24 Ιουλίου 1974, ώρα 04.00 -περίπου η ώρα που γράφω τις γραμμές αυτές- ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ορκίζεται και αναλαμβάνει πρωθυπουργός, εφτά χρόνια και τρείς μήνες μετά το πραξικόπημα των συνταγματαρχών.
Και γύρισε η σελίδα καί μπήκαμε σ’ άλλο κεφάλαιο. Κι ο κόσμος στους δρόμους να πανηγυριζεί, κι ο στρατός στα στρατόπεδα και οι χωροφυλάκοι εξαφανισμένοι απο προσώπου γης. Μόνο εδώ στη Ρόδο το γιορτάσαμε λίγο σιωπηλά, ιδιωτικά θα έλεγε κανείς. Ίσχυε ακόμα η επιστράτευση, βλέπεις, που είχε κηρυχθεί με την εισβολή στην Κύπρο. Όλοι οι άντρες επίστρατοι, χωρίς οπλισμό, χωρίς εφόδια, σκορπισμένοι κακήν κακώς εδώ κι εκεί στο νησί. Συσκότιση και απαγόρευση της κυκλοφορίας το βράδυ κι εμείς, όσοι δεν είχαμε επιστρατευτεί, παρέες παρέες σε διάφορα σπίτια να το γιορταζουμε και να κάνουμε όνειρα για το μέλλον.
Αυτή είναι η ιστορία. Σήμερα κοιτάμε πίσω και λόγαριάζουμε πόσο μακριά και πού άραγε έχουμε φτάσει απο τότε.
Λογαριάζω πως αυτές τις μέρες οι Ναζί Χρυσαυγήτες θα γιορτάζουν ημέρες μνήμης. Νοσταλγούν τον “πολιτισμό” του σκότους, της μισαλλοδοξίας και του μίσους. Του ροπάλου, της αρβύλας, του χωροφύλακα, του φακελλώματος. Νοσταλγούν έναν “πολιτισμό” που απαιτεί την απόλυτη υπακοή “προς τας υποδείξεις”, που τόσο ταιριάζει σ’ αυτούς που δεν έχουν δική τους βούληση και σκέψη. Σ’ αυτούς που αρέσκονται στο να παίζουν τα στρατιωτάκια, σαν αυτά που πρόδωσαν την Κύπρο.
Παραθέτω δυο σκίτσα μου. Το ένα δημοσιεύτηκε σαν σήμερα, στις 24 Ιουλίου 1974. Είναι το πρώτο μου σκίτσο σε καθεστώς ελευθεροτυπίας, απο τότε που ξεκίνησα ως γελοιογράφος το 1971.
Το άλλο δημοσιεύτηκε λίγες μέρες αργότερα, στις 30 Ιούλίου. Είχαν τότε αρχίσει να καταφθάνουν απ’ όλη την Ελλάδα συγχαρητήρια τηλεγραφήματα προς την δημοκρατική κυβέρνηση. Πρόεδροι σωματείων, συλλόγων, ενώσεων, κοινοτήτων, υπηρέτες και γλύφτες της διχτατορίας, διορισμένοι απ’ αυτήν. Ερπετά και χαμελαίοντες άλλαζαν τώρα χρώμα, όπως κάνουν πάντα τα είδη αυτά. Το τι απόγιναν αυτοί είναι μια άλλη ιστορία -οι περισσότεροι ζουν και βασιλεύουν ανάμεσά μας, ευυπόληπτα μέλη της κοινωνίας.
Για την ώρα όμως ας πιούμε ένα ποτήρι κρασί. Στην υγειά μας.
pavlidiscartoons.com/blog
