ΤΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ Ο ΠΟΛΙΤΗΣ
- Αν εξετάσουμε τι πραγματικά χρειάζεται ένας πολίτης για να νιώθει καλά μέσα στο κράτος του, θα διαπιστώσουμε ότι αυτά είναι σχεδόν τα αυτονόητα. Όμως τα αυτονόητα είναι πλέον τόσο δυσεύρετα που έχουν γίνει ζητούμενα. Κι επειδή είναι ζητούμενα, όταν πραγματοποιούνται παρουσιάζονται από τους πολιτειακούς άρχοντες ως μέγιστα ευεργετήματα.
Μετά και το τελευταίο ειδεχθές έγκλημα στα Γλυκά Νερά που συγκλόνισε την κοινή γνώμη σε όλη την επικράτεια, είναι προφανές ότι μια από τις βασικότερες ανάγκες των πολιτών είναι το αίσθημα της ασφάλειας. Με την εγκληματικότητα να καλπάζει από άκρη σε άκρη της χώρας είναι προφανές ότι όλοι μας ζητάμε να μπορούμε να κυκλοφορούμε, αν όχι όπως παλιά που δεν υπήρχε καν ο φόβος, τουλάχιστον χωρίς να σκεφτόμαστε ότι μπορεί να κινδυνεύσουμε ακόμα και μέσα στο ίδιο μας το σπίτι.
Μια άλλη βασική ανάγκη των πολιτών είναι η δικαιοσύνη. Ο πολίτης χρειάζεται να νιώθει ότι όποιος διαπράξει αξιόποινη πράξη, θα τιμωρηθεί με την ανάλογη ποινή και δεν θα υπάρχουν τα “παραθυράκια” του νόμου για να τον σώσουν. Οι εγκληματίες του κοινού ποινικού κώδικα πρέπει να εκτίουν ποινές που να αποτρέπει τους υπόλοιπους από την διάπραξη ανάλογων εγκλημάτων. Όχι ότι είναι η λύση αλλά τουλάχιστον κάτι τέτοιο μπορεί να συμβάλει στην μείωση της εγκληματικότητας.
Εφόσον λυθούν αυτά τα ζητήματα, οι βασικότερες ανάγκες των πολιτών εστιάζονται στην καθημερινότητά του. Πάνω πάνω στη λίστα έρχεται η ανάγκη της υγειονομικής περίθαλψης και ενός σύγχρονου συστήματος υγείας απαλλαγμένου από όλες τις παθογένειες που έχει συγκεντρώσει. Έχουμε ήδη αργήσει και αυτό φάνηκε από τη διαχείριση της υγειονομικής κρίσης.
Η Παιδεία αναπόφευκτα είναι η βασικότερη ανάγκη για τη λειτουργία του ίδιου του κράτους. Σε έναν κόσμο που αλλάζει ραγδαία, η μόρφωση είναι το βασικότερο εφόδιο που μπορεί να παρέχει μια σύγχρονη πολιτεία στους πολίτες της. Δυστυχώς, όπως συμβαίνει σχεδόν με όλα, το σύστημά μας, ενώ γίνονται φιλότιμες προσπάθειες να εκσυγχρονιστεί, εντούτοις σκοντάφτει πάνω σε λογικές του χθες.
Το εκπαιδευτικό σύστημα χρειάζεται ριζική αλλαγή από τη βάση του. Από τα νηπιαγωγεία και τα δημοτικά. Αυτή η παλινωδία που γίνεται με τα λύκεια και τα πανεπιστήμια είναι απλά ένα πασάλειμμα. Τα παιδιά λαμβάνουν τα πρώτα ερεθίσματά τους στις πολύ μικρές ηλικίες. Στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση είναι πλέον δύσκολο να αλλάξουν. Επίσης όταν μιλάμε για εκπαίδευση δεν μπορούμε να την αντιμετωπίζουμε αποσπασματικά. Είναι ένα πράγμα το οποίο εξελίσσεται. Δεν είναι πολλά διαφορετικά που συγκεράζονται.
Όταν μπουν οι βάσεις για όλα τα παραπάνω, τότε υπάρχει ένα τεράστιο πεδίο δράσης που αφορά τον εκσυγχρονισμό των δημοσίων υπηρεσιών, της αισθητικής αναβάθμισης των πόλεων, των έργων υποδομής, της κουλτούρας και όλων αυτών των πραγμάτων που κάνουν τον πολίτη να νιώθει όμορφα μέσα στη χώρα του.
Είναι προφανές ότι δεν μπορούν να γίνουν όλα από τη μια μέρα στην άλλη. Χρειάζεται πρώτα να κατανοήσουμε όλοι μας ότι το κράτος δεν είναι μια απρόσωπη μηχανή. Το κράτος είμαστε όλοι μας και αν θέλουμε να το φτιάξουμε, οφείλουμε όλοι να καταβάλουμε κοινή προσπάθεια. Το να εθελοτυφλούμε μπροστά στα κακώς κείμενα, εφόσον δεν είναι δική μας υπόθεση, είναι ο λόγος που μας έφερε μέχρι εδώ.
Έχουμε τη δύναμη με πάρα πολλούς τρόπους να ασκήσουμε πίεση στην εξουσία ώστε να φτάσουμε στα επιθυμητά επίπεδα. Πρωτίστως όμως οφείλουμε να αντιμετωπίζουμε το κράτος ως σπίτι μας και να φερθούμε ανάλογα. Αν εμείς δεν το σεβαστούμε κανένας άλλος δεν πρόκειται να το πράξει. Αν ο καθένας μας συμπεριφέρεται ως υπεύθυνος πολίτης στις υποχρεώσεις του, τότε ήδη θα έχει επιτευχθεί μεγάλο μέρος του σχεδίου. Από εκεί και πέρα οφείλουμε να απαιτήσουμε και από την εξουσία να πράξει το ίδιο. Αν κάποιος από τους ασκούντες την εξουσία δεν μπορεί να το πράξει, είναι καιρός να γυρίσει στο σπίτι του.
--
Από τη στήλη "ΨΙΛΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ" στη ΡΟΔΙΑΚΗ της Κυριακής
