Εάν νομίζετε πως η εξοχή είναι σιωπηλή κάνετε λάθος. Η εξοχή είναι γεμάτη ζωή και η ζωή είναι θορυβώδης. Κελαϊδίσματα, ζουζουνίσματα σε όλες τις συχνότητες του ηχητικού φάσματος, αποδημητικά πουλιά και κουρούνες που κρώζουν, τα κουδούνια απο την μάντρα του Γιάννη, το θρόισμα των ξερών χόρτων καθώς αόρατα ζωάκια τρέχουν ανάμεσά τους, το σκάσιμο των κουκουναριών στις πρώτες ζέστες, την νύχτα ο κρότος απο τα κέρατα των ελαφιών που μαλώνουν για τα ωραία μάτια κάποιας ελαφίνας. Κακοφωνία θα έλεγε κανείς αν δεν ήταν η μουσική της ίδιας της ζωής.
Προχτές λοιπόν είχα έναν επισκέπτη που τρείς μέρες τώρα μένει ακίνητος στο ίδιο μέρος. Εχω ξαναδεί τέτοιους του είδους του μα όχι κάποιον που να του αρέσει τόσο πολύ το περβάζι μου. Έψαξα λοιπόν να βρώ το όνομά του και σας τον παρουσιάζω: Hyla savignyi, ο δεντροβάτραχος της Μέσης Ανατολής. Αυτό βέβαια δεν με φώτισε πολύ αφού δεν ξέρω το κοινό του όνομα. Πώς τον λέμε sστα ελληνικά, βρε παιδιά;
Ύστερα, θέλω να σας δείξω αυτό που εμείς λέμε “Παπάκι”. Το ‘ψαξα κι αυτό και ιδού: Aristolochia littoralis, απο το ελληνικό άριστος και λοχεία γιατί στην αρχαία Ελλάδα το είχαν σαν φάρμακο για διάφορες μολύνσεις σχετικές με την κύηση.
Όμως ούτ’ αυτό ξέρω πώς το λέμε εκτός απο “παπάκι”. Παρακαλώ τους γνωρίζοντες να μου πούν. 
Hyla savignyi – Aristolochia littoralis, του Βαγγέλη Παυλίδη
Φωτογραφικό υλικό
