Κάρπαθος, μια γέννα για το βιβλίο Γκίνες
Είχαν σφίξει τα πράματα, έγκυος κοντά στους εννιά μήνες η 42χρονη Ποθητή δεν ένιωθε κανένα πόνο, το χειρότερο ήταν ότι το μωρό δεν κλωτσούσε, ούτε που το ένιωθε να παίζει βόλτες μέσα στη κοιλιά της.
Ο άντρας της, ο Μανώλης, πέντε χρόνια περίμενε να νιώσει τη χαρά ενός παιδιού, αμέτρητες προσπάθειες κι όλες είχαν πάει στράφι κι όμως το ζευγάρι δε το έβαλε κάτω και τώρα, που συνήθισαν στην ιδέα ότι θα βγαίνουν στο δρόμο και θα σεργιανούν, όχι πια δυο αλλά θα τραβούν και θα καμαρώνουν ένα καροτσάκι με το σπλάχνο τους, κάτι φαινόταν πως στραβώνε κι έκανε το όνειρο τους χίλιαδυο κομμάτια.
Μετανάστες στην Αφρική, ο Μανώλης κι Ποθητή, είχαν ένα φούρνο στην Αντις Αμπέμπα, δε το λεει άδικα η παροιμία: «Όλα είναι φάδια της κοιλιάς και το ψωμί στημόνι»! Μα η ριμάδα η ξενιτιά, όσα καλά, όση προκοπή και καλιμέντο κι αν έχει δεν αντέχετε, έτσι με τη κοιλιά της Ποθητής όλο και να φουσκώνει, βρήκαν αφορμή κι άφησαν πίσω τις περιουσίες και επέστρεψαν στο τόπο τους.
Ήταν στα μέσα της δεκαετίας του ’50, το νησάκι τους, η Κάρπαθος, έμοιαζε ακόμη πιο μακριά απ΄ότι είναι σήμερα, συγκοινωνία είχε κάθε 15 μέρες με τον Πειραιά και μια φορά τη βδομάδα ένα καραβάκι, το ΔΩΔΕΚΑΝΗΣΟΣ την έδενε με τη Ρόδο. Λιμάνι δεν υπήρχε κι οι επιβάτες έβγαναν μουσκεμένοι στη στεριά με κάτι λάτζες τις κακιάς ώρας, όσο για αεροπλάνα και νοσοκομεία, αυτά δεν υπήρχαν ούτε στη φαντασία των κατοίκων.
Οι μέρες περνούσαν και για την Ποθητή τα πράματα χειροτέρευαν, μέχρι που έφτασαν στο αμήν!
Φώναξαν γιατρούς στο σπίτι, από μέρες είχαν κλείσει οι εννιά μήνες και το παιδί δεν έλεγε να φανεί, έκαμαν λοιπόν σύσκεψη και της πρότειναν να μπει σε ένα καϊκι και να τραβήξει γραμμή για τη Ρόδο. Αν τα κατάφερνε να φτάσει ζωντανή, θα της έπαιρναν το παιδί, τότε ίσως και κείνη, αν είχε Άγιο και λάδι στο καντήλι της, να επιζούσε. Διαφορετικά, ούτε η πρώτη, ούτε η τελευταία θα ήταν που θα χανόταν από επιπλοκές πάνω στη γέννα!
Ένας από τους γιατρούς διαφώνησε, ήταν ο Φραγκίσκος Σακελλαρίδης, μάλιστα ήταν σπουδαγμένος στο Παρίσι, ήταν έμπειρος, δε δείλιαζε αφού είχε βγάλει και τον μεγάλο πόλεμο στις πλάτες του. Εκείνος είπε ότι αν η γυναίκα ταξιδέψει 8-10 ώρες μέσα σε μια βάρκα δεν πρόκειται βγει ζωντανή, ούτε αυτή θα αντέξει, ούτε το παιδί, που ωστόσο κανείς δε γνώριζε αν ήταν ζωντανό ή ήδη πεθαμένο.
Ο Σακελλαρίδης ήξερε πως δεν υπήρχαν περιθώρια, τ΄αποφάσιζε, πρότεινε στους γονείς να πάρει με καισαρική το μωρό και το μόνο που ζήτησε, για να κάμει το χειρουργείο, ήταν φως, χρειαζόταν 6 λάμπες λουξ!
Ηλεκτρικό ρεύμα δεν υπήρχε και ήθελε τρεις λάμπες πετρελαίου να ανάβουν και οι άλλες τρεις να είναι γεμάτες κι έτοιμες, στην περίπτωση που οι πρώτες σβήσουν.
Το σπίτι στο χωριό Απέρι ετοιμάστηκε, πρωί-πρωί Τρίτης, στις 10 Μαϊου 1955, εκείνος έφερε τη τσάντα με τα χειρουργικά εργαλεία, μαζί του ήταν ακόμη ένας γιατρός, ο Οικονομίδης και μια γυναίκα, η Ερνιά της Καλλιτσάρας με το όνομα, που θα εκτελούσε χρέη νοσοκόμας.
Σούσουρο και χαμός έξω από τα παράθυρα του σπιτιού της Ποθητής και του Μανώλη, όλος ο κόσμος, μικροί μεγάλοι, έτρωγαν τα νύχια και τα σωθικά τους από την αγωνία.
Άραγε πως θα πήγαινε η πρωτόγνωρη γέννα; Το μωρό ήταν ζωντανό; Τι θα γινόταν με την έρημη μάνα;
Ο Σακελλαρίδης με μεγάλη μαεστρία και προσεκτικές κινήσεις έκανε την επέμβαση και πήρε το παιδί που φαινόταν ήδη πεθαμένο, ήταν μια σταλιά, σα μωρό κουνάβι, αφού το κεφαλάκι του ήταν τόσο μικρό που είχε διάμετρο όσο μια κούπα του καφέ και το σωματάκι του ίσα που χωρούσε σε μια παλάμη!
Ο γιατρός άφησε στην άκρη το μαυριδερό δίχως αναπνοή μωρό κι αμέσως έπιασε να ράψει την Ποθητή, όταν η Καλλιτσάρα του ψιθύρισε ότι το παιδί...σα να της φάνηκε ότι εκουνήθηκε!
Αμέσως ο Σακελλαρίδης ζήτησε δυο λεκάνες με νερό, η μια να έχει ζεστό και η άλλη κρύο κι έβαλε τον άλλο γιατρό, τον Οικονομίδη, να βουτά το μωρό στο νερό, από το ζεστό στο κρύο.
Οι χωριανοί κατσουφιασμένοι αναστέναζαν κρεμασμένοι σα σταφύλια από τα παραθυρόφυλλα, έβλεπαν κινήσεις, μα δεν άκουγαν παιδικές φωνές. Το παιδί μπαινόβγανε αρκετή ώρα από το ζεστό στο κρυο, μέχρι που ακούστηκαν τα πρώτα κλάματα!
Ο γιατρός Φραγκιός Σακελλαρίδης είχε κάνει την πιο πετυχημένη χειρουργική επέμβαση, μια καισαρική μακριά από νοσοκομεία, πάνω σε ένα καρπάθικο ντιβάνι!
Το μωρό ήταν αγοράκι, τα κατάφερε μια χαρά και σήμερα, 62 χρόνια από τότε, εκείνο το μικρούτσικο πραματάκι, έγινε ένας ακέραιος άνθρωπος που δεν ξέχασε τα πρώτα του βήματα στον κόσμο. Είναι ο γνωστός Καρπάθιος Ηλίας Λογοθέτης, που διηγείτε την ιστορία και συγκινείται από το θάρρος και την υπερ-προσπάθεια του σωτήρα του, του σπουδαίου γιατρού Φραγκίσκου Σακελλαρίδη. dimellasm@hotmail.com
