Σύμφωνα με τα συστημικά ΜΜΕ, αυτό που απασχολεί την ελληνική κοινωνία περισσότερο από καθετί είναι αν θα μπορούν τα ομόφυλα ζευγάρια να υιοθετήσουν παιδί. Ξυπνάμε όλοι μας δηλαδή κάθε πρωί και το πρώτο πράγμα που μας απασχολεί είναι αν τελικά θα τα καταφέρουν ή όχι. Δεν μας απασχολεί η ακρίβεια, η ξεχαρβαλωμένη υγεία, η παιδεία, οι κατεστραμμένοι δρόμοι, η συνεχώς κατιούσα ποιότητα ζωής μας και μας απασχολεί κάτι που ούτως ή άλλως ακόμα και για τα ετερόφυλα ζευγάρια είναι ένας γολγοθάς.
Νομίζω ότι έχουμε πιάσει το θέμα από τη λάθος μεριά του. Πριν φτάσουμε στις υιοθεσίες, ίσως θα έπρεπε να κοιτάξουμε λίγο τι γίνεται με τις φυσικές οικογένειες. Με όσους δηλαδή έχουν ήδη παιδιά και προσπαθούν να τα μεγαλώσουν σε αυτήν την χώρα της απόλυτης παράνοιας. Αν θα έχετε προσέξει το βρεφικό γάλα στην Ελλάδα είναι διακόσια τοις εκατό ακριβότερο από τις υπόλοιπες χώρες της Ευρώπης. Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και με τις πάνες και με όλα τα βρεφικά είδη.
Το υπέροχο κράτος μας ενώ τάχα προβληματίζεται για την υπογεννητικότητα, στην ουσία αδιαφορεί παντελώς για το πως θα μεγαλώσει ένα νέο ζευγάρι το νεογέννητο παιδί του. Τα επιδόματα για τα παιδιά είναι πενιχρά και αν δεν υπήρχαν από πίσω γιαγιάδες και παππούδες να ενισχύσουν την κατάσταση, κάποια ζευγάρια θα το σκέφτονταν διπλά και τριπλά πριν γίνουν γονείς.
Αν ήθελε όντως αυτό το κράτος να καταπολεμήσει την υπογεννητικότητα θα έδινε ισχυρά κίνητρα στους πολίτες του να φέρει παιδιά στον κόσμο. Καταρχάς θα επιβράβευε με ένα αξιοπρεπές ποσό τους νέους γονείς ώστε να αντεπεξέλθουν στα πρώτα τους έξοδα. Καροτσάκια, κούνιες, πάνες, γάλα. Αυτό το ποσό δεν θα το βάλουν σε μπαούλα οι γονείς. Πάλι στην αγορά θα το ρίξουν και έμμεσα το κράτος θα κερδίσει από τους φόρους.
Κατά δεύτερον θα είχε φροντίσει να βελτιώσει τις υποδομές σε παιδικούς σταθμούς και θα είχε δώσει κίνητρα και στις ιδιωτικές εταιρείες να δημιουργήσουν ανάλογες για τους εργαζομένους τους. Πώς θα δουλέψει ένας γονιός με μικρό παιδί όταν δεν έχει κάποιον να το φροντίσει τις ώρες που εργάζεται; Επίσης το να κλείνει ένας παιδικός σταθμός στις δύο το απόγευμα καθιστά απαγορευτική την πλήρη εργασία του γονιού.
Μεγαλώνοντας το παιδί χρειάζεται να δραστηριοποιείται. Το να τους δίνουμε ένα τάμπλετ και να αποβλακώνονται τα παιδιά μπροστά από τις οθόνες είναι το πιο εύκολο πράγμα. Αν υπήρχε σοβαρό κράτος (βασικά αν υπήρχε κράτος) θα φρόντιζε σε κάθε γειτονιά να υπάρχουν χώροι άθλησης και δημιουργικής απασχόλησης των παιδιών. Τα σχολεία θα λειτουργούσαν ως πραγματικοί χώροι μόρφωσης και καλλιέργειας δεξιοτήτων. Εδώ πέφτουν οροφές ακόμα και “σκάνε” καυστήρες βάζοντας σε κίνδυνο τη ζωή των παιδιών.
Μετά την οικονομική κρίση που πέρασε η χώρα και το απόλυτο ξεπούλημα της με άμεσο και έμμεσο τρόπο, το μόνο που απασχολεί τις κυβερνήσεις είναι να εξυπηρετεί τα μεγάλα συμφέροντα που λυμαίνονται τη χώρα. Αντί να φτιάξουμε τα δημόσια πανεπιστήμια, προσπαθούμε να βρούμε τρόπο να δημιουργήσουμε ιδιωτικά για να μη φεύγουν τάχα τα χρήματα στο εξωτερικό. Ενώ όταν θα έρθουν τα ξένα πανεπιστήμια στην Ελλάδα, τα κέρδη τους θα μένουν εδώ.
Δεν ξέρουμε πια αν πρέπει να γελάμε ή να κλαίμε με τα χάλια μας. Το να γίνει γονιός κάποιος σε αυτή τη χώρα ισοδυναμεί με ηρωισμό. Πρέπει να αφήσει στην άκρη τη ζωή του και να θυσιάσει τα πάντα ώστε να μεγαλώσει ένα παιδί και να καταφέρει μέσα σε όλη αυτή τη σαπίλα να το κάνει άξιο και χρήσιμο άνθρωπο γι’ αυτή την κοινωνία. Να το προστατεύει από κάθε είδους κίνδυνο και όταν το αδικούν να του λέει να σφίξει τα δόντια και να προσπαθεί.
Εσείς εκεί που “καβαλάτε” τις μεγάλες καρέκλες. Δεν μπορείτε που δεν μπορείτε να κάνετε τίποτα ουσιαστικό για τους πολίτες. Κάντε τουλάχιστον το ελάχιστο που δεν θα μας προκαλεί και δεν θα μας θυμώνει. Σταματήστε να μας πουλάτε φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Πηγαίνετε τώρα να κόψετε τις βασιλόπιτές σας. Εμείς θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε.
Από τη στήλη "ΨΙΛΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ" στη ΡΟΔΙΑΚΗ της Κυριακής
