότι ακόμη και αν «ανακουφίζουν» τις οικονομίες και τις τράπεζές τους, απομακρύνονται καθημερινά από το ευρωπαϊκό όραμα και – το χειρότερο- στρώνουν το δρόμο στις χειρότερες εκδηλώσεις συνύπαρξης, το φασισμό, το ρατσισμό και την οριστική άρνηση της σύγχρονης δυτικής αστικής δημοκρατίας και των αρχών της. Και ναι, όσο και αν μοιάζει περίεργο και αντιφατικό, εμείς που ονειρευτήκαμε το επόμενο ιστορικά στάδιο της Γαλλικής Επανάστασης, δηλαδή την σοσιαλιστική προοπτική, βρισκόμαστε σήμερα οι πρώτοι που πρέπει να υπερασπιστούμε τις λεγόμενες «αστικές» ευρωπαϊκές αξίες, αφού η ίδια η Ευρώπη φαίνεται, δυστυχώς, να αμφισβητεί τον εαυτό της. Γιατί έχουμε επίγνωση της ιστορικής συνέχειας αλλά και των ιστορικών κινδύνων. Αλλά και της γεωπολιτικής θέσης της χώρας μας. Ακολουθήσαμε, λοιπόν, τον ευρωπαϊκό δρόμο για λόγους και αξιακούς αλλά και εκ των συνθηκών – εξ ανάγκης, εάν το θέλετε. Και στη βάση αυτής της επιλογής συνθηκολογήσαμε, συμβιβαστήκαμε, επιβιώσαμε και προχωρούμε. Αλλά δεν αφομοιωθήκαμε. Και αυτό είναι που μας κάνει αισιόδοξους για το μέλλον. Δεν αναγνωρίσαμε ποτέ την «ιδιοκτησία» μας επί της πολιτικής που ακολουθήθηκε. «Τι σημασία έχει» θα πουν κάποιοι, αφού αυτό κάνατε. Μεγάλη σημασία θα πω εγώ ότι έχει. Είναι άλλο να κάνεις μία, επώδυνη, αναγκαία για τη ζωή σου, επέμβαση - μια μεταμόσχευση ας πούμε - και άλλο να εκθειάζεις ή ακόμη και να ευγνωμονείς την ασθένειά σου. Ας εξηγηθούμε, λοιπόν, με τους εαυτούς μας αλλά με το λαό που μας εμπιστεύθηκε
Πρώτα ως προς την πολιτική που εφαρμόσαμε. Είμαστε υποχρεωμένοι αλλά και δεσμευμένοι μετά την «συμφωνία» λέω εγώ, «ήττα» λένε κάποιοι άλλοι, του καλοκαιριού του 2015, αλλά και από την ψήφο του ελληνικού λαού τον Σεπτέμβριο του 2015, που μας εμπιστεύθηκε και μας ανέθεσε να υλοποιήσουμε αυτή τη συμφωνία. Κάναμε ότι μπορούσαμε για να ανακουφίσουμε τα αδύναμα οικονομικά και κοινωνικά στρώματα αλλά και να πιάνουμε τους στόχους που μας οδηγούν έξω από τα μνημόνια. Αναφέρω μερικά απ’ αυτά • Μείωση της ανεργίας από 27% σε 20%. • Οι προσλήψεις στο δημόσιο θα γίνονται με σχέση 1 προς 1, δηλαδή ένας φεύγει ένας προσλαμβάνεται (από 1 προς 5, που ήταν και επιμένει να το επαναφέρει ο κ. Κυριάκος Μητσοτάκης). • Δωρεάν πρόσβαση των 2,5 εκατομμυρίων ανασφάλιστων στην ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. • Φροντίδα των ευρισκόμενων σε χειρότερη οικονομική θέση με την καθιέρωση του Κοινωνικού Εισοδήματος Αλληλεγγύης. • Καθιέρωση και συνεχή επέκταση του προγράμματος για τα σχολικά γεύματα. • Επαναπρόσληψη όλων, που άδικα και αντισυνταγματικά απολύθηκαν. • Την 13η σύνταξη που δώσαμε το 2016 και τα επιδόματα το 2017 στους αδύναμους συμπολίτες μας. • Θα προχωρήσουμε στην αύξηση του κατώτατου μισθού και την επαναφορά των συλλογικών διαπραγματεύσεων που έχουμε νομοθετήσει.
Τέλος, παρόλη την καταστροφολογία που συστηματικά καλλιεργούν συγκεκριμένοι κύκλοι, τα επίσημα οικονομικά στοιχεία που δημοσιεύονται αποδεικνύουν πως η οικονομία έχει εισέλθει στο δρόμο της ανάκαμψης. Και η πιο τρανή απόδειξη είναι πως το ΑΕΠ στο πρώτο τρίμηνο του έτους κατέγραψε άνοδο 2,3%, ποσοστό που αποτελεί την υψηλότερη επίδοση από το 2014. Και το σημαντικό είναι πως η ενίσχυση του ΑΕΠ στηρίχθηκε κυρίως στην αύξηση των εξαγωγών αλλά και την ταυτόχρονη μείωση των εισαγωγών, κάτι το οποίο σημαίνει πως έχει ενταθεί το ενδιαφέρον των ξένων γα ελληνικά προϊόντα και υπηρεσίες και από την άλλη πλευρά πως οι εγχώριες επιχειρήσεις διευρύνουν την παρουσία τους στο εξωτερικό.
Πόσο καλά τα κάναμε κρινόμαστε από τον ελληνικό λαό. Αλλά ταυτόχρονα πρέπει να συγκριθούμε και με τις τυχόν εναλλακτικές προτάσεις που δυστυχώς δεν υπήρχαν, ούτε κατατέθηκαν, αλλά και ακόμα τις περιμένουμε. Αυτή η αναγκαστική πολιτική που εφαρμόσαμε δεν πρέπει και κατά τη γνώμη μου δεν μπορεί κιόλας να πάρει «μονιμότητα» και να επηρεάσει αρνητικά τα βασικά ιδεολογικά, πολιτικά, κινηματικά και οραματικά στοιχεία της Ριζοσπαστικής, της δικής μας Αριστεράς, όλα αυτά που μας κράτησαν ζωντανούς και μας εμπνέουν 100 χρόνια τώρα, δυνάμωσαν τους δεσμούς μας με τον Λαό, είναι αυτά που μας οδήγησαν και στην Κυβέρνηση. Και τώρα που βγαίνουμε από τα μνημόνια πρέπει να είμαστε προσγειωμένοι. Δεν θα αναρωτιόμαστε και «τώρα τι θα κάνουμε χωρίς βαρβάρους» αλλά ούτε και θα νομίζουμε ότι υπάρχει «ανοικτό παράθυρο προς τον παράδεισο». Θέλει μεγάλο αγώνα μαζί με τον ελληνικό λαό να κτίζουμε καθημερινά τη Χώρα, τη ζωή μας, την οικογένειά μας. Γιατί το γκρέμισμα είναι εύκολο και γρήγορο ενώ το κτίσιμο είναι δύσκολο και αργό.
Πάμε λοιπόν να δώσουμε πιο συγκεκριμένο περιεχόμενο στη στρατηγική της Ανάπτυξης. Πρώτο μέλημά μας είναι εξασφάλιση της χρηματοδότησης. Μαζί με τα χρηματοδοτικά εργαλεία τα οποία θα συμβάλλουν στη χρηματοδότηση επενδυτικών προγραμμάτων, θα πρέπει να προσελκύσουμε και άλλα κεφάλαια, κυρίως από τον ιδιωτικό τομέα. Αυτό κρίνεται αναγκαίο γιατί η αποεπένδυση που συντελέστηκε τα χρόνια των μνημονίων, λειτούργησε τόσο αρνητικά στην παραγωγική βάση της χώρας, που τα καθιστούν ακόμη πιο απαραίτητα. Για να γίνει όμως αυτό οι όροι πρέπει να είναι καθαροί: - Σεβασμός στους νόμους του κράτους - Εφαρμογή όλων των κανόνων της εργατικής νομοθεσίας - Σεβασμός στα δικαιώματα και αποδοχές που παρέχουν αξιοπρεπή ζωή Ταυτόχρονα θα φροντίσουμε για υγιή ανταγωνισμό, διαφάνεια στις συναλλαγές, μείωση της γραφειοκρατίας και άρση όποιων εμποδίων δημιουργούν δυσλειτουργίες, καθαρό και καίριο χτύπημα σε φαινόμενα διαφθοράς και ένα σταθερό φορολογικό σύστημα. Τέλος το χρηματοπιστωτικό σύστημα, αντί να λειτουργεί ως υποστηρικτικός βραχίονας της πραγματικής οικονομίας – διατηρώντας παράλληλα τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του – αυτονομήθηκε και λειτούργησε ανταγωνιστικά προς την πραγματική οικονομία. Το χρήμα αντί να αντικρίζει αγαθά, γίνεται αγαθό και αντικρίζει τον εαυτό του. Έτσι προκύπτουν ευκολότερα κέρδη για τους ενδιαφερόμενους. Αυτή η λειτουργία πρέπει επειγόντως να επαναρυθμιστεί, όμως αυτό αποτελεί παγκόσμιο πρόβλημα. Αλλά πάντοτε υπάρχουν, πιστεύω, τα περιθώρια στις εθνικές Κυβερνήσεις, ακόμα και των πιο αδύνατων κρατών, να παρέμβουν στο μέτρο των δυνατοτήτων τους. Ενδέχεται μάλιστα, αυτή η παρέμβαση να είναι η διέξοδος για τις αδύναμες χώρες ώστε να ανακτήσουν την οικονομική και κατ’ επέκταση την εθνική τους κυριαρχία.
Δεύτερο μέλημά μας είναι ποιες δυνάμεις θα συμμετάσχουν Πιστεύω ότι η Παραγωγική ανασυγκρότηση θα πρέπει να στηριχθεί και να πραγματωθεί από τον Δημόσιο Τομέα, τον Ιδιωτικό, την Κοινωνική οικονομία, την συνεργασία Δημόσιου και Ιδιωτικού τομέα (ΣΔΙΤ). Κανείς από αυτούς τους τομείς δεν θα έχει την αποκλειστικότητα, όπως και κανένας δεν θα αποκλείεται. Κάθε φορά θα κρίνεται από την αποτελεσματικότητα και τον βαθμό εξυπηρέτησης του Δημόσιου συμφέροντος και κυρίως του Ελληνικού Λαού. Θα πρέπει να χαράξουμε έναν οδικό χάρτη, που θα δίνει την δυνατότητα στις «χρήσιμες» επενδύσεις κάθε είδους, δημόσιες – ιδιωτικές – μικτές, να πραγματοποιούνται γρήγορα και σε πλήρη συνδυασμό και αρμονία με τα προστατευόμενα δημόσια αγαθά, όπως είναι το περιβάλλον, η πολιτιστική κληρονομιά ή η δημόσια περιουσία. Θα πρέπει να εξεταστεί ο κομβικός ρόλος του «ισοζυγίου», τον οποίο η αγκυλωματική σημερινή λειτουργία αγνοεί επιδεικτικά. Δηλαδή, ως απλοϊκό παράδειγμα, αν πρέπει, αν χρειάζεται, ξεριζώνω κάποια δέντρα από ένα σημείο με την ταυτόχρονη υποχρέωση να τα μεταφέρω -ή να φυτέψω καινούρια- σε ένα άλλο σημείο. Ή απαιτώ την ανάδειξη, συντήρηση, φύλαξη αρχαιολογικών ευρημάτων σε μια περιοχή, από την απαγόρευση οποιασδήποτε χρήσης της.
Για τις Κυκλάδες Όπως ανέφερα προηγούμενα, βασικό στοιχείο του Στρατηγικού σχεδίου Ανάπτυξης και παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας μας, είναι η αξιοποίηση των συγκριτικών πλεονεκτημάτων κάθε τόπου. Για τις Κυκλάδες, όταν αναφερόμαστε σε στρατηγικά πλεονεκτήματα αναφερόμαστε στον τουρισμό, στον πολιτισμό, στον αγροδιατροφικό τομέα (πρωτογενή και δευτερογενή), στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, στη ναυπηγική τέχνη αλλά και στο ανθρώπινο κεφάλαιο – τους νεότερους αλλά και μεγαλύτερους επιστήμονες, επιχειρηματίες και ανθρώπους του μόχθου. Μιλάμε για τομείς δηλαδή που αναπτυσσόμενοι μπορούν να συμβάλλουν σημαντικά στην παραγωγική ανασυγκρότηση, όχι μόνο των Κυκλάδων και του Νοτίου Αιγαίου γενικότερα, αλλά και ολόκληρης της χώρας. Ταυτόχρονα πρέπει να τονίσουμε την επιλογή της Κυβέρνησης να ενισχύσει τις βασικές υποδομές σε όλες τις περιφέρειες, ώστε να αποκεντρωθεί η αναπτυξιακή διαδικασία και να πάψει να αποτελεί προνόμιο μόνο των μεγάλων αστικών κέντρων. Παραλλήλως, οι ίδιοι οι Κυκλαδίτες πρέπει να αναστοχαστείτε πάνω σε σχέδια και προτάσεις που θα βασίζονται στις συνέργειες της γειτνίασής σας. Το νησιωτικό σύμπλεγμα να λειτουργήσει ως ενιαίο παραγωγικό και αναπτυξιακό κέντρο. Για παράδειγμα η «κυκλική οικονομία» αξιοποιεί «άχρηστα» υλικά που οδηγούνται για καταστροφή ως απορρίμματα. Σε κάθε νησί δημιουργούμε «πράσινο σημείο» όπου γίνεται διαλογή και τα εργοστάσια επεξεργασίας και αξιοποίησης γίνονται κάθε ένα-δύο ή και περισσότερα νησιά, ανάλογα των ποσοτήτων που παράγονται. Η εξοικονόμηση του νερού πρέπει να μελετηθεί σαν ενιαίο πρόβλημα με βάση τις συνολικές ανάγκες και να δοθεί ενιαία λύση Στον αγροτοδιατροφικό τομέα όπου με βάση τις συνθήκες εξαρτάται η παραγωγή, μπορούν να υπάρξουν σοβαρές συνέργειες μεταξύ των παραγωγών σε κάθε νησί. Να λειτουργήσετε ως μία μεγάλη πόλη. Να απομακρυνθείτε από λογικές ψευδεπίγραφης αυτάρκειας και να αναζητήσετε ποιοτικές συμπληρωματικές λειτουργίες. Μια τέτοιου είδους απόφαση θα γεννήσει αμέσως την ανάγκη άμεσης επικοινωνίας και συγκοινωνιακής διασύνδεσης και μέσω αυτής θα ακολουθήσουν όλες οι πιθανές δραστηριότητες, οικονομικές, κοινωνικές και πολιτιστικές. Θέλω να θεωρείτε δεδομένη την συνδρομή της κυβέρνησης σε κάθε τέτοια ή άλλη δημιουργική και λειτουργική πρόταση. Άλλωστε, με αφορμή την επίσκεψή μου εδώ, ξαναθυμήθηκα ότι και η ελληνική μυθολογία μαζί σας παρέδωσε στους αιώνες : νύμφες που εξόργισαν τον Ποσειδώνα και τις μεταμόρφωσε σε νησιά, που σχηματίζουν όλα μαζί έναν κύκλο. Για να πει πολύ αργότερα ο Ελύτης για την κοινή σας μοίρα και την απαράμιλλη κυκλαδίτικη ομορφιά: «πέτρινοι τοίχοι και κύματα χέρι – χάρι». Αφήνω στους επόμενους ομιλητές να αναλύσουν ο καθένας στον τομέα του τις πρωτοβουλίες και τις δράσεις που υλοποιεί η κυβέρνησή μας. Σας ευχαριστώ».
