ΤΟΥ ΑΝΤΡΕΙΩΜΕΝΟΥ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ…
- Οι ζωές των ανθρώπων μοιάζουν με ευθείες που άλλες φορές διαγράφονται παράλληλα και άλλες τέμνονται με τους πιο ευρηματικούς τρόπους. Κάποιες φορές μάλιστα οι τομές γίνονται απρόβλεπτα χωρίς καμία από τις τέμνουσες να το αντιληφθεί.
Όσο πιο ισχυρή είναι η προσωπικότητα ενός ατόμου, τόσο περισσότερες είναι οι εκούσιες και οι ακούσεις τομές της ζωής του. Είναι αυτό που ονομάζουμε επιδραστικός παράγοντας.
Ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης, ο δις ολυμπιονίκης του ταε κβο ντο, ήταν χωρίς να το γνωρίζει μια πολύ επιδραστική προσωπικότητα. Ο αιφνίδιος θάνατος του και κυρίως η επιστολή που δημοσιεύτηκε μετά το θάνατο του, τον έκαναν μια ακόμα πιο αξιοσέβαστη προσωπικότητα.
Προφανώς η θλίψη που σκόρπισε το άκουσμα του θανάτου του ήταν μεγάλη, αλλά αν θέλουμε πραγματικά να σεβαστούμε τη μνήμη του δεν χρειάζεται να μείνουμε στην απώλεια. Ο άνθρωπος αυτός με τη στάση ζωής του και με όσα άφησε παρακαταθήκη μόνο δάκρυα δεν επεδίωξε. Αντίθετα έδωσε ένα πολύ διδακτικό μάθημα ζωής σε όλους μας.
Ο Αλέξανδρος έφυγε νικητής όπως ήταν σε όλη του τη ζωή. Έγραψε με χρυσά γράμματα τη νίκη αυτή σε μια εποχή που μας έπνιξαν οι αναθυμιάσεις της σήψης της κοινωνίας μας. Εκεί που νομίζαμε ότι δεν υπάρχει κανείς να βάλει φρένο σε αυτή την κατρακύλα, μπήκε ο «γίγαντας» για άλλη μια φορά μπροστά χωρίς να φοβηθεί τίποτα.
Πώς όμως τέμνεται η ζωή του με τις δικές μας και πώς αυτή η τομή είναι ικανή να δημιουργήσει κάτι μνημειώδες; Κάθε αθλητής που αγωνίζεται με το εθνόσημο σε μεγάλες διοργανώσεις, δημιουργεί μια οικεία σχέση με όλους εμάς χωρίς να υπάρχει φυσική γνωριμία. Ταυτιζόμαστε με τον αγώνα του και αν καταφέρει μάλιστα να διακριθεί νιώθουμε περήφανοι μαζί με αυτόν γι’ αυτόν.
Ο Αλέξανδρος ήταν ένας αθλητής που μας προσέφερε μεγάλες συγκινήσεις τόσο με τις διακρίσεις τους όσο και με τις ατυχίες που είχε στην καριέρα του. Παρότι ήταν ένας πραγματικός γίγαντας, στα μάτια μας φάνταζε σαν το καλοκάγαθο παιδί της διπλανής πόρτας. Στην πραγματικότητα ήταν και αυτό.
Η δεύτερη μεγάλη τομή που νομίζω ότι μας σφράγισε όλους, ήταν η μεγάλη μάχη που έδινε για τη ζωή του χωρίς να γνωρίζει κανείς τίποτα. Η επιλογή του να μη ζητήσει οίκτο από κανέναν και να φύγει διδάσκοντας ένα μεγάλο μάθημα ήθους. Να βγουν σε πλειστηριασμό τα ολυμπιακά του μετάλλια για να σωθούν παιδιά από σοβαρές ασθένειες.
Και η παρακαταθήκη αυτή που μας άφησε γίνεται την ίδια στιγμή που κάποια άλλα καθάρματα εκμεταλλεύτηκαν την παιδική αθωότητα για να ικανοποιήσουν την διαστροφική τους φύση. Όταν όλη η χώρα σαστισμένη εδώ και μέρες προσπαθούσε να καταλάβει τι έχουμε κάνει τόσο λάθος, ήρθε η απάντηση από εκεί που δεν το περίμενε κανείς. Σαν να μάζεψε όλη τη βρωμιά και να την έστειλε μακριά μας.
Γι’ αυτό και θα το επαναλάβω. Δεν αξίζουν δάκρυα σε αυτόν τον άνθρωπο. Αξίζει μόνο σεβασμός και το παράδειγμά του να γίνει σημαία και φάρος μας. Να το κοιτάμε κάθε φορά που χάνουμε τον δρόμο. Κάθε φορά που νομίζουμε ότι οδεύουμε στην σκοτεινή άβυσσο. Να θυμόμαστε ότι ακόμα κι ένας αρκεί να αλλάξει τη ροή των πραγμάτων.
Ο Αλέξανδρος φεύγοντας κατάφερε να ενώσει τους Έλληνες για μια ακόμα φορά. Να τους κάνει να ξεχάσουν τις όποιες διαφορές τους. Γιατί μπροστά σε ένα τέτοιο μεγαλείο ψυχής όλα τα υπόλοιπα φαίνονται μικρά και ασήμαντα. Όπως άλλωστε είναι.
--
Από τη στήλη «ΨΙΛΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ» στη ΡΟΔΙΑΚΗ της Κυριακής
