Το τούμπο – Του Βαγγέλη Παυλίδη

Σήμερα δεν πρόκειται να γκρινιάσω.  Επειδή πιστεύω πως είναι ανάγκη να χαμογελάμε πότε πότε θα σας πω μια ιστορία που εμένα τουλάχιστον μου επιτρέπει να είμαι αισιόδοξος.
Δεν ξέρετε λοιπόν πόσο χαίρομαι κάθε φορά που βρίσκομαι μπροστά στην αθάνατη ελληνική εφευρετικότητα, τον αυτοσχεδιασμό, την “ελληνική πατέντα” που λέμε, αυτήν που δίνει λύσεις και στις πιο δύσκολες και περίπλοκες καταστάσεις.  Μιά τέτοια περίπτωση που για μένα αποτελεί πηγή χαράς και αγαλλίασης ζω εδώ και καιρό.
Πάνε λοιπόν ίσως τέσσερις, ίσως πέντε μήνες που χρειάστηκε να επισκευαστεί μια διαρροή στο δίκτυο ύδρευσης/άρδευσης, λίγο παρακάτω απο το σπίτι μας.  Για λόγους που δεν γνωρίζω, αρκετά μέσα στον δρόμο απόμεινε ένας χοντρός σωλήνας (ένα “τούμπο”, που λέμε στη Ρόδο) να περισεύει γύρω στα τριάνταπέντε εκατοστά πάνω απο την επιφάνεια του δρόμου.  Προφανώς επειδή ήταν ακαλαίσθητος καμουφλαρίστηκε μ’ ένα κλαδί πεύκου και μερικές κοτρώνες έτσι που να είναι αόρατος και να μην προσβάλλει αισθητικά το περιβάλλον.  Το κομμάτι από κάποιο είδος κοκκινωπού δυκτιωτού προσθέτει μια λεπτή και ευπρόσδεκτη χριστουγεννιάτικη νότα. Περνάω ταχτικά απο κεί και πάντα το θαυμάζω το τούμπο -αθάνατο ελληνικό πνεύμα!- κρατώντας και την σχετική απόσταση ασφαλείας.  Εσείς όμως που δεν το γνωρίζετε, εαν ποτέ αποφασίσετε να με επισκεφτήτε έχετέ το υπ’ όψη παρακαλώ.  Είναι καλά καμουφλαρισμένο όπως είπα και το ταξείδι σας μπορεί να σταματήσει απότομα εκεί ή και να συνεχιστεί προς τον δεξιά ευρισκόμενο γκρεμνό.
Χαμογελάστε παρακαλώ.