O πληγωμένος πυγμάχος - Του Θάνου Ζέλκα

O ΠΛΗΓΩΜΕΝΟΣ ΠΥΓΜΑΧΟΣ

Αν πρέπει κρατήσω μια εικόνα για τη χρονιά που πέρασε είναι αυτή ενός μουδιασμένου πυγμάχου που έχει «φάει» ανελέητο ξύλο σε έναν άνισο αγώνα  μέσα στην παλαίστρα και βρίσκεται δυο ανάσες μακριά από το να τελειώσει τη μάχη του χωρίς νοκ άουτ. Μπροστά στα μάτια του περνά όλη του η ζωή σαν κινηματογραφική ταινία ενώ μέσα στα ουρλιαχτά του πλήθους κατορθώνει να ξεχωρίσει τις φωνές των παιδιών του που τον προστάζουν να μείνει όρθιος.

Στη θέση του πυγμάχου θα μπορούσε να είναι ο οποιοσδήποτε μάχεται αυτή τη στιγμή να παραμείνει όρθιος έχοντας υποστεί ένα ανελέητο γρονθοκόπημα φόρων και ταπεινώσεων. Θα μπορούσε να είναι όμως και η ίδια η χώρα που υφίσταται ακριβώς την ίδια κατάσταση με τους δοκιμαζόμενους πολίτες της.

Λυπάμαι που δεν μπορώ να πω το ίδιο και για τους ασκούντες την εξουσία. Αυτοί είναι απλοί παρατηρητές των γεγονότων, φύλακες των ισορροπιών, προστάτες της ιδιοτέλειας, λάτρεις της ανυπαρξίας, τραγικά ανήμποροι να κάνουν το καθήκον τους. Να προστατέψουν τη χώρα και τους πολίτες από τους λύκους, εγχώριους και εισαγόμενους. Αρκούνται μόνο στις διαπιστώσεις, στα κροκοδείλια δάκρυα, στη μετατόπιση ευθυνών, στην ειρωνεία, στην αδιαλλαξία, στην έλλειψη κάθε ευαισθησίας.

Αρνούμαι να θυμώσω άλλο μαζί τους. Άλλωστε δεν έχει πια κανένα νόημα. Περισσότερο οίκτο αξίζουν παρά θυμό. Οίκτο που ως δουλοπάροικοι τρέχουν να ψηφίσουν ότι προστάξουν οι εκπρόσωποι των συμφερόντων, που δεν μπορούν να σηκώσουν καθόλου ανάστημα γιατί τους δεσμεύουν οι υπογραφές τους και τα αλλεπάλληλα ΝΑΙ που είπαν τότε που ήταν πραγματικά ελεύθεροι. Αυτά που άνοιξαν τη λαιμαργία των μαστροπών της ευρωπαϊκής ενοποίησης ώστε να θέλουν τα σπίτια, τα χωράφια, τις ζωές μας.

Θα ήθελα να μπορώ να δω μια νότα αισιοδοξίας στα χρόνια που έρχονται, αλλά κάθε φορά που γίνεται αυτό κάποιος φροντίζει να τη σβήσει. Η μόνιμη επωδός στην πάλαι ποτέ χώρα του ήλιου και του γέλιου είναι η θλίψη, η μιζέρια και η απογοήτευση. Η Ελλάδα γερνάει πρόωρα καθώς τα νιάτα της ψάχνουν δουλειά στο εξωτερικό.

Δεν γνωρίζω ποια κατάληξη θα έχει όλο αυτό αλλά είμαι σίγουρος πως δεν θα είναι ευχάριστη όσο η εμμονή των κυβερνώντων υποκαθιστά τη λογική και την στοιχειώδη ευαισθησία απέναντι σε ευπαθείς ομάδες. Αυτή η εμμονή είναι που ωθεί στα άκρα. Αυτή θρέφει τους λύκους. Αυτή δίνει δύναμη στο τέρας που κατασπαράζει τα όνειρα των απλών ανθρώπων.

Τα όνειρα του να δουλεύεις για να χτίσεις ένα σπίτι, για να σπουδάσεις τα παιδιά σου, για να δημιουργήσεις και όχι για να πληρώνεις τόκους και λαμόγια. Τα όνειρα του να μπορείς να ταξιδέψεις, να δεις άλλους πολιτισμούς, να κάνεις φιλίες έξω απ’ τη χώρα σου και όχι να νιώθεις απόκληρος της γης εξαιτίας άλλων.

Είθισται να κάνουμε μια ευχή κάθε φορά που μια νέα χρονιά αρχίζει. Παρότι κάτι τέτοιο είναι ιδιαίτερα δύσκολο τη δεδομένη στιγμή, εντούτοις εύχομαι και ζητάω από το Θεό να δώσει τη δύναμη στον πυγμάχο να κάνει την υπέρβασή του. Να βρει θάρρος και κουράγιο να σφίξει τις γροθιές του και να κάνει μια τελευταία επίθεση. Μια λυσσασμένη τελευταία επίθεση που αν δεν του δώσει τη νίκη, θα του δώσει τουλάχιστον πίσω τη χαμένη του αξιοπρέπεια.



Από τη στήλη “ΨΙΛΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ” στη ΡΟΔΙΑΚΗ της Κυριακής