“Ισόπαλη με την Κολομβία σε παγκόσμιο επίπεδο και πρωταθλήτρια Ευρώπης αναδείχθηκε για το 2012 η Ελλάδα ως προς τη διαφθορά, σύμφωνα με το Παγκόσμιο Βαρόμετρο Διαφθοράς που συνέταξε η Διεθνής Διαφάνεια. Στην έρευνα συμμετείχαν 114.000 άτομα σε 107 χώρες. Η χώρα μας κατέχει το αρνητικό ρεκόρ μεταξύ των χωρών της Ε.Ε. καθώς το 22% των πολιτών παραδέχεται ότι έχει «λαδώσει» κάποιον δημόσιο λειτουργό, την ίδια ώρα που το 54% των Ελλήνων διαπιστώνει επιδείνωση της διαφθοράς.” - από την εφημερίδα Καθημερινή.
Μια τέτοια είδηση παλαιότερα θα ήταν άκρως σοκαριστική. Τώρα είναι απλά το επιστέγασμα μιας κοινής διαπίστωσης. H διαφθορά ζει και βασιλεύει στη χώρα μας και έχει λάβει τέτοιες διαστάσεις που συναγωνιζόμαστε πλέον ανοιχτά τις χώρες της Λατινικής Αμερικής. Αν μάλιστα συνυπολογίσουμε και άλλα φαινόμενα όπως είναι η εγκληματικότητα, τα ναρκωτικά, η συνεχόμενη εξαθλίωση όλο και περισσότερων κοινωνικών ομάδων και η ποδοσφαιροποίηση της πολιτικής μαζί με την πολιτικοποιήση του ποδοσφαίρου, τότε δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι διανύουμε μια πάρα πολύ νοσηρή περίοδο.
Δεν είναι σίγουρο αν προηγήθηκε η κρίση των θεσμών τη σήψη της κοινωνίας ή αν συνέβη το αντίθετο. Το βέβαιο είναι πως όλο και περισσότεροι υγιείς πολίτες αυτής της χώρας νιώθουν ανασφάλεια για το μέλλον τους, θυμό για την ατιμωρησία των ατόμων που παρουσιάζουν παραβατικές συμπεριφορές, λύπη για την εικόνα που εκπέμπουμε τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό. Το κράτος θεωρεί εκ προοιμίου τους πολίτες του ως απατεώνες και οι πολίτες αντιμετωπίζουν το κράτος ως εχθρό. Αυτός ο φαύλος κύκλος είναι η γενεσιουργός αιτία της καταβύθισης της χώρας. Κανένας δεν είναι διατεθιμένος να σώσει κανέναν, πλέον του εαυτού του. Κι όσο οι μονάδες δρουν ασυντόνιστα και αποσπασματικά, τόσο το όλον αδυνατεί να παράξει έργο. Διότι αν όλοι δεν κινηθούν προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση, οι αντικρουόμενες δυνάμεις οδηγούν στην ακινησία. Είναι το πολύ γνωστό φαινόμενο “δράση-αντίδραση”.
Από την άλλη συμβαίνουν ταυτόχρονα πολλά παράδοξα σε τούτη εδώ τη χώρα. Ένα απλό παράδειγμα είναι ότι κάποιοι δημόσιοι υπάλληλοι αντιλαμβάνονται τη θέση τους ως ιδιοκτησιακό καθεστώς με αποτέλεσμα να είναι τουλάχιστον αγενείς και επιθετικοί προς τους πολίτες, τους οποίους καλούνται να υπηρετούν. Αυτό στη χώρα της γενίκευσης έχει ως αποτέλεσμα οι πολίτες να είναι εξίσου ή περισσότερο επιθετικοί προς όλους σχεδόν τους δημοσίους υπαλλήλους. Έτσι δημιουργείται άλλος ένας φαύλος κύκλος. Ένα ακόμα παράδειγμα είναι ότι εδώ και πάρα πολλά χρόνια κατ' επάγγελμα πολιτικοί ή γόνοι τους ζητούν τη ψήφο του λαού για να σώσουν τη χώρα κι ενώ αυτή τη στιγμή τα γεγονότα αποδεικνύουν περίτρανα ότι ήταν αυτοί που την κατέστρεψαν με τις επιλογές τους, τώρα είναι οι ίδιοι που παρουσιάζονται ως σωτήρες της. Ίσως να θεωρούν ότι όποιος έχει την τεχνογνωσία να καταστρέψει μια χώρα έχει συνακόλουθα και την τεχνογνωσία να την ξαναφτιάξει. Ευχή όλων μας είναι να επικρατήσει ο νόμος της αγοράς, ώστε η υπερπροσφορά σε σωτήρες να οδηγήσει σε μειωμένη ζήτηση και να απομείνουν οι “σοβαροί επαγγελματίες” του είδους.
Τα επίσημα παραγόμενα προϊόντα της Κολομβίας είναι ο καφές και το πετρέλαιο. Παρόλ' αυτά η διαφθορά και η κοκαΐνη της υπερβαίνουν τη φήμη των όποιων καλών μπορεί να βγάζει αυτή η χώρα. Η δική μας χώρα παρήγαγε πολιτισμό, λάδι, κρασί, σιτάρι και φιλοξενία. Οι σύγχρονοι αριθμοί λένε μια άλλη, δική τους αμείλικτη αλήθεια. Δεν είναι το πρόσφατο “ακηδεμόνευτο” φορτίο με τις “αμαρτωλές” μπανάνες. Είναι τόσα πολλά που θα χρειαζόταν κάποιος τόννους μελάνης για να απαριθμήσει. Το μεγάλο ερώτημα είναι αν επιθυμούμε να γίνουμε μια διεφθαρμένη Κολομβία της Ευρώπης. Κι αν τελικά τα καταφέρουμε ποιός θα ξεπλύνει τη ντροπή από τα κόκαλα του Αριστοτέλη;
Από τη στήλη “ΨΙΛΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ” στη ΡΟΔΙΑΚΗ της Κυριακής
