Το αθάνατο μικρόβιο της αδιαφορίας - Του Μανώλη Δημελλά

Καθώς ζυγώνει η ανοιξιάτικη εθνική μας γιορτή, οι λαϊκές αγορές γεμίζουν από σημαίες και σχεδόν όλοι καμαρώνουμε, για τα σύμβολα, τους σπουδαίους και ανεξίτηλους προγόνους μας.

Ωστόσο δεν μπορείς να μη φορτώσεις από τη καθημερινότητα. Προσωπικά ή βιώματα των διπλανών σου, γεννούν διαρκώς τις μικρές, καθημερινές απογοητεύσεις, που μας κάνουν περισσότερο άχρωμους, ευάλωτους στο μικρόβιο της αδιαφορίας. Προχωράμε και σπάνια έχουμε το χρόνο για σύμμαχο, τις περισσότερες στιγμές ντύνεται πολεμικά, είναι ο χειρότερος εχθρός, και ενώ βλέπουμε τα στραβά, τα αδιόρθωτα και μισακά πράματα, σα να θέλουμε να μας πιέζει κάποια αόρατη δύναμη, και προτιμάμε να τη βγάλουμε στον καναπέ, καμώνοντας τους κουρασμένους, ενώ αφήνουμε να ξεχυλίζει ο θυμός και το ποτάμι της στείρας κριτικής.

Πώς παλεύουν οι φίλοι μας το καρκίνο;

Ετσι δά κάπως, είναι πλασμένη όλη η ζωή μας, μόνο που το πέρνουμε χαμπάρι, το μυριζόμαστε όταν αντικρύσουμε κάποιον αληθινό αντίπαλο, μέχρι τότε τρυπώνουμε σε διπλανά χωράφια. Και κάθε φορά παρασυρόμαστε από μυθικά σενάρια ή ξυλότυπα σχέδια ξενικών οικοδομών. Είναι πολύ πιο εύκολο και Θεέ μου πόσο γλυκό, να ακυρώσεις τις προσπάθειες, να φτύσεις πάνω σε αγωνίες και να γελάσεις χαιρέκακα με φιλικούς πνιγμούς.

Από την άλλη, όλο και περισσότερος κόσμος πληκτρολογεί και σκαλίζει μέσα στο διαδύκτιο, οι γνώσεις μας μοιάζει να πνίγονται, να λιγοστεύουν, όπως τότε που τα βάζαμε με τα τσίπικα προγράμματα των τηλεοπτικών καναλιών, ωστόσο διαλέγαμε να ρουφήξουμε το πιο πολύχρωμο, φανταχτερό και φτηνό σκουπίδι.

Αν ζούσε ο Φρόυντ, θα έτριβε τα χέρια του, είναι τα γενετήσια ένστικτα, η επιβίωση και η αναπαραγωγή. Πάνω σε αυτά πατάμε, αίμα και σπέρμα, κάνουν κύκλους σα κοράκια, μέσα στα κεφάλια μας. Χαμένα αεροπλάνα, ο τρίτος παγκόσμιος, και στη γωνιά πάντα παραμονευούν οι εξωγήινοι, τελευταία λύση παραμένει η αποκάλυψη!

Αυτές οι τελευταίες εκλογές, ειδικά οι δημοτικές, ίσως να είναι ένα τελευταίο καταφύγιο, αληθινή απόδειξη ότι μπορούμε να γίνουμε λίγο καλύτεροι. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που σπεύδουν να τις ακυρώσουν, μιλάνε για τους μικρούς προϋπολογισμούς και τον ανύπαρκτο ρόλο της τοπικής αυτοδιοίκησης, φωνάζουν, δείχνουν τα σκουπίδια, ούτε και για αυτά δεν είναι πια ικανοί οι Δήμαρχοι!

Πρέπει να πάρουμε θέση, να επιλέξουμε πέρα από κομματικούς προσδιορισμούς, μικροσυμφέροντα και συναισθήματα. Αφού πρώτα μελετήσουμε και έπειτα απαιτήσουμε προσπάθεια και αγώνα.

Να δεσμεύσουμε κάθε κομψευάμενο υποψήφιο σε αρχές, αλλά και μια σειρά από κανόνες, που θα σεβαστεί, θα κρατήσει μετά από τη πιθανή εκλογή του. Οι περισσότεροι γνωρίζουμε τις πόλεις μας, λίγο-πολύ ξέρουμε το ρόλο των διεκδικητών, δεν γίνεται να σαγηνευτούμε από συντριβάνια, πάρλες και ψευτοπροσλήψεις.

Ωστόσο, δεν υπάρχουν περιθώρια για αρνήσεις, λευκά και αποχές!

Ενεργοί δεν είναι οι πολίτες του καναπέ, ούτε χαράσσονται πολιτικές στα διαδυκτιακά καφενεία.

Εκείνοι που τόλμησαν, για τους όποιους προσωπικούς λόγους, να εκτεθούν, αποτελούν και τη μαγιά, που θα φουσκώσει ή θα κάνει μια πλακόπιτα ετούτο το ζυμάρι, απομένει σε όλους εμάς, να βάλουμε ή να αρνηθούμε τους όρους του παιγνιδιού που είμαστε τα πιόνια.
aixmi.gr