Η εξιχνίαση του διπλού φονικού της Καρπάθου δεν είναι μια υπόθεση ρουτίνας, ούτε και λύνεται σε καφενεία ή πεζοδρόμια.
Προανακρίσεις δίνουν και παίρνουν, εκτιμήσεις και σενάρια δεν έχουν αποτέλεσμα, παρά μόνο να παραπλανούν και να δημιουργούν σύγχυση και ευκαιρία για ανώριμες, μπερδεμένες κουβέντες.
Άνθρωποι από το κοντινό περιβάλλον των γυναικών, δεν φαίνεται να έχουν κίνητρα για να κάνουν φονικά, ούτε όμως υπάρχουν στοιχεία, που να παρουσιάζουν περαστικούς ληστές με δολοφονικά ένστικτα.
Η απουσία των αντικειμένων που χρησιμοποιήθηκαν για τους φόνους, το μαχαίρι και το περίεργο “βάζο”, δεν βοηθά στην συνολική αποτίμηση των εγκλημάτων, μάλιστα δημιουργεί ακόμη περισσότερο χάος.
Ο άλλος καθοριστικός παράγοντας, φαίνεται να είναι ο χαμένος χρόνος, για την αστυνομία και τη δικαιοσύνη, αλλά όπως φαίνεται, εντελώς κερδισμένος για τον-τους δολοφόνους.
Η πρώτη-πρώτη εκτίμηση, έδινε ένα φόνο, εκείνον της μητέρας, και μια αυτοκτονία από τη κόρη, καταρρίφθηκε από το προϊστάμενο ιατροδικαστικής υπηρεσίας Ρόδου, κο Παναγιώτη Κοτρέτσο.
Μάλιστα τα στοιχεία που οδήγησαν την έκθεση του, ήταν και οι δύο μαχαιριές, στο σώμα της δολοφονημένης κόρης, που όμως δεν “πρόσεξαν”, ούτε οι πρώτοι αστυνομικοί, αλλά ούτε και οι γιατροί, από το Κ.Υ. Καρπάθου, που ανέβηκαν το πρωϊ της 30 Μαϊου, στο χωριό που έγινε το διπλό έγκλημα.
Από εκείνη τη στιγμή ο φάκελος της υπόθεσης είναι ανοιχτός, τρέχει και γεμίζει με προανακριτικό υλικό, εκτιμήσεις και απόψεις υπάρχουν, ενώ η αστυνομία μοιάζει ακίνητη και στατική, όμως δίχως επίσημη στοιχειοθέτηση κατηγορίας, μπορεί να συλλαμβάνει όποιον και ό,τι νάναι;
Όσο οι μέρες κυλούν το διπλό έγκλημα αποκτά ένα ξεχωριστό ενδιαφέρον, γίνεται άλυτο, περίεργο μυστήριο, αφήνει κάθε ενδεχόμενο ανοιχτό, ενώ δημιουργεί έντονη τη καχυποψία, ανάμεσα στους κατοίκους, που κατηγορούν, πάντα στα κρυφά, πρώτα από όλους την αστυνομία, για το “χαλαρό” ενδιαφέρον της.
Πέρα από το διπλό φονικό και την τραγικότητα του, που φυσικά η αστυνομία έχει ευθύνη και θα αποδείξει έτσι κι αλλιώς την ικανότητα της, παραμένουν τα ερωτηματικά για την πραγματική ακινησία της απούσας αυτοδιοίκησης στα σοβαρά ζητήματα ψυχικής υγείας.
Άραγε που να πήγαν οι 1200 μαζεμένες καρπάθικες υπογραφές, εκείνες που επίμονα ζητούσαν, μόνιμη ψυχολογική υποστήριξη;
