ΤΟ ΚΥΚΝΕΙΟ ΑΣΜΑ-Η κοινωνία συμπεριφέρεται όπως ένα κοινό αδρανειακό σύστημα. Χρειάζεται τεράστια ενέργεια ώστε να αλλάξει η “κινητική” της κατάσταση. Αν αποκτήσει μια μεγάλη ταχύτητα είναι πολύ δύσκολο να τη σταματήσει κάποιος. Το ίδιο συμβαίνει κι όταν παραμείνει στάσιμη για αρκετό καιρό. Για να την βάλει κάποιος ξανά σε κίνηση πρέπει να ξοδέψει πολλαπλάσια ενέργεια.
-Είχαμε μάθει να τρέχουμε με ιλιγγιώδεις ρυθμούς στην καθημερινότητά μας. Η ζωή μας ήταν γεμάτη ρόλους που έπρεπε να εκπληρώνουμε ώστε να μπορούμε να ανταποκριθούμε στις ανάγκες που εμείς οι ίδιοι ορίσαμε. Σε αυτές τις ταχύτητες όμως είναι εξαιρετικά δύσκολο για όλους να κάνουν μια μικρή παύση, να σκέφτονται, να αναθεωρούν, να διορθώνουν και να σχεδιάζουν το αύριο σύμφωνα με τις εμπειρίες που απεκόμισαν από το σήμερα.Ο Μάρτιος του 2020 και οι μέρες της παγκόσμιας καραντίνας λόγω της επιδημίας του κορονοϊού, ανάγκασαν την ανθρωπότητα να “τραβήξει χειρόφρενο”. Μέχρι τότε δεν το είχαμε τολμήσει ποτέ. Δεν θεωρήσαμε ότι υπήρχε λόγος να το κάνουμε, αφού η πολυμορφική ζωή μας δεν επηρέαζε τις ταχύτητες που αποκτήσαμε. Αυτό το φρένο που για τον πλανήτη έδρασε ευεργετικά, έμελλε να γίνει η κατάρα για τις οικονομίες, με την έννοια που έχουμε δώσει στους νόμους της αγοράς που πάλι εμείς κατασκευάσαμε.
Αυτή τη στιγμή στεκόμαστε ένα βήμα πριν το χείλος της υπέρτατης οικονομικής κατάρρευσης, ανήμποροι να κάνουμε κάτι για να την αποτρέψουμε και χωρίς την παραμικρή ιδέα τι μπορεί να υπάρχει παρακάτω. Πείνα; Δυστυχία; Πόλεμος; Ποιός θα πει με ακρίβεια τι θα γίνει στους επόμενους μήνες, αφού δεν έχουμε καν τη φαντασία να προβλέψουμε την επόμενη μέρα;
Η υγειονομική κρίση ήταν μόνο ένα μικρό δείγμα του πόσο ρευστά και εύθραυστα ήταν όλα αυτά που κατασκευάσαμε ως αποτέλεσμα της ματαιοδοξίας μας. Κάθε απόφαση που θα παρθεί σε αυτό το σημείο έχει κόστος και μεγάλες συνέπειες. Να λύσουμε το υγειονομικό σκέλος με κάθε κόστος και να παραβλέψουμε την οικονομία ή να αγνοήσουμε το υγειονομικό και να τονώσουμε την οικονομία;
Μεγάλο το δίλημμα στο μυαλό αυτών που διαφεντεύουν τις τύχες του κόσμου. Μεγάλο και δύσκολο γιατί ακριβώς το αύριο είναι κρυμμένο πίσω από νέφη και απάτητα μονοπάτια. Ίσως αυτή η κρίση να είναι η τελευταία προσπάθεια της φύσης να μας συνετίσει, καθώς τις τελευταίες δεκαετίες έχουμε γίνει κάτι παράταιρο κι επιζήμιο μέσα στο οικοσύστημα. Ίσως πάλι ως ανθρωπότητα να ζούμε το κύκνειο άσμα μας. Φτάσαμε στην κορύφωση του πολιτισμού μας κι επειδή αυτός ακριβώς ο πολιτισμός ήταν ασύμβατος με το περιβάλλον μας, να έφτασε στα όρια του.
Οι δεινόσαυροι εξαφανίστηκαν πριν από χιλιάδες χρόνια. Ζώντας το σήμερα χωρίς αυτά τα τεράστια πλάσματα που κυριαρχούσαν στη Γη, κατανοούμε πως ουδείς είναι αναντικατάστατος σε αυτό τον πλανήτη. Αρκεί ένας παγετώνας, μια μικρή “αρυθμία” στη λειτουργία του Ήλιου, δυο τρεις συσπάσεις της Γης για να εξαφανιστούμε με τον ίδιο τρόπο που ήρθαμε. Απροειδοποίητα.
Στο τεράστιο πείραμα που ενδεχόμενα να συντελείται αυτή τη στιγμή, δεν είμαστε εμείς αυτοί που πειραματίζονται. Εμείς είμαστε το αντικείμενο του πειράματος. Μπορεί να μας πληγώνει τον εγωισμό και να μας χαλάει το γόητρο, αλλά επί της ουσίας ποτέ δεν είμασταν σε θέση ισχύος. Μια ψευδαίσθηση θέλαμε να ζήσουμε και την οργανώσαμε έτσι που να θυμίζει μια ωραία κινηματογραφική ταινία.
Μπορεί να μας τρομάζει η ιδέα του τέλους. Είναι όμως μια φυσική συνέπεια και αυτό. Ό,τι γεννιέται πεθαίνει. Ό,τι φυτρώνει μαραίνεται. Ό,τι ξεκινά κάποτε τελειώνει. Δεν πρόκειται να μας ρωτήσει κανείς αν θέλουμε να φύγουμε. Η ζωή θα συνεχίσει με ή χωρίς εμάς. Το μόνο που μας απομένει να κάνουμε στον χρόνο που διαθέτουμε, είναι να σεβαστούμε αυτό το δώρο που μας δόθηκε. Το δώρο της ζωής.
Από τη στήλη "ΨΙΛΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ" στη ΡΟΔΙΑΚΗ της Κυριακής
