ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΓΝΩΜΗ
Με ένα πανό, κρεμασμένο στο λαιμό του, εμφανίστηκε ο έμπειρος συνδικαλιστής Βασίλης Καυμένακης στη μεγάλη απεργιακή συγκέντρωση της 17ης Ιουνίου στην πλατεία δημαρχείου της Ρόδου που έκανε αίσθηση. To πανό, για όσους δεν το είδαν, έγραφε: Συνάνθρωπε μη χαίρεσαι που απολύουν τον διπλανό σου. Γιατί σύντομα θα έρθει και η δική σου σειρά».
Η “Γνώμη” σήμερα ρωτά τον Βασίλη Καυμένακη γιατί θέλησε να στείλει αυτό το μήνυμα της αλληλεγγύης. «Πρόσφατα με τις απολύσεις στην ΕΡΤ και στη Δημοτική αστυνομία, διαπίστωσα ότι κάποιοι μειδιούσαν ή σχολίαζαν χαιρέκακα τους απολυμένους. Κάποιοι άλλοι έθεταν το ψευτοδίλημμα, για τις απολύσεις στον ιδιωτικό και όχι στο δημόσιο τομέα. Δεν τοποθετούνται ταμπέλες, ότι αυτός είναι απολυμένος από το δημόσιο και ο άλλος απολυμένος από τον ιδιωτικό τομέα. Είναι όλοι συνάνθρωποί μας άνεργοι κι’ αυτό είναι καταστροφικό τόσο για τους ίδιους και για τις οικογένειές τους, όσο και για το σύνολο της οικονομίας της χώρας μας».
Σας είδαμε με ένα ξεχωριστώ πανό στη πλατεία Δημαρχείου. Τι μήνυμα θελήσατε να στείλετε;
Μέσα στις συνθήκες οικονομικής ασφυξίας που βιώνει ο λαός μας, αναπτύσσονται έντονα φαινόμενα ατομικισμού και περιορίζεται η αλληλεγγύη και η συλλογική δράση.
Οι προπαγανδιστές του δόγματος του ΣΟΚ, έχουν καταφέρει να τρομοκρατήσουν τον λαό, στη λογική ότι αυτά που αποφάσισαν και εφαρμόζουν αποτελούν μονόδρομο. Επίσης πέτυχαν να σπείρουν τη διχόνοια μεταξύ των κοινωνικών ομάδων, έτσι ώστε να αποτελούν επιλεγμένους ξεχωριστούς στόχους προς «σφαγή».
Πρόσφατα με τις απολύσεις στην ΕΡΤ και στη Δημοτική αστυνομία, διαπίστωσα ότι κάποιοι μειδιούσαν ή σχολίαζαν χαιρέκακα τους απολυμένους.
Κάποιοι άλλοι έθεταν το ψευτοδίλημμα, γιατί απολύσεις στον ιδιωτικό και όχι στον δημόσιο τομέα. Όλοι αυτοί πρέπει να γνωρίζουν ότι στους 3.500.000 των ανέργων δεν τοποθετούνται ταμπέλες, ότι αυτός είναι απολυμένος από το δημόσιο και ο άλλος απολυμένος από τον ιδιωτικό τομέα. Είναι όλοι συνάνθρωποί μας άνεργοι κι’ αυτό είναι καταστροφικό τόσο για τους ίδιους και για τις οικογένειές τους, όσο και για το σύνολο της οικονομίας της χώρας μας.
Αυτό με ενόχλησε και με λύπησε αφάνταστα και σκέφτηκα ότι με ένα απλό πλακάτ στο οποίο δεν θα αναγράφονταν τα γνωστά τετριμμένα συνθήματα, ίσως κατάφερνα να διεγείρω κάποιες συνειδήσεις. Δεν δίστασα λοιπόν, το πίστεψα, το έγραψα και πήγα στην διαδήλωση. Στο στήθος μου είχα κρεμασμένο το πλακάτ και με τα χέρια μου κρατούσα τη φωτογραφική μηχανή. Ήθελα να καταγράψω σε εικόνες αυτή την ιδιαίτερη διαμαρτυρία, γιατί ήξερα ότι είναι μια ιστορική συγκέντρωση, αφού μετά την μεταπολίτευση πρώτη φορά πραγματοποιούνταν στη Ρόδο διαδήλωση διαμαρτυρίας και συμπαράστασης σε απολυμένους.
Πως βιώνετε αλήθεια όλα αυτά που συμβαίνουν σήμερα στην ελληνική κοινωνία; Περικοπές, φορολογία και τώρα απολύσεις παντού. Που πάμε;
Η πατρίδα μας ιστορικά-διαχρονικά ανά γενιά βίωνε κάποιον πόλεμο.
Θεωρούμασταν εξαίρεση του κανόνα σαν μια γενιά που δεν γνώρισε πόλεμο, σαν μια γενιά που είχε το προνόμιο να ζήσει σε περίοδο ειρήνης, ανάπτυξης και ευημερίας. Όμως τα γεγονότα μας διέψευσαν.
Φαίνεται ότι κάποιοι δεν το αποδέχτηκαν ποτέ αυτό και προκάλεσαν έναν ακήρυχτο πόλεμο, έναν πόλεμο οικονομικό, έναν πόλεμο εξαθλίωσης και συρρίκνωσης του Ελληνικού έθνους.
Δεν θα αναφερθώ σε στατιστικά στοιχεία γιατί κουράζουν και γιατί πέραν των αριθμών υπάρχουν οι άνθρωποι, γι’ αυτό προτιμάω να αναλύω τα γεγονότα με ανθρώπινη προσέγγιση.
Στην αρχή μας είπαν ότι φταίει το υψηλό εργατικό κόστος και γι’ αυτό πετσόκοψαν μισθούς και συντάξεις στον δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα. Μετά μας είπαν ότι φταίει το δημόσιο και διέλυσαν τις κοινωνικές δομές του κράτους. Στη συνέχεια αυτοί που χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για τον ιδιωτικό τομέα, είναι οι ίδιοι που τον ξεχαρβάλωσαν κλείνοντας χιλιάδες επιχειρήσεις, είναι οι ίδιοι που διέλυσαν όλο το φάσμα των εργασιακών σχέσεων και κατέβασαν τον βασικό μισθό στα 460 ευρώ. Όλα αυτά στον ιδιωτικό τομέα για τον οποίο υποτίθεται τώρα κόπτονται.
Μας είχαν υποσχεθεί, ότι αφού πραγματοποιούνταν όλα αυτά, θα έφερναν τους απανταχού ολιγάρχες, οι οποίοι με τις επενδύσεις τους, θα έκαναν την Ελλάδα ένα νέο Ελντοράντο. Αντί αυτού διαπιστώνουμε, ότι ούτε το γκόλφ Αφάντου δεν είναι ικανοί να αξιοποιήσουν, το οποίο μάλιστα αποτελεί ένα έτοιμο «φιλέτο».
Μέσα σε ένα τέτοιο περιβάλλον, όσο κι’ αν προσπαθείς να αποδράσεις από την πραγματικότητα, κάθε μέρα, κάθε στιγμή, έρχεσαι αντιμέτωπος μαζί της. Την βιώνουμε οι ίδιοι, η οικογένειά μας, οι φίλοι μας, ο κοινωνικός μας περίγυρος. Έτσι χαλάει η διάθεσή μας και χάνεται η αισιοδοξία μας. Μας πνίγει ένας ενδόμυχος θυμός, ο οποίος δεν γνωρίζω αν εκραγεί και πότε.
Το συνδικαλιστικό κίνημα όπως είναι σήμερα μπορεί να βοηθήσει για ανακοπή αυτής της κατάστασης;
Το συνδικαλιστικό κίνημα όπως έπρεπε να είναι και όπως το γνωρίσαμε δεν υφίσταται πια. Έχει απολέσει προ πολλού τα δομικά χαρακτηριστικά του, όπως η μαζικότητα, η αγωνιστικότητα και η διεκδικητικότητα. Έχουν απομείνει κάποιες δευτεροβάθμιες οργανώσεις οι οποίες περιορίζονται σ’ έναν αμυντικό ρόλο, σε ένα ασθενές κίνημα διαμαρτυρίας. Όμως ας μην κρυβόμαστε, στην ουσία έχουν καταργηθεί οι συνδικαλιστικές ελευθερίες.
Για να ανακοπεί αυτή η καταστροφική πορεία, απαιτείται ευρύτερη ανάπτυξη μαζικών κινημάτων και οργανωμένη καθολική αντίδραση όλων των αδικημένων.
Πολλοί διερωτώνται, τι πήγε λάθος και η χώρα βιώνει πρωτόγνωρες καταστάσεις; Τα φάγαμε όλοι μαζί;
Το σλόγκαν του κ. Πάγκαλου (γιατί περί σλόγκαν πρόκειται), ήταν ενταγμένο στο ευρύτερο προπαγανδιστικό σχέδιο προκειμένου να περάσουν τα μέτρα. Μετά την τρομοκράτηση του λαού με το δίλημμα μνημόνιο ή καταστροφή, επιπρόσθετα έπρεπε να καταστήσουν και τον απλό πολίτη συνένοχο σε ότι προηγήθηκε. Όλοι γνωρίζουν ότι στην πλειονότητα του λαού μας δεν χαρίστηκε τίποτα. Ότι πέτυχε ήταν αποτέλεσμα της εργασίας, του μόχθου του και από την συμμετοχή του στην παραγωγική διαδικασία.
Ο κ. Πάγκαλος επιχείρησε χωρίς αποτέλεσμα να εξισώσει τον άνεργο, τον τίμια εργαζόμενο, τον συνταξιούχο, τον αγρότη, τον πολύτεκνο, τον βιοτέχνη, τον επαγγελματία, γενικά τον μη προνομιούχο Έλληνα, με τον φοροφυγά, με τους μεγαλοεργολάβους-καναλάρχες, με τους πετρελαιάδες, με τους εφοπλιστές, με τους οφσοράδες, με το κάθε λογής λαμόγιο που άνθισε δίπλα του και δεν έκανε τίποτα ο ίδιος για να το αποτρέψει. Γι’ αυτό ο κ. Πάγκαλος μετά από αυτό το ολίσθημα, είναι στη συνείδηση του λαού πολιτικά τελειωμένος. Σε προσωπικό επίπεδο παρόλο ότι αναγνώριζα τις ικανότητές του, έκτοτε αποτελεί για μένα ένα μισητό πρόσωπο.
Και το ΠΑΣΟΚ που οδεύει; Σας ερωτώ γιατί είναι γνωστό ότι είστε ένα από τα ιστορικά στελέχη του στη Ρόδο.
Το ΠΑΣΟΚ έχει αυτο-εγκλωβιστεί στις λανθασμένες – καταστροφικές του επιλογές. Με το μνημόνιο και την ανάμειξη του Δ.Ν.Τ στα εσωτερικά της χώρας μας, το ΠΑΣΟΚ απώλεσε τις δυο βασικές-θεμελιώδεις αρχές οι οποίες αποτελούσαν τον συνδετικό κρίκο με τα μέλη του, τους φίλους του και τον λαό. Τον πατριωτικό του και τον κοινωνικό του χαρακτήρα. Χωρίς αυτά τα δυο πολιτικά συστατικά, το ΠΑΣΟΚ δεν έχει ούτε κομματικό ακροατήριο, αλλά ούτε κενό πολιτικό πεδίο να καλύψει. Με αυτές τις συνθήκες το ΠΑΣΟΚ δεν θα αποτελέσει ξανά το πάλαι ποτέ κραταιό λαϊκό κίνημα. Θα πολιτεύεται σαν ένα κόμμα συν-διαχείρισης και υποβοήθησης στην εναλλαγή της εξουσίας.
Υπάρχει ελπίς;
Eίναι δύσκολα και επώδυνα τόσο το ερώτημα όσο και η απάντησή του. Θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω την φράση κλισέ που χρησιμοποιούν συνήθως οι πολιτικάντηδες, ότι δήθεν σαν «αισιόδοξο άτομο που είμαι από τη φύση μου και άλλα παρόμοια παραμύθια και succes story, ελπίζω σε γρήγορη ανάκαμψη και σε ένα καλύτερο μέλλον για το λαό μας».
Διακαώς επιθυμώ να έχει ο λαός μας ένα καλύτερο μέλλον. Όμως μ’ αυτή την δυστυχία που βιώνουμε, με την ανεργία κοντά στο 30%, με την ύφεση στο 6%, με υποθηκευμένο τον εθνικό μας πλούτο, με μια δουλοπρεπή πολιτική ηγεσία και με έναν λαό αποσβολωμένο, πως μπορεί να πει κάποιος ότι είναι αισιόδοξος τουλάχιστον για το εγγύς μέλλον; Θα ήθελα να τεθεί η νεολαία μας μπροστάρης στον αγώνα του λαού . Η κάθε εξουσία φοβάται πάντα μια εξέγερση της νεολαίας.
Οι όποιες μεγάλες κοινωνικές ανατροπές οφείλονταν σε νεολαιίστικους αγώνες. Δυστυχώς δεν προβλέπω να συμβαίνει κάτι τέτοιο στο άμεσο μέλλον και η ανάλυση του φαινομένου δεν είναι της παρούσης στιγμής.
Μακάρι να διαψευστώ και να ξαναγεννηθεί η ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον για το λαό μας και για τη χώρα μας.
gNOMI
