O παράδεισος μπορεί να περιμένει - Γράφει ο Θάνος Ζέλκας

Ο ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ

«Όλοι θέλουν να πάνε στον Παράδεισο, αλλά κανείς δεν θέλει να πεθάνει.» - Steve Jobs, Ιδρυτής της Apple.
Ένας κόσμος χωρίς προβλήματα, χωρίς στενοχώριες, χωρίς έγνοιες θα μπορούσε να ήταν ιδανικός. Όμως θα ήταν σίγουρα απίστευτα βαρετός, καθώς οι έννοιες της κατάκτησης, της επιτυχίας, της επιβράβευσης δεν θα υπήρχαν. Όλα θα κυλούσαν με την ακρίβεια ενός καλοκουρδισμένου ρολογιού και τίποτα δεν θα μπορούσε να μας εντυπωσιάσει.
Χαίρομαι που ζω σ’ έναν κόσμο που ακόμα κι ένα τυχαίο γεγονός μπορεί να συνταράξει ολόκληρη την ανθρωπότητα. Που ακόμα κι αν έχουμε επιτύχει ως γένος τόσα σπουδαία πράγματα, υπάρχουν άλλα τόσα που περιμένουν να τα κατακτήσουμε. Χαίρομαι που η δημιουργικότητα κάποιων ανήσυχων πνευμάτων βρίσκει συνεχώς νέες διόδους να εκφραστεί. Που κάποιοι τολμούν το ακατόρθωτο και μας αποστομώνουν κατορθώνοντάς το. Χαίρομαι που ο άνθρωπος δεν αποδέχτηκε αβίαστα τη μοίρα του και δεν είναι ακόμα κάτοικος των σπηλιών και βορά των θηρίων.
Δεν είναι τυχαία όμως όλα αυτά. Σίγουρα η τύχη έπαιξε το ρόλο της σε κάποια γεγονότα. Όμως όλα τα υπόλοιπα ήταν αποτέλεσμα ευφυΐας, κόπου και θέλησης. Κάποιοι τόλμησαν. Κάποιοι θυσιάστηκαν. Κάποιοι άνοιξαν το δρόμο. Χάρη σ’ αυτούς είμαστε σήμερα εδώ.
Σκοπός μου δεν είναι να υμνήσω το ανθρώπινο πνεύμα. Σκοπός μου είναι να υπενθυμίσω ότι είμαστε όλοι κοινωνοί του. Πολύ απλά κάποιοι το σέβονται και το εξυψώνουν, κάποιοι δεν το εκτιμούν και το ντροπιάζουν, ενώ κάποιοι άλλοι απλά δεν γνωρίζουν τη δύναμή του.
Αν λοιπόν υπάρχει μια ιερή αποστολή σε τούτον εδώ τον πλανήτη,δεν είναι άλλη από το να κατορθώσουμε να ευαισθητοποιήσουμε όσο το δυνατόν περισσότερους αδαείς να πιστέψουν στην αστείρευτη δύναμη του πνεύματος και συνακόλουθα να μπορέσουμε όλοι μαζί να κάνουμε τον κόσμο μας καλύτερο. Πώς θα γίνει αυτό;
Το πρώτο βήμα είναι να μοιραστούμε τη γνώση. Να πάρουμε τα φώτα του πολιτισμού στα πιο μεγάλα σκοτάδια και να γκρεμίσουμε τις δυσειδαιμονίες, τις προκαταλήψεις, το φόβο, την ηττοπάθεια. Αν το κατόρθωσε ένα κορίτσι στο Πακιστάν, η Μαλάλα, σίγουρα μπορούν κι άλλοι.
Δεύτερο βήμα είναι να μάθουμε να συζητάμε. Να ανταλλάζουμε απόψεις χωρίς τη διάθεση να επιβληθούμε στους άλλους. Να μπορούμε να βγάζουμε συμπεράσματα μέσα από μια σύνθεση απόψεων. Να παραδεχόμαστε ότι μια άλλη άποψη είναι πιο πλήρης από τη δικιά μας. Να αναγνωρίζουμε τα λάθη μας. Να μην ταυτιζόμαστε οπαδικά με τους εκπροσώπους φορέων και κομμάτων. Η κριτική σκέψη δεν έβλαψε ποτέ κανέναν.
Τρίτο και σημαντικότερο είναι να βάλουμε την ομορφιά και πάλι στη ζωή μας. Να φροντίζουμε κάθε τι που κάνουμε να έχει μια αισθητική αξία. Να υπηρετεί έναν υψηλό σκοπό. Να μην αφήνουμε τίποτα ατακτοποίητο. Από τα πιο μικρά μέχρι τα πιο μεγάλα. Να συνηθίσουν όλες οι αισθήσεις μας στο ωραίο ώστε να μπορούμε να το αναπαράγουμε χωρίς κόπο.
Και φυσικά για να τα επιτύχουμε όλα αυτά θα χρειαστούν θέληση, πείσμα και πολύς κόπος. Ο κόσμος αυτός συνήθισε να πορεύεται μ' έναν συγκεκριμένο τρόπο. Δεν μπορεί να αλλάξει από τη μια μέρα στην άλλη. Παντού υπάρχει βόλεμα, σκοπιμότητα, ματαιοδοξία. Υπάρχουν εδραιωμένες πεποιθήσεις που δεν μεταβάλλονται εύκολα.
Σίγουρα αυτός ο κόσμος έχει τις προδιαγραφές να γίνει ένας μικρός παράδεισος. Δεν αρκούν όμως μόνο οι προθέσεις. Χρειάζονται πράξεις και αγώνες. Σε όλες τις θρησκείες διδάσκεται ότι για να φθάσει κάποιος στον παράδεισο, χρειάζεται πρώτα να πεθάνει. Το ίδιο ακριβώς χρειάζεται να γίνει κι εδώ. Αν δεν πεθάνει το εγώ, ο παράδεισος μπορεί να περιμένει...

Από τη στήλη «ΨΙΛΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ» στη ΡΟΔΙΑΚΗ της Κυριακής