Κάθε δευτερόλεπτο που περνάει, σε κάποια γωνία της γης συντελείται μια μεγάλη ή μια μικρή αδικία. Και αυτό επαναλαμβάνεται κάθε φορά που οι λίγοι προσπαθούν να διασφαλίσουν τα συμφέροντά τους καταπατώντας τα δικαιώματα των πολλών με τη χρήση βίας, φόβου ή τρομοκρατίας. Κάποιες φορές αυτή η αδικία αποκαθίσταται. Αρκετές φορές όχι. Τις περισσότερες όμως απαιτείται να χυθεί αίμα για να επανέλθει το δίκαιο. Η αδικία είναι η γενεσιουργός αιτία της αντίστασης, μέσω της οποίας αναδεικνύονται οι ήρωες και οι μεγάλοι ηγέτες.
Η ανθρωπότητα εδώ και λίγες ημέρες θρηνεί την απώλεια ενός ανθρώπου συμβόλου, του Νέλσον Μαντέλα. Ενός πραγματικού ηγέτη που πέρασε είκοσι επτά χρόνια της ζωής του μέσα στη φυλακή διωκόμενος για τις ιδέες και τους αγώνες του απέναντι στο Απαρχάιντ. Η ίδια η στάση ζωής του ήταν αυτή που απετέλεσε τον προμαχώνα της νίκης των ιδεών του και αυτήν τίμησε η Σουηδική Ακαδημία απονέμοντας του το Νόμπελ Ειρήνης το 1993.
Η παγκόσμια συγκίνηση που προκάλεσε η είδηση του θανάτου του καταδεικνύει ότι η ανθρωπότητα, παρά τον παραλογισμό που φαίνεται να την έχει κυριεύσει, μπορεί ακόμα να αναγνωρίζει την αξία αυτών που έχουν τη δύναμη να τη σηκώνουν λίγο ψηλότερα. Είναι μια χειροπιαστή απόδειξη πως καμιά θυσία δεν πάει χαμένη.
Σε μια εποχή που αναζητά ιδέες να ακολουθήσει και ήρωες να αναδείξει, η απώλεια του Μαντέλα μοιάζει δυσαναπλήρωτη. Όμως κανείς δεν μένει για πάντα σ' αυτό τον κόσμο. Όπως έλεγε κι ένας άλλος διάσημος, ο θάνατος είναι η καλύτερη εφεύρεση της ζωής καθώς είναι ο παράγοντας που τη διαιωνίζει, που ξεκαθαρίζει το παλιό και κάνει χώρο για το νέο. Ο Μαντέλα ξεκίνησε ήδη το μεγάλο του ταξίδι αλλά άφησε μια μεγάλη παρακαταθήκη σε όλους εμάς για να συνεχίσουμε το έργο του. Να κάνουμε αυτό τον κόσμο πιο δίκαιο.
Θα ήταν ευχής έργον να σταματούσαν αυτόματα οι αδικίες σ' αυτό τον πλανήτη. Όμως ο κόσμος μας δεν είναι ιδεατός. Ακόμα και ο τρόπος ζωής που εμείς θεωρούμε δεδομένο, είναι άδικος για κάποιους άλλους. Αν αναλογιστούμε ότι κάποιοι χρειάζονται να περπατήσουν χιλιόμετρα μέσα από τις ζούγκλες για να καταφέρουν να βρουν πόσιμο νερό, ότι κάποιοι μπορεί να χάσουν τη ζωή τους από μια απλή επιδημία γρίππης, ότι κάποιοι δεν γνωρίζουν αν θα ζήσουν το επόμενο λεπτό καθώς μια βόμβα μπορεί να τους σκοτώσει, ότι κάποιοι βασανίζονται εν ονόματι μιας ιδεοληψίας, τότε μπορούμε να καταλάβουμε πόσο τυχεροί είμαστε που έχουμε αυτά που θεωρούμε “αυτονόητα”.
Βλέπετε τελικά πως η λέξη αυτονόητο μπορεί να αποκτήσει από τη μια στιγμή στην άλλη βαθύτερο νόημα. Διότι για ένα παιδί στην Αφρική δεν είναι αυτονόητο ότι θα πάει στο σχολείο, για μια γυναίκα στις επαρχίες των Ταλιμπάν δεν είναι αυτονόητο να κυκλοφορεί ελεύθερα στο δρόμο, για έναν έφηβο στις κακόφημες συνοικίες των μεγαλουπόλεων δεν είναι αυτονόητο ότι θα επιστρέψει στο σπίτι του, για έναν άστεγο δεν είναι αυτονόητο πως θα ξυπνήσει το πρωί.
Η τροφή, το νερό, τα εμβόλια, τα φάρμακα, η μόρφωση, οι ίσες ευκαιρίες δεν είναι παντού αυτονόητα. Για την ακρίβεια, στο μεγαλύτερο μέρος του πλανήτη είναι ζητούμενα. Γι' αυτά δυστυχώς αγωνίζονται κάποιοι την ίδια ώρα που άλλοι αγωνιούν για τους δείκτες και τους αριθμούς. Κι όπου τα νούμερα ευημερούν, οι καρδιές παγώνουν και οι ευαισθησίες χάνονται.
Ευτυχώς υπάρχουν ακόμα εκείνοι οι ρομαντικοί που προσπαθούν να κάνουν τον κόσμο μας καλύτερο. Αυτοί που παρατάνε τα πάντα για να γιατρέψουν συνανθρώπους μας σε κάποιο μέρος που δεν φαίνεται στο χάρτη. Αυτοί που αγωνίζονται για τα δικαιώματα των άλλων. Αυτοί που προσπαθούν να καταπολεμήσουν την πείνα στον λεγόμενο Τρίτο Κόσμο. Όλοι εκείνοι που γνωρίζουν πως στα δικά μας τα μάτια αυτά φαντάζουν αδύνατα μέχρι να πραγματοποιηθούν, όπως θα έλεγε και ο Μαντέλα. Και μακάρι για εμάς τους υπόλοιπους να τα καταφέρουν...
Από τη στήλη “ΨΙΛΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ” στη ΡΟΔΙΑΚΗ της Κυριακής
