Το Βασίλειο της Βλακείας - Του Θάνου Ζέλκα

Ο Κολόμβος κάποτε ξεκίνησε ταξίδι μακρινό για την Ινδία. Κάπου στην πορεία, λογικά ξεστράτισε και βρέθηκε στην Αμερική. Ενδεχόμενα να έπεσε θύμα παραπληροφόρησης. Τίποτα δεν μπορούμε να αποκλείσουμε. Ήταν και μια εποχή που δεν υπήρχαν δορυφορικά συστήματα εντοπισμού ή κινητά τηλέφωνα. Φόρτωνες το μουλάρι και ρωτώντας πήγαινες στην πόλη. Οπότε να τον κατηγορήσουμε ότι άλλα υποσχόταν κι άλλα έπραττε δεν μπορούμε. Η ουσία είναι ότι έφθασε κάπου.

Ένας συμφοιτητής μου στο πανεπιστήμιο είχε δεσμό με μια κοπέλα από την επαρχία. Είχαν αποφασίσει να παντρευτούν. Κάπου στην πορεία, λογικά ξεστράτισε και αντί να παντρευτεί εκείνη, βρέθηκε νυμφευμένος με μια άλλη κοπέλα με την οποία έκανε τρία παιδιά. Μπορεί να έπεσε θύμα της μοίρας. Μπορεί να συνέβη κάτι που δεν γνωρίζω. Οπότε να τον κατηγορήσουμε ότι άλλα υποσχόταν κι άλλα έκανε δεν μπορούμε. Η ουσία είναι ότι νιώθει ότι έκανε τη σωστή επιλογή.

Από ανάλογα λάθη καθημερινά γίνονται μικρές και μεγάλες ανακαλύψεις ή γεγονότα που αλλάζουν την ζωή του παθόντα ή όλων των υπολοίπων άλλοτε προς το καλύτερο κι άλλοτε προς το χειρότερο. Η ουσία είναι πως οποιοδήποτε γεγονός συμβεί σε κάποια γωνιά του πλανήτη μπορεί να επηρεάσει την πορεία της ανθρωπότητας. Εξαιτίας αυτού πείστηκα και πιστεύω ότι όλα όσα εξαγγέλονται κατά τη διάρκεια των προεκλογικών περιόδων μπορούν να γίνουν πράξη. Διότι έμαθα να σέβομαι τον παράγοντα τύχη και πολύ περισσότερο να τρέμω πολύ περισσότερο τη βλακεία από την ικανότητα, καθότι ως γνωστόν η βλακεία είναι ανίκητη σε όλα τα επίπεδα.

Δυστυχώς παρότι είναι ευδιάκριτη και πανταχού παρούσα, θαρρείς πως αυτός ο λαός, που είχε την τύχη στα χώματά του να έχουν γεννηθεί τα μεγαλύτερα επιτεύγματα του ανθρώπινου πολιτισμού, αρέσκεται να αυτομαστιγώνεται και να αφήνει τη βλακεία να κυριαρχεί στο δημόσιο βίο του. Για να μην παρεξηγηθώ δεν εννοώ τυχαία περιστατικά που κινούνται στους πρόποδες της. Αναφέρομαι προφανώς σε περιπτώσεις ανίατες, εμφανείς ακόμα και δια γυμνού οφθαλμού.

Υπάρχουν βέβαια και καταστάσεις όπου αυτή η “ιδιαίτερη” ικανότητα είναι πολύ επιμελώς κρυμμένη και χρειάζεται τη συνδρομή ειδικών επιστημόνων για να αποκαλυφθεί. Εκεί είναι κάπως δικαιολογημένο να θεωρούμε τον πάσχοντα ιδιοφυία. Θα συμφωνήσω απόλυτα με τον Διονύση Χαριτόπουλο που στο Εγχειρίδιο της Βλακείας αναφέρει χαρακτηριστικά: “Επειδή όλοι υποτιμάμε τον αριθμό των ηλιθίων ανάμεσά μας και κάθε τόσο μας αιφνιδιάζουν πρόσωπα “υπεράνω υποψίας” μάλλον πρέπει να ξανασυστηθούμε.”

Παρατηρώ γύρω μου πως αυτά τα περιστατικά τείνουν να γίνουν ένα είδος μάστιγας της εποχής μας. Ίσως γιατί κατά τον Χαριτόπουλο η βλακεία ωθεί στην ομαδοποίηση, στη συγκέντρωση των μεγάλων μαζών ομοϊδεατών που λόγω της φύσης του πολιτεύματός μας τους δίνει πλειοψηφία, άρα και τη δυνατότητα να επιλέγουν τις ηγεσίες. Είναι περισσότερο από εμφανές ότι σωτηρία δεν υπάρχει.

Με δεδομένα όλα αυτά, εξάγεται το συμπέρασμα ότι για να επιβιώσει ένας φυσιολογικός άνθρωπος με μια συγκροτημένη σκέψη στον κόσμο αυτό που ζούμε ή πρέπει να παρακολουθεί εντατικά μαθήματα γιόγκα και σεμιναρίων αυτοβελτίωσης ώστε να αντέχει στον καταιγισμό της βλακείας ή απλά να υιοθετήσει τις τακτικές της δικτατορίας της ηλιθιότητας. Και κατά πως φαίνεται όλο και περισσότεροι καταφεύγουν στο δεύτερο, καθώς λόγω της οικονομικής κρίσης δεν υπάρχουν χρήματα για το πρώτο.

Γράφοντας αυτές τις γραμμές δεν ελπίζω στον περιορισμό της βλακείας, ούτε στο ότι κάποιοι θα αναγνωρίσουν τους εαυτούς τους και θα πτοηθούν. Άλλωστε η διακριτικότητα δεν υπήρξε ποτέ ιδίον γνώρισμα των φερόντων της. Ελπίζω μονάχα να τονώσω την καταρακωμένη αυτοπεποίθηση των πληγέντων από τη δικτατορία της ηλιθιότητας και να τους μεταφέρω ένα μήνυμα αλληλεγγύης. Κρατηθείτε αδέρφια! Τα δύσκολα είναι παρακάτω!


Από τη στήλη “ΨΙΛΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ” στη ΡΟΔΙΑΚΗ της Κυριακής