Το παλικάρι δεν θα γυρίσει σπίτι του για ένα κωλοεισιτήριο - Του Μανώλη Δημελλά

Μοιάζει να στεγνώνει το μυαλό κάθε που σκέφτεσαι πως ένα εισιτήριο είναι το τίμημα για μια ζωή. Και στα πιο μακρινά και απόκοσμα σημεία του πλανήτη, θα κόστιζε λίγο παραπάνω ένα σώμα, μια ψυχή. Έτσι από εκεί που τραβούσαμε τη καλοκαιρινή κατηφόρα του Αυγούστου, οι μέρες θύμισαν εκείνον τον τραγικό Δεκέμβρη, έφεραν κάπως στην εποχή του αδικοχαμένου Γρηγορόπουλου. Σίγουρα αν δεν είχαν ξεφύγει από τη πόλη οι τυχεροί ή καλύτερα, όσοι μπόρεσαν να τη κοπανήσουν, θα είχαμε βγει στους δρόμους τρώγοντας, όχι άδικα, τα λυσσακά μας. Είναι τόσο λεπτό το ζήτημα που σχεδόν δεν «αγγίζεται», αναλύσεις για τους ελέγχους στα ΜΜΜ, προσμετρούν κουκί-κουκί, κάθε λεπτομέρεια γύρω από τις μεταφορές, και να, ξεπηδούν, οι άστοχες βολές σνάιπερ, οι μιζέριες «πνευματικών ανθρώπων», αλλά και «χρωματιστών δημοσιογράφων», τόσο που μοιάζει να πετούν μολότοφ λέξεων μέσα σε μια διαδικτυακή έρημο. Όσο για τους πολιτικούς μας, κάνουν ότι προβλέπεται σε τέτοιες περιπτώσεις, τις τεθλιμμένες χήρες και τα φουντωτά Παγώνια. Ωστόσο το παλληκάρι δεν θα γυρίσει στο σπίτι του. Το πνευματικό κόσμο τον αναζητάμε, τον θέλουμε για να μας προλάβει, να μας ανοίξει τα μάτια και να βάλει πλάτη, πριν να πέσουμε στην τρύπα του νεροχύτη. Όταν μας ρουφήξει το αχόρταγο σιφόνι τα λόγια, οι παραινέσεις από τους κομψευόμενους εραστές της Πηνελόπης, μοιάζουν με αναγκαστικούς επικήδειους. Μακριά από τα ψιλόλιγνα avatar του διαδικτύου και κάτω, στον αληθινό κόσμο, μέσα σε τραίνα και λεωφορεία, ο κόσμος συνεχίζει να σταυροκοπιέται και να ψάχνει σιωπηλά λύσεις για μια ασταμάτητη αιμορραγία. Σε μια γειτονιά του κόσμου που καίγεται, ίσως το πιο σημαντικό να είναι το δάκρυ με τα μάτια ανοιχτά, το λογικά ακραίο συναίσθημα, να μη γεννά λόγια και πράξεις που αγουροξυπνημένοι θα μετανοήσουμε αλλά δεν θα υπάρχει επιστροφή. aixmi.gr