Ο Κωστής Παλαμάς, ένας από τους μεγάλους ποιητές του έθνους μας, στο ποίημα του “Το Περιβόλι” τονίζει την αναγκαιότητα και την υποχρέωση που έχει κάθε γενιά να φροντίσει την κληρονομιά της, να την κάνει ακόμα πιο μεγάλη πριν να την παραδώσει στην επόμενη κι αν χρειαστεί να την υπερασπιστεί με κάθε τρόπο.
«Παιδί, το περιβόλι μου που θα κληρονομήσεις,
όπως το βρεις κι’ όπως το δεις να μη το παρατήσεις.
Σκάψε το ακόμα πιο βαθιά και φράξε το πιο στέρεα,
και πλούτισε τη χλώρη του και πλάτηνε τη γη του»
Βλέποντας την πατρίδα μας να καίγεται απ’ άκρη σ’ άκρη τούτες τις μέρες, εύλογα προκύπτει το ερώτημα τι έχουμε κάνει εμείς για να την προστατεύσουμε από τις φυσικές καταστροφές και από κάθε κίνδυνο που ελλοχεύει. Είναι πολύ εύκολο να ψάχνουμε τους υπαίτιους της καταστροφής μας σε εξωτερικούς παράγοντες. Κάποιες φορές μπορεί να ισχύει κάτι τέτοιο. Αυτό όμως δεν μας καθιστά λιγότερο υπεύθυνους στο να είμαστε έτοιμοι για κάθε ενδεχόμενο.
Φάνηκε ξεκάθαρα αυτό το καλοκαίρι πόσο ανοργάνωτοι και πόσο απροετοίμαστοι είμασταν για να αντιμετωπίσουμε έναν τόσο μεγάλο κίνδυνο. Οι ενδείξεις υπήρχαν. Οι επιστήμονες είχαν προειδοποιήσει σχετικά. Όμως όπως συνηθίζει να συμβαίνει στη χώρα μας, όλα αυτά τα πήραμε αψήφιστα. Η τεράστια πυρκαγιά στο νησί της Ρόδου ήταν το πρώτο προειδοποιητικό καμπανάκι.
Τα δάση μας ήταν αθωράκιστα, απροστάτευτα και χωρίς καμία πρόληψη για το κακό που έμελλε να τα βρει. Παρότι η εθελοντική προσφορά ήταν κάτι παραπάνω από συγκλονιστική, εντούτοις είδαμε ότι η καταστροφή ήταν επικών διαστάσεων. Σκεφτείτε να μην υπήρχε όλη αυτή η κινητοποίηση τι θα γινόταν.
Όμως αποδείχθηκε πως όλο αυτό ήταν μια πρόγευση αυτού που επρόκειτο να ακολουθήσει. Η γιγαντιαίων διαστάσεων φωτιά στον Έβρο ήρθε να επικυρώσει με τον χειρότερο τρόπο αυτά που είδαμε στο νησί μας. Δεν προλάβαμε τη φωτιά εν τη γενέσει και τελικά εξελίχθηκε στη μεγαλύτερη καταγεγραμμένη πυρκαγιά της Ευρωπαϊκής Ένωσης, καταστρέφοντας ολοκληρωτικά ένα από τα πιο σημαντικά οικοσυστήματα της ευρύτερης περιοχής. Τα ίδια και στην Πάρνηθα, τα ίδια και στη Βοιωτία.
Η χώρα αυτή αρνείται να μάθει από τα λάθη της. Την περασμένη χρονιά κάηκε η μισή Εύβοια με σχεδόν παρόμοιο τρόπο. Σε μια υπεύθυνη χώρα θα είχαν καταγραφεί οι ολιγωρίες και οι ελλείψεις και θα εφαρμοζόταν ένα σχέδιο πρόληψης για όλη τη χώρα από το χειμώνα. Δυστυχώς εμείς απλά μείναμε στην καταγραφή της καταστροφής και σε κάποια μέτρα “ασπιρίνη”, καθότι περάσαμε σε μια παρατεταμένη προεκλογική περίοδο.
Πακτωλός χρημάτων δαπανήθηκε σε ανούσιες εκλογικές καμπάνιες, οι οποίες παρουσίαζαν μια εντελώς διαφορετική χώρα. Αν όλα αυτά είχαν δαπανηθεί σε νευραλγικούς τομείς της δημόσιας διοίκησης καθώς και σε ενίσχυση των υποδομών του κράτους, ενδεχόμενα να μην τα συζητούσαμε όλα αυτά σήμερα. Ακόμα κι έτσι όμως, τελικά το πρόβλημα δεν ήταν ποτέ οικονομικό. Οι πόροι κατασπαταλήθηκαν σε έργα βιτρίνας και όχι σε έργα ουσίας.
Παρόλ’ αυτά ούτε εμείς είμαστε άμοιροι ευθυνών. Εκεί που τελειώνει η ευθύνη της πολιτείας ξεκινάει η ευθύνη των πολιτών. Δεν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε ως άλλοθι την άγνοια. Όσο υπάρχει η ανοχή σε αυτά τα χάλια που έχουμε φτάσει, τίποτα δεν πρόκειται να διορθωθεί. Οι πολίτες δεν διεκδικούν τίποτα που να αφορά τη γενική ευημερία. Ξεσπάμε απλά στα κοινωνικά δίκτυα και αναλωνόμαστε σε μεταξύ μας διαξιφισμούς.
Πολύ φοβάμαι ότι ούτε αυτή η καταστροφή θα μας νουθετήσει. Πάλι θα ψάχνουμε κάποιον να του φορτώσουμε την ευθύνη, διότι ως γνωστόν σε αυτό το κράτος πάντα φταίει κάποιος άλλος. Ο δημόσιος διάλογος που θα ανοίξει τις επόμενες ημέρες θα είναι ένα συνεχές κατηγορητήριο των πρώην στους νυν και αντίστροφα. Δεν πρόκειται ποτέ να καθίσουν και να σχεδιάσουν την επόμενη μέρα. Γιατί ποτέ δεν τους ένοιαξε πραγματικά τίποτα περισσότερο πέρα από τις καρέκλες τους.
Από τη στήλη «ΨΙΛΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ» στη ΡΟΔΙΑΚΗ της Κυριακής
