Τι ακριβώς θέλουμε από τους στρατιώτες μας που υπηρετούν σε ακριτικές μονάδες, όπως ας πούμε στο Καστελόριζο ; Να είναι απολύτως μάχιμοι και έτοιμοι να εκτελέσουν όσα τους έχουν μάθει στην εκπαίδευσή τους. Συμφωνούμε όλοι σ΄ αυτό. Θέλουμε να είναι σκληροτράχηλοι και βέβαια πειθαρχημένοι. Αυτό το τελευταίο είναι ίσως και το πιο σημαντικό. Και σ΄ αυτό το σημείο είναι που οι περισσότεροι διοικητές κάνουν το μοιραίο λάθος. Πιστεύουν ότι η πειθαρχία μπορεί μόνο να επιβληθεί . Και όχι να εμπνευστεί δημιουργώντας το τέλειο μίγμα πειθαρχίας - ηθικού για έναν μαχητή. Γιατί αν δεν κάνουμε λάθος ,υποτίθεται ότι μαχητές θελουμε να “χτίσουμε” .
Τα γράφουμε αυτά ως πρόλογο της επιστολής που έφθασε από το Καστελόριζο στην Αθήνα και στο Δίκτυο Ελεύθερων Φαντάρων. Τα όσα αναφέρουν οι στρατιώτες αποδεικνύουν ότι κι εκεί οι αρμόδιοι θεωρούν ετοιμόπολεμο στρατόπεδο αυτό στο οποίο οι στρατιώτες δεν έχουν ούτε λεπτό ελεύθερο. Σπαταλάνε το χρόνο τους σε ανούσιες αγγαρείες και σε εκπαίδευση που την κρίσιμη ώρα -και στο Καστελόριζο όλες οι ώρες είναι κρίσιμες- σε τίποτα δεν θα τους χρειαστεί.
Οι στρατιώτες που υπηρετούν στο Καστελόριζο δεν είναι “βύσματα” . Είναι παιδιά που βρέθηκαν εκεί επειδή δεν είχαν...την τύχη να έχουν γονείς ...με γνωριμίες. Δεν έτυχε να έχουν επαφές με βολευτές, αποτυχημένους πολιτευτές ,δημοσιογράφους ,μητροπολίτες ή με κάποια από τις “φυλές” που έχουν προσβαση στα “ρουσφετομαγειρία” του Χολαργού. Βρέθηκαν στο Καστελόριζο για να κάνουν τη θητεία τους και να προσφέρουν όπως μπορούν . Και όπως μας έχει αποδείξει η ιστορία των Ιμίων οι στρατιώτες μας όταν έρθει η ώρα πάντα προσφέρουν.
Συνεπώς τα όσα αναφέρουν οι στρατιώτες από το Καστερλόριζο ας μην κριθούν με την λογική που συχνά κρίνονται από καποιους . “Εγώ στη θητεία μου το 1970 πέρναγα πολύ χειρότερα ,τι μιλάνε τώρα τα μαμόθρεφτα”. Έχουμε 2013 ,θέλουμε καλύτερο στρατό από το 1970 ή το 80 και το 90 και οι στρατιώτες που είναι στο Καστελόριζο μόλις εξηγήσαμε ότι δεν μπορεί να είναι “μαμόθρεφτα”.
Γράφουν λοιπόν στην επιστολή τους μεταξύ άλλων :
Το στρατόπεδο του Καστελόριζου θεωρείται από πολλούς παραμεθόριος "τουρισμός" για τους φαντάρους. Τον Αύγουστο του 2012 όμως, προφανώς στο πλαίσιο των επικοινωνιακών αναγκών της ΝΔ για ένα show με θέμα την ΑΟΖ, η κατάσταση άλλαξε. Ο διοικητής ... φεύγοντας από τις μεταθέσεις του ΓΕΣ (...) κατέβηκε στο Καστελόριζο για να "σουλουπώσει" το στρατόπεδο, και να πάρει τα μόρια για τη συνέχεια της καριέρας του. Ακόμα και αν κανείς υποστηρίζει ότι τα στρατόπεδα πρέπει να είναι "προβλεπόμενα" και μάχιμα, δύσκολα μπορεί να δικαιολογήσει αυτό που ακολούθησε...
Η θητεία στο Καστελόριζο είναι από μόνη της δύσκολη, ακόμα και αν η διοίκηση είναι η επιεικέστερη δυνατή, λόγω των αντικειμενικών συνθηκών: σπάνια δρομολόγια πλοίων, 25-26 ώρες διαδρομή ως την Αθήνα, 2 μέρες ως την Κρήτη από όπου προέρχονται πολλοί από τους φαντάρους, και με κομμένες τις καταστάσεις επιβίβασης, συχνοί αποκλεισμοί λόγω καιρού με αποτέλεσμα την έλλειψη πόσιμου νερού, βλάβες στο δίκτυο ύδρευσης και στα δίκτυα τηλεφωνίας. Το κουβάλημα των προμηθειών (μέσα στη νύχτα κάποιες φορές που καθυστερούσε το πλοίο) και η επάνδρωση των φυλακίων των βραχονησίδων επίσης δεν αποτελούν την ευκολότερη διαδικασία.
Σα να μην έφταναν αυτά, ο νέος διοικητής αποφάσισε να εκμεταλλευτεί τους στρατιώτες όσο δεν πήγαινε. Οι εργασίες δεν τελείωναν ποτέ, οι υπηρεσίες συνολικά 8 ώρες τη μέρα (3 νούμερα) με αποτέλεσμα ο βραδινός ύπνος να είναι το πολύ 3,5 ώρες, 3 φορές την εβδομάδα υπήρχε απογευματινή εκπαίδευση, άρα καθόλου απογευματινός ύπνος, ενώ και τις υπόλοιπες μέρες που οι στρατιώτες ήλπιζαν να κοιμηθούν συχνά "προέκυπταν" δουλειές και αγγαρείες. Οι εμπλοκές ήταν διαρκείς, έφτασαν τις 60, 70 ή και παραπάνω ημέρες συνεχόμενης υπηρεσίας για αρκετούς στην 321 και την 322, έπεσαν(!) στις 40 για την 323 ενώ η 324 μετά τις πρώτες 1-2 βδομάδες που είχε κάπως πιο φυσιολογικό πρόγραμμα, συνέχισε με 15 και 20 μέρες σερί.
Η κατάσταση δεν ήταν καλή και με τις άδειες, πολλές φορές έπρεπε να περιμένει κανείς ως την τελευταία στιγμή για να μάθει αν και πότε θα φύγει (με οικονομικό κόστος αφού τα αεροπορικά εισιτήρια ακρίβαιναν) ενώ σε όλες σχεδόν τις περιπτώσεις οι αποδεδειγμένα φοιτητικές άδειες χρεώθηκαν από τις κανονικές μέρες άδειας. Εκτός αυτού, τα ΤΑΠ δε δίνονταν ως "άδεια μεταθέσεως" στο φύλλο πορείας, όπως γίνεται στα περισσότερα στρατόπεδα της παραμεθορίου, με αποτέλεσμα οι περισσότεροι να τα "κουβαλάνε" μαζί τους στη μετάθεση, και να εξαρτώνται από τον επόμενο διοικητή για το αν θα τα πάρουν. Στην τακτική που ακολουθούσαν με τις άδειες έφερε ευθύνες και ο ΕΠΟΠ δεκανέας Καψιμάλης που εκτελούσε χρέη επιλοχία και δεν ενημέρωνε ή ήταν αινιγματικός προς τους στρατιώτες για τις μέρες άδειας που δικαιούνται, λόγου χάρη τα οδοιπορικά (σε μια μονάδα που οι Κρητικοί χρειάζονταν 2 μέρες για να πάνε σπίτι τους με κατάσταση επιβίβασης). Επίσης είχε συμβεί να δίνει σε δυο στρατιώτες διαφορετικό αριθμό ημερών άδειας για τον ίδιο λόγο (πχ αιμοδοτική άδεια), ενώ σε άλλους έδινε προκαταβολικά τα ΤΑΠ των επόμενων μηνών και σε άλλους όχι.
Δείγμα της πειθαρχίας ήταν και οι αλλαγές σκοπών που γίνονταν με δεκανέα αλλαγής τα όπλα στο επ' ώμου και βήμα! Σε όλες τις σκοπιές, καθώς και στην εκπαίδευση που γινόταν 9 στις 10 με όπλο-κράνος-εξάρτηση (και η εκπαίδευση υπήρχε πάντα όποτε δεν υπήρχαν εργασίες), οι φαντάροι φορούσαν εκτός των άλλων και γεμάτο το σακίδιο Μ71. Μπορεί να φαντάζει λεπτομέρεια, αλλά μετά από 3-4 μέρες με 13-14 ώρες ορθοστασία (συνδυασμός υπηρεσίας-εκπαίδευσης) αυτό το πράγμα σου τσάκιζε τη μέση.
Υπήρξε διάστημα όπου οι της 322 έκαναν 3 ώρες σκοπιά - 3 ώρες διάλειμμα (χωρίς αυτό να είναι χρόνος ξεκούρασης, ειδικά τα πρωινά) συνεχόμενα επί 2 βδομάδες. Και όσοι ευκολόπιστοι πίστεψαν ότι το πρόβλημα οφείλεται στην έλλειψη ατόμων, δεν μπορούσαν να εξηγήσουν πώς η 323 έφαγε 40 μέρες εμπλοκή, ενώ είχε περισσότερα άτομα από το άθροισμα των 2 προηγούμενων ΕΣΣΟ. Στις συνεχόμενες υπηρεσίες συμπεριλαμβάνονταν και υπηρεσίες στα απομονωμένα φυλάκια των βραχονησίδων, αλλά έξοδος ούτε πριν ούτε μετά τη βραχονησίδα. Και μέσα σε όλη αυτή την κατάσταση, ούτε ένας ΕΠΟΠ δεν έκανε ούτε μια ώρα σκοπιά.
Και ενώ τη τήρηση του προγράμματος ήταν αυστηρή, οι έξοδοι ήταν πάντα αργότερα από το προβλεπόμενο, στις 6 το απόγευμα τις περισσότερες μέρες, ακόμα και αν δεν υπήρχε απογευματινή εκπαίδευση. Τις περισσότερες μέρες το πρόγραμμα προέβλεπε και γυμναστική, χρήσιμη ίσως υπό φυσιολογικές συνθήκες, αλλά μόνο γυμναστική δεν μπορούσε να κάνει κάποιος που κοιμόταν 3 ώρες τη μέρα επί 4-5 μέρες συνεχόμενα. Εκτός αυτού έπρεπε μετά να προλάβεις και να κάνεις μπάνιο και να φας και να είσαι έτοιμος για την ταγματική αναφορά που ακολουθούσε. Ελάχιστοι κατόρθωναν να τα συνδυάσουν. Και μέσα σε όλα αυτά, ως το Φλεβάρη τη νύχτα ο σκοπός της πύλης φύλαγε μονοσκοπιά. Πέραν της σωματικής κούρασης, είχαν υπάρξει και περιστατικά ψυχολογικής πίεσης, σε στυλ "κηρύγματος" από τον επικεφαλής των ειδικοδυναμιτών ότι εμείς δε θέλουμε "προδότες στο στρατό" και "έτσι και γίνει κάτι σε βραχονησίδα και δε ρίξει κάποιος έστω μια σφαίρα θα μείνει εκεί" (κήρυγμα που ξεκίνησε επειδή στρατιώτης αντέδρασε όταν ένας ειδικοδυναμίτης τον αποκάλεσε ζώο). Επεισόδιο με τον ίδιο πρωταγωνιστή είχε σαν αποτέλεσμα στρατιώτης να "σπάσει" σε βολή από την πίεση που δέχτηκε από τις φωνές και τις διαταγές για κάμψεις επειδή έκανε λάθη...
...Πολλά τραγελαφικά συνέβησαν την ίδια περίοδο και λίγο πριν την επίσκεψη του νέου διοικητή της ΑΣΔΕΝ τον Απρίλη. Ενώ οι υπηρεσίες ήταν μεταξύ 15-1 και 20-1, η επιστροφή πάνω από 15 ατόμων από άδειες έδειχνε ότι θα ξεμπλοκάρει την κατάσταση. Όλως τυχαίως, την ίδια μέρα, ο υπεύθυνος του όρχου διαμαρτυρήθηκε υποτίθεται στο διοικητή για σκασμένα λάστιχα οχημάτων και ζήτησε να ανοίξει εκεί σκοπιά, με αποτέλεσμα η εμπλοκή να συνεχιστεί. Εκείνες τις μέρες βγήκε σε πίνακα και για πρώτη φορά κατάσταση υπηρεσιών ΨΕΥΤΙΚΗ (προφανώς για την επίσκεψη του ΑΣΔΕΝάρχη) η οποία έδειχνε ότι μας πήγαινε περίπου 1-1. Όταν όμως ο -μάλλον υποψιασμένος- ΑΣΔΕΝάρχης ρώτησε κάθε πότε βγαίνουμε και ένας στρατιώτης του απάντησε ότι έχει να βγει 10 μέρες, η χρησιμότητα της σκοπιάς του όρχου εξαφανίστηκε και οι υπηρεσίες έπεσαν στο 2-1, 3-1, για πρώτη φορά...” Onakert.gr
