Είναι δύσκολος πολύ ένας τόσο απρόσμενος αποχαιρετισμός και σας ζητώ προκαταβολικά συγγνώμη για τη συγκινησιακή φόρτιση της στιγμής αυτής.
Δεν θα μιλήσω όμως για τον φίλο μου. Αυτά μένουν μεταξύ φίλων. Το τι ήταν ο Χρήστος Ζαβοριανός για μένα ως φίλος, είχα προλάβει να του το πω, αφού ήμασταν μαζί κάθε μέρα. Αλλά κι αν έχει μείνει κάτι, αφού την τελευταία μέρα του δεν πρόλαβα να τον δω, θα τα πούμε όταν ανταμώσουμε.
Θα μιλήσω όμως για τον υποδειγματικό Ροδίτη πολίτη, Χρήστο Ζαβοριανό. Τον άνθρωπο που προσωποποιούσε κάθε μέρα στη ζωή του όλα όσα είναι η Ρόδος, η παράδοση του Αιγαίου, η ψυχή του ακρίτα που φυλάει σύνορα αλλά και πνευματικές "Θερμοπύλες".
Πρώτα απ' όλα, προσωποποιούσε με ιδανικό τρόπο την ιδέα της φιλοξενίας. Την ιδέα που έκανε το νησί μας παγκόσμιο προορισμό και μας έδωσε προοπτική και ελπίδα. Γι αυτό και έδωσε τον καλύτερο εαυτό του στην τουριστική δυναμική του νησιού μας, αναγνωρίζοντας πως είναι η βάση ολόκληρης της ζωής του νησιού μας. Πίστευε πάντα στις δυνατότητες και τις προοπτικές του τουριστικού θαύματος της Ρόδου και παρά τη δικαιολογημένη πικρία που είχε από την αδικία που υπέστη κατά τη θητεία του στην ΑΣΤΕΡ, συνέχισε να υπηρετεί με ανιδιοτέλεια τον ροδίτικο τουρισμό. Για πάνω από 30 χρόνια ήταν παρών και προσέφερε εθελοντικά τις υπηρεσίες του σε όλες τις μεγάλες διεθνείς διοργανώσεις. Από τη Σύνοδο Κορυφής της Ε.Ε μέχρι τα μεγάλα διεθνή συνέδρια σε πάρα πολλούς κρίσιμους τομείς του σύγχρονου κόσμου.
Το δικό του χαμόγελο ήταν αυτό που υποδεχόταν διεθνείς προσωπικότητες μεγάλου βεληνεκούς, από το χώρο της πολιτικής, της οικονομίας, των τεχνών, του πολιτισμού, της επιστήμης, του αθλητισμού. Και έκανε τα αδύνατα δυνατά προκειμένου η εμπειρία που θα αποκόμιζαν από τη Ρόδο να ήταν η καλύτερη δυνατή. Αυτό άλλωστε αποτυπώνεται και στο περίφημο λεύκωμά του το οποίο με έδειχνε με περηφάνια καθώς εξαιρετικά σημαντικοί άνθρωποι γράφουν εξαιρετικά λόγια για τη φιλοξενία που έζησαν χάρη σε αυτόν. Το έκανε χωρίς να προσδοκά κανένα αντάλλαγμα και καμιά ανταμοιβή. Το έκανε επειδή πίστευε με όλη την καρδιά του σε τούτο τον τόπο που σήμερα τον δέχεται μέσα του.
Μαζί με τη φιλοξενία, προσωποποιούσε όμως και την φιλοπατρία. Γνήσιος πατριώτης στην πράξη, όχι στα λόγια. Όλα τα στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων και των Σωμάτων Ασφαλείας που πέρασαν τα τελευταία 30 χρόνια από τη Ρόδο γνώρισαν την υποστήριξη και την εξυπηρετικότητά του σε κάθε πρόβλημά τους, σε κάθε ανάγκη τους. Έτρεχε για να βρει λύσεις από το πιο μικρό μέχρι το πιο μεγάλο. Θεωρούσε καθήκον του να συνδράμει έμπρακτα όλους αυτούς που είναι εδώ για να εγγυώνται την ελευθερία και την ασφάλειά μας. Επιπλέον είχε απίστευτες στρατιωτικές γνώσεις και λεπτομερή εικόνα για το δυναμικό των Ενόπλων Δυνάμεών μας ακόμη και για τα πλέον εξελιγμένα και σύνθετα οπλικά συστήματα. Γεγονός που εντυπωσίαζε ακόμη και υψηλόβαθμους αξιωματικούς, με τους οποίους διατηρούσε εξαιρετικές προσωπικές σχέσεις και προσπαθούσε πάντα να τις αξιοποιεί ώστε η Ρόδος και τα νησιά μας να είναι και να νιώθουν θωρακισμένα και ασφαλή.
Στη φιλοξενία και τη φιλοπατρία, προσθέστε και τη φιλαλληλία. Η βοήθεια στον πλησίον. Γιατί κουβαλούσε μέσα του τη βαθιά θρησκευτικότητα του τόπου μας, την παράδοση του Αιγαίου, τον πολιτισμό του σταυρού και του τρούλου. Η Εκκλησία ήταν στο επίκεντρο της ζωής του. Να υποστηρίξει κληρικούς, ναούς, μονές και μοναχούς. Αλλά να συντρέξει και κάθε συνάνθρωπο που είχε ανάγκη. Από τη μεταφορά σε νοσοκομείο μέχρι τον απλό καλό λόγο. Το υποστηρικτικό σφίξιμο του χεριού. Την αγκαλιά μιας μεγάλης καρδιάς που χωρούσε κάθε πρόβλημα, κάθε ανάγκη, κάθε περιστατικό.
Αυτή η αστείρευτη δοτικότητα που τον έκανε να έχει παντού μόνον φίλους. Γιατί αυτή είναι η εντολή του Κυρίου μας. Να αγαπάμε αλλήλους. Αυτή είναι η πιο υψηλή αποστολή μας και το πιο υψηλό πνευματικό επίπεδο που μπορούμε να φτάσουμε κατά την επίγεια ζωή μας. Και σε αυτό το ύψος έζησε ο Χρήστος Ζαβοριανός, ευλαβικά πιστός στο σωτήριο μήνυμα της Ορθοδοξίας.
Ήταν αυτή η πίστη που τον έκανε να έχει πάντα μια αισιόδοξη ματιά για τα πράγματα. Θετικός άνθρωπος, συνήθιζε να λέει σε κάθε ευκαιρία "τα καλύτερα έρχονται!". Και το πίστευε. Γιατί μαχόταν για τα καλύτερα. Παρά τις απογοητεύσεις και τα χτυπήματα που δέχτηκε στη ζωή του και δεν ήταν λίγα, επέμενε να βλέπει το ποτήρι μισογεμάτο και να βάζει τα δυνατά του για να έρθουν τα καλύτερα, σε μια ακόμα καλύτερη Ρόδο, με ακόμα καλύτερες προοπτικές ζωής για όλους τους Ροδίτες.
Ειδικά στη δύσκολη σημερινή συγκυρία, έχουμε ανάγκη όσο ποτέ να κρατήσουμε ζωντανό αυτό το πνεύμα αισιοδοξίας που τον ενέπνεε μέχρι την τελευταία μέρα της ζωής του.
Χρηστάκη, αυτή την υπόσχεση σου δίνω. Τιμώντας τη φιλοξενία, τη φιλοπατρία και τη φιλαλληλία που επέδειξες στη ζωή σου για όλους εμάς, να κάνουμε κι εμείς τα πάντα για να έρθουν τα καλύτερα και να σε δικαιώσουν. Αυτή είναι η κοινή αποστολή μας. Να υπηρετούμε τον συνάνθρωπο. Να φέρουμε τα καλύτερα για τον τόπο μας και τους ανθρώπους του, τους συμπατριώτες Ροδίτες που τόσο αγάπησες με την καλή ψυχή σου. Και αυτά τα καλύτερα, όταν κατά το θέλημα του Θεού, ανταμώσουμε θα στα πω όλα αναλυτικά γιατί θα τα έχουμε πετύχει.
Καλό σου ταξίδι, καλέ μου φίλε!
