Από το αρχείο του Φώτη Χατζηδιάκου
(Το είχε γράψει αμέσως μόλις ψηφίστηκε ο παρακάτω νόμος προκειμένου να το δώσει στη δημοσιότητα προεκλογικά τότε…
Δεν πρόλαβε…Το βρήκαμε αυτούσιο στο αρχείο του)
Ισως βοηθήσει στην αντιμετώπιση του προβλήματος που αντιμετωπίζουν κάποιοι νησιώτες μας απο την ελληνική γραφειοκρατία που μας παραπέμπει στον Σουλειμάν τον Μεγαλοπρεπή!
Σχετικά με τον Νόμο 5024/2023 (ΦΕΚ 41/Α/24-2-2023)
Με την κατάρτιση του Εθνικού Κτηματολογίου, την ανάρτηση και την κύρωση των δασικών χαρτών σε όλη την Ελληνική Επικράτεια το ιδιοκτησιακό καθεστώς και η διάκριση μεταξύ ιδιωτικής και Δημόσιας έκτασης διαταράχθηκε.
Κατά το τεκμήριο, που θεσπίστηκε υπέρ του Δημοσίου με το β.δ. 17.11.1836 «περί ιδιωτικών δασών» και το ισχύον σήμερα αντίστοιχο τεκμήριο κυριότητας του άρθρου 62 παρ. 1 του Ν. 998/ 1979 θεωρείται ότι κάθε δασική έκταση είναι δημόσια μέχρι της αναγνωρίσεώς τους ως ιδιωτικών.
Δηλαδή το βάρος της απόδειξης της ιδιοκτησίας μεταξύ του Δημοσίου και του ιδιώτη σε δάση, δασικές, χορτολιβαδικές και βραχώδεις εκτάσεις την φέρει ο ιδιώτης, εκτός από τα νησιά του Ιονίου, την Κρήτη, τα νησιά του Βορειοανατολικού Αιγαίου, τις Κυκλάδες, τα Κύθηρα και Αντικύθηρα, τη Μάνη και τα Δωδεκάνησα, πουτο βάρος της απόδειξης της ιδιοκτησίας το φέρει το Ελληνικό Δημόσιο.
Δηλαδή στις περιοχές αυτές, δεν ισχύει το τεκμήριο ιδιοκτησίας υπέρ του Ελληνικού Δημοσίου για τα ακίνητα που έχουν χαρακτηριστεί δασικά (άρθρο. 62 του ν. 998/1979).Στο εξής, δεν θα πρέπει οι ιδιώτες να αποδεικνύουν εκείνοι τη δική τους κυριότητα αλλά το Δημόσιο θα αποσύρεται εάν δεν διαθέτει τίτλους ιδιοκτησίας. Με άλλα λόγια στις ανωτέρω περιοχές, που δεν ισχύει το τεκμήριο ιδιοκτησίας υπέρ του Δημοσίου, δασικές εκτάσεις χωρίς τίτλους του Δημοσίου θεωρούνται ιδιωτικές.
Κατ΄ ακολουθία των ανωτέρω στην κτηματική περιφέρεια Ρόδου, Κω και τμήματος της Λέρου, που ίσχυε μέχρι πρόσφατα ο Κτηματολογικός Κανονισμόςη αρχή της διασφάλισης της δημόσιας πίστης, την οποία παρείχε το άρθρο 41 του Κτηματολογικού Κανονισμού Δωδεκανήσου καθιέρωνε αυτόματα το αμάχητο τεκμήριο περί της ιδιοκτησίας. Δηλαδή το ακίνητο ανήκει σε εκείνον επ’ ονόματι του οποίου έγινε η εγγραφή, ουδεμιάς χωρούσης κατ’ αυτού ανταποδείξεως.(δηλαδή έχουν καταγραφεί ποια ακίνητα είναι ιδιωτικά και ποια ανήκουν στον Ελληνικό Δημόσιο), οπότε δεν υπάρχει πρόβλημα, ενώ στα υπόλοιπα νησιά της Δωδεκανήσου, το Ελληνικό Δημόσιο, όπου επικαλείται ιδιοκτησία οφείλει και να αποδείξει τον ισχυρισμό του.
Στις άλλες περιοχές της Ελληνικής Επικράτειας (πλην των ανωτέρω περιοχών) τα δάση, εφόσον δεν είναι ιδιωτικά τότε κατά τεκμήριο θεωρούνται ότι ανήκουν κατά κυριότητα στο Ελληνικό Δημόσιο.
Είναι γνωστό, ότι ο θεσμός της χρησικτησίας (1041 και 1045 επ.ΑΚ) επιτρέπει στους ιδιώτες τον κατά τον πρωτότυπο τρόπο κτήσεως κυριότηταςακινήτου, πλην όμως η χρησικτησία δεν αντιτάσσεται έναντι του Κράτους και των Ν.Π.Δ.Δ. Επιπροσθέτως το Ελληνικό Δημόσιο μέσω των δασικών υπηρεσιών προστατεύει την ιδιοκτησία αυτή, αφενός επικαλούμενο την δασική βλάστηση, τη οποία βεβαίως οφείλουμε να προστατεύουμε και αφετέρου επιστρατεύοντας τη δυνατότητά του να νομοθετεί κυριαρχικά, δεν λαμβάνει υπόψη του πολλές φορές , ότι ο ιδιώτης νέμεται και κατέχει για δεκαετίες το ακίνητο του, το οποίο τις περισσότερες φορές είναι κληρονομιαίοκαι το δικαίωμα αυτό το αποδεικνύει.
Σήμερα η περιουσία του Ελληνικού Δημοσίου κάτω υπό την πίεση των μνημονιακών υποχρεώσεων και του εξωτερικού δανεισμού είναι υποθηκευμένη για 99 χρόνια και εκποιείται ή αξιοποιείται για τον σκοπό αυτό, μέσω της ΕΤ.Α.Δ. δεδομένου, ότι σύμφωνα το άρθρο 23, παρ. 02, του Ν.3965/2011, τα έσοδα από την αποκρατικοποίηση και την αξιοποίηση των επιχειρήσεων και των λοιπών περιουσιακών στοιχείων των προηγούμενων παραγράφων και του άρθρου 48 του Ν. 3871/2011, περιορίζονται αποκλειστικά, για τη μείωση του δημόσιου χρέους.
Με τον ανωτέρω νόμο 5024/2023 (ΦΕΚ 41/Α/24-2-2023), επανακαθορίζεται το θεσμικό πλαίσιο, που διέπει τις προϋποθέσεις και τη διαδικασία της εξαγοράς ακινήτων. Δυστυχώςως ιδιωτική περιουσία του Κράτους ορίζονται τα περιουσιακά στοιχεία, τα οποία αποκτώνται στο πλαίσιο της συναλλακτικής δραστηριότητας της διοικήσεως και εξυπηρετούν έμμεσα μόνο το δημόσιο συμφέρον και μειώνουν τις γενικές δημοσιονομικές ανάγκες.
Ωστόσο η Ελληνική Πολιτεία οφείλει να προβεί στην διευθέτηση του θέματος αυτού, προκειμένου να παραχωρούνται οι ιδιοκτησίες στους κατέχοντες ιδιώτες, υπό τις προϋποθέσεις της χρησικτησίας (δηλαδή δήλωση στο Ε9, είσπραξη επιδοτήσεων κ.λ.π.), που αποτυπώνουν την πραγματικότητα, αφού λάβει υπόψη τον αναπτυξιακό προσανατολισμό, το χωροταξικό σχέδιο κάθε περιφέρειας, το περιβάλλον, την βιοποικιλότητα καθώς επίσης και τα εισοδηματικά και κοινωνικά κριτήρια, ισότητας και δικαιοσύνης.
Συμπερασματικά, το Κράτος πρέπει να νομοθετήσει την κατά κυριότητα παραχώρηση των ακινήτων αυτών στους καλλιεργητές, στους κτηνοτρόφους και στους επιχειρηματίες, οι οποίοι τα κατέχουν μακροχρόνια και το αποδεικνύουν.