«Ο νεοναζισμός, ο φασισμός, ο ρατσισμός και κάθε αντικοινωνικό και αντιανθρώπινο φαινόμενο συμπεριφοράς δεν προέρχεται από ιδεολογία, δεν περιέχει ιδεολογία, δεν συνθέτει ιδεολογία. Είναι η μεγεθυμένη έκφραση-εκδήλωση του κτήνους που περιέχουμε μέσα μας χωρίς εμπόδιο στην ανάπτυξή του, όταν κοινωνικές ή πολιτικές συγκυρίες συντελούν, βοηθούν, ενυσχύουν τη βάρβαρη και αντιανθρώπινη παρουσία του.
Η μόνη αντιβίωση για την καταπολέμηση του κτήνους που περιέχουμε είναι η Παιδεία. Η αληθινή παιδεία και όχι η ανεύθυνη εκπαίδευση και η πληροφορία χωρίς κρίση και χωρίς ανήσυχη αμφισβητούμενη συμπερασματολογία. Αυτή η παιδεία που δεν εφησυχάζει ούτε δημιουργεί αυταρέσκεια στον σπουδάζοντα, αλλά πολλαπλασιάζει τα ερωτήματα και την ανασφάλεια. Όμως μια τέτοια παιδεία δεν ευνοείται από τις πολιτικές παρατάξεις και από όλες τις κυβερνήσεις, διότι κατασκευάζει ελεύθερους και ανυπότακτους πολίτες μη χρήσιμους για το ευτελές παιχνίδι των κομμάτων και της πολιτικής. Κι αποτελεί πολιτική «παράδοση» η πεποίθηση πως τα κτήνη, με κατάλληλη τακτική και αντιμετώπιση, καθοδηγούνται, τιθασεύονται.
Κι είναι φορές που το κτήνος πολλαπλασιαζόμενο κάτω από συγκυρίες και με τη μορφή «λαϊκών αιτημάτων και διεκδικήσεων» σχηματίζει φαινόμενα λοιμώδους νόσου που προσβάλλει μεγάλες ανθρώπινες μάζες και επιβάλλει θανατηφόρες επιδημίες.”
Μανος Χατζηδάκις.
Βλέπω στα πρόσωπα των νέων την έκπληξη, το σοκ, την αδυναμία να χωνέψουν και να πιστέψουν πως ένας συνομήλικός τους σφάχτηκε σαν το σκυλί κατεμεσής του δρόμου. Βλέπω τον θυμό. Βλέπω στα μάτια τους τις ερωτήσεις που δεν μπορώ να απαντήσω, που το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να χαμηλώσω μάτια και κεφάλι και να παραδεχτώ -κι εδώ χρειάζεται όλο μου το θάρρος- και τις δικές μου ευθύνες.
Γιατί άν για τα νέα παιδιά, για όσους τέλος πάντων είναι κάτω απο τα σαράντα, άν τα γεγονότα αυτά είναι πρωτόγνωρα, για μας τους παλιότερους δεν είναι παρά μια επανάλυψη γεγονότων και καταστάσεων του όχι και τόσο μακρινού παρελθόντος. Ζήσαμε τα στρατοδικεία, τις εξορίες, τους τραμπουκισμούς του ’50 και ’60, τον ΙΔΕΑ, τους Κένταυρους και τις Καρφίτσες, τις δολοφονίες Λαμπράκη και Τσαρουχά απο το παρακράτος της Δεξιάς. Ζήσαμε τους Παπαδόπουλους, τη Νεα Ταξη, τα ξερονήσια, την Μπουμπουλίνας. Ο ναζισμός δεν έφυγε ποτέ απο την Ελλάδα. Οι δοσίλογοι, οι “κουκούλες”, οι Γερμανοτσολιάδες ήταν πάντα εδώ. Γιατί τους το επιτρέψαμε, γιατί τους καλύψαμε, γιατί τους ανεχθήκαμε να καταλαμβάνουν ακόμα και ψηλές δημόσιες θέσεις. Κρυβόντουσαν ή πολλές φορές και όχι, και ξεπεταγόντουσαν μόλις τους δινόταν η ευκαιρία: θρασείς, ιταμοί, βάρβαροι, εκπροσωπόντας ό,τι πιο ταπεινό και διεστραμμένο στην ανθρώπινη φύση.
Κι εμείς… εμείς κοιτούσαμε και λέγαμε αλληλοσυγχαιρόμενοι πως η δημοκρατία νίκησε και δεν έχει τίποτα να φοβηθεί, στην δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα, δεν μας απασχολούν τα “σταγονίδια”. Και τώρα; Τώρα που οι μαυροφορεμένοι με τα ξυρισμένα κεφάλια, τους χοντρούς σαν του γουρουνιού λαιμούς, τα τριχωτά μπράτσα τα οπλισμένα με ρόπαλα και μαχαίρια βγήκαν στους δρόμους, εμείς συζητάμε αν οι ναζί είναι ή όχι Δεξιά και αν θα μπορούσε να υπάρξει συνεργασία με μια “σοβαρή” Χρυσή Αυγή. Ναι κύριοι βουλευτές και κύριοι δημοσιογράφοι που τα λέτε αυτά (φτού σου, ξεφτίλα δημοσιογράφε!). Κι η έρημη η δημοκρατία μας -αυτή που έχουμε τέλος πάντων- κοιτάζει αμήχανα μη ξέροντας τι να κάνει, πώς να αντιδράσει αλλά χωρίς να χάσει και τις ψήφους, ε.
Ας ξυπνήσουμε λοιπόν όλοι και πάνω απ’ όλα όσοι απο αγανάχτηση και μόνο εψήφισαν τους ναζί και, πολύ περισσότερο, όσοι γαλουχούν τώρα τα παιδιά τους με τις ιδέες του μίσους και της σκλαβωμένης σκέψης. pavlidiscartoons.com/blog
