- Κάποιοι εσφαλμένα μπερδεύουν τον όρο του οραματιστή με τον φαντασιόπληκτο, καθώς τα όρια μεταξύ τους πολλές φορές είναι δυσδιάκριτα. Κοινός τόπος και για τους δύο είναι η φαντασία. Αυτό που τους διαχωρίζει όμως είναι η προσέγγιση της και ο τρόπος που τελικά τη χρησιμοποιούν για να υλοποιήσουν κάτι.
Ένας οραματιστής είναι κάποιος που έχει ένα σαφές και εμπνευσμένο όραμα για το μέλλον. Οι οραματιστές είναι προσανατολισμένοι στην ανακάλυψη νέων ιδεών, τη δημιουργία καινοτόμων λύσεων και την ανάπτυξη μακροπρόθεσμων σχεδίων. Το όραμά τους συνήθως βασίζεται στην ανάγκη για αλλαγή, πρόοδο και βελτίωση του περιβάλλοντος ή της κοινωνίας.
Ένας φαντασιόπληκτος είναι κάποιος που ασχολείται με τις φανταστικές σκέψεις χωρίς να επικεντρώνεται στην πρακτική εφαρμογή ή την υλοποίησή τους. Οι φαντασιόπληκτοι μπορεί να δημιουργούν μεγαλοπρεπείς σενάρια, αλλά συχνά αυτά παραμένουν στον κόσμο της φαντασίας τους και δεν επιδιώκουν να τα μετατρέψουν σε πραγματικότητα.
Διανύοντας άλλη μια προεκλογική περίοδο, ήδη ακούμε για οράματα και για καινοτόμες λύσεις σε λιμνάζοντα προβλήματα. Στην ουσία όμως πρόκειται για εκθέσεις ιδεών που ουδεμία σχέση έχουν με την πραγματικότητα. Όχι γιατί είναι μη υλοποιήσιμες αλλά κυρίως διότι γράφονται ή εκστομίζονται για τον εντυπωσιασμό. Μετά τις εκλογές τα μεγαλόπνοα σχέδια μπαίνουν στα συρτάρια και η καθημερινότητα κατατρώει την όποια φαντασία.
Ένας πραγματικός οραματιστής βλέπει ευκαιρίες εκεί που οι υπόλοιποι αντικρίζουν εμπόδια. Δεν αντιμετωπίζουν τα προβλήματα ως έναν κακό μπελά τον οποίο πρέπει να ξεφορτωθούν. Σκύβουν πάνω σε αυτά και αναζητούν μια βιώσιμη λύση στο διηνεκές του χρόνου. Τα αντιμετωπίζουν ως προκλήσεις και δεν σταματούν να παρακολουθούν την εξέλιξή τους ώστε να τα επιλύσουν ριζικά.
Σε μια τελματωμένη κοινωνία από την έλλειψη σχεδιασμού, πρόληψης και μακρόπνοης αντίληψης, ένας οραματιστής θα ήταν φάρος και έναυσμα δημιουργίας. Στην ελληνική κοινωνία όμως ενδεχόμενα να ήταν ο “τρελός του χωριού”. Με την κοντόφθαλμη λογική που αντιμετωπίζονται τα περισσότερα πράγματα, έτσι εύκολα θα του έβαζαν μια ταμπέλα και θα τον περιθωριοποιούσαν.
Μοιάζουμε ως κοινωνία να έχουμε πετάξει “λευκή πετσέτα” σε ότι αφορά το μέλλον μας. Αναζητούμε απλά κάποιον να κάνει στοιχειωδώς σοβαρά τη δουλειά και ας μην έχει ίχνος φαντασίας ή προνοητικότητας. Έχουμε συμβιβαστεί στη μετριότητα και με αυτήν πορευόμαστε, έχοντας ως άλλοθι το ότι οι ικανοί αρνούνται να ασχοληθούν με τα κοινά. Και πώς να ασχοληθούν άλλωστε όταν είναι τόσο “βρώμικη” διαδικασία να εκλεγεί κάποιος και να μπορέσει να δημιουργήσει; Όταν τα πισώπλατα μαχαιρώματα και τα χτυπήματα κάτω από τη μέση είναι μέρος της ημερήσιας διάταξης;
Ο κόσμος γύρω μας προοδεύει όχι γιατί έχει καλύτερο δυναμικό απαραίτητα από το δικό μας. Κυρίως το καταφέρνει διότι έχει πλάνο και όραμα. Διότι δεν μηδενίζει τη δουλειά των προηγούμενων και προσπαθεί να αποτελέσει τη συνέχεια. Διότι παραδέχεται ότι κάποιοι είναι πιο ικανοί να ηγηθούν και να χαράξουν μια νέα πορεία που οι παλαιότεροι δεν είχαν καν φανταστεί.
Στη χώρα μας δεν υπάρχει κάτι τέτοιο. Αναμετρώνται οι μέτριοι, επικρατούν οι πιο ικανοί στην καταστροφή του αντιπάλου και δοξάζονται εκείνοι που κάνουν τα αυτονόητα. Γι’ αυτό άλλωστε και οι οραματιστές δεν μπορούν να επιβιώσουν εντός των συνόρων. Αυτοί δεν μπορούν να βάλουν το μυαλό τους να λειτουργήσει καταστροφικά, αφού η φύση τους προίκισε με τη δυνατότητα να δημιουργούν.
Μπορεί όλα αυτά να ακούγονται μηδενιστικά και απαισιόδοξα. Όμως είναι η εικόνα της χώρας που κάνει αυταπόδεικτη μια τέτοια προσέγγιση. Οι επιστήμονες, οι καλλιτέχνες, οι “ανήσυχοι” άνθρωποι διαπρέπουν μόνο εκτός της χώρας. Διότι εκεί βρίσκουν ένα ασφαλές περιβάλλον για να δημιουργήσουν. Εκεί που δεν τους λέει κανείς “ξέρεις ποιος είμαι εγώ;”, εκεί που δεν φοβούνται να παραδεχτούν την ανωτερότητα τους. Δεν τρώει η Ελλάδα τα παιδιά της. Οι Έλληνες τα τρώνε…
--
Από τη στήλη «ΨΙΛΑ ΓΤΑΜΜΑΤΑ» στη ΡΟΔΙΑΚΗ της Κυριακής
