Το Σαρακήνικο της Μήλου, με το σεληνιακό τοπίο και τους λευκούς βράχους που σμιλεύονται από τον άνεμο και τη θάλασσα, αποτελεί ένα από τα πιο εμβληματικά φυσικά τοπία της Ελλάδας. Θεωρείται μια από τις πιο όμορφες παραλίες στον κόσμο και είναι ένα μέρος που από μόνο του διαφημίζει τη χώρα μας σε όλο τον κόσμο με χιλιάδες επισκέπτες κάθε χρόνο. Ωστόσο, η πρόσφατη απόφαση για αδειοδότηση ανέγερσης ξενοδοχειακής μονάδας στην περιοχή προκαλεί δικαιολογημένα την αγανάκτηση της τοπικής κοινωνίας, των περιβαλλοντικών οργανώσεων και όλων όσων αναγνωρίζουν την αξία της προστασίας της φυσικής κληρονομιάς μας.
Η κίνηση αυτή δεν είναι απλώς μια ακόμη περίπτωση άναρχης τουριστικής ανάπτυξης. Είναι η απόδειξη μιας βαθιά ριζωμένης αντίληψης στην πολιτική και επιχειρηματική ελίτ της χώρας, ότι η Ελλάδα δεν ανήκει στους πολίτες της, αλλά είναι ένα απέραντο οικόπεδο προς εκμετάλλευση. Η εξουσία, είτε τοπική είτε κεντρική, για κάποιο λόγο θεωρεί ότι η δημόσια γη και ο φυσικός μας πλούτος είναι τα χωράφια του παππού τους. Εφόσον λοιπόν θεωρούν ότι τους ανήκουν, μπορούν να τα πουλήσουν σε όποιον δίνει τα περισσότερα, χωρίς διαβούλευση, χωρίς διαφάνεια και κυρίως χωρίς σεβασμό.
Μάλιστα για το ξεπούλημα της χώρας υπάρχει το ατράνταχτο επιχείρημα της “ανάπτυξης”, της “δημιουργίας θέσεων εργασίας” και της “ενίσχυσης της τοπικής οικονομίας”. Προφανώς κάτι τέτοιο όχι απλά δεν ισχύει, αλλά στο τέλος έχουμε τα άκρως αντίθετα αποτελέσματα. Καταστρέφουμε οι ίδιοι το προϊόν μας, το περιβάλλον και το φυσικό κάλλος της χώρας μας για το οποίο έγινε κορυφαίος τουριστικός προορισμός η χώρα μας.
Ας δεχτούμε όμως ότι κάποια έργα γίνονται σε αρμονία με το περιβάλλον. Υπόθεση εργασίας, καθώς δεν συμβαίνει ποτέ αυτό. Πέραν τουύτου, εγείρονται ζητήματα κοινωνικής και πολιτισμικής σημασίας. Μέρη όπως το Σαρακήνικο είναι μέρος της ταυτότητας όχι μόνο της Μήλου, αλλά και της Ελλάδας γενικότερα. Ένας χώρος που ανήκει σε όλους και οφείλει να ανήκει σε όλους, είναι αδιανόητο να “μπαζώνεται” για ένα εφήμερο κέρδος.
Η αδειοδότηση του ξενοδοχείου στο Σαρακήνικο αποτελεί παράδειγμα της αδιαφορίας της εξουσίας για τη βούληση και τα δικαιώματα των πολιτών. Οι αποφάσεις λαμβάνονται πίσω από κλειστές πόρτες, με μόνο κριτήριο το οικονομικό όφελος λίγων εις βάρος των πολλών. Η τοπική κοινωνία και οι περιβαλλοντικοί φορείς συχνά μένουν στο περιθώριο, χωρίς να έχουν ουσιαστικό λόγο στις διαδικασίες που καθορίζουν το μέλλον του τόπου τους.
Από τη μεριά της εξουσίας, όποιος αντιτίθεται στις “θεόπνευστες” αποφάσεις τους, είναι αντιδραστικός, γραφικός και μέρος μιας μειοψηφίας που δεν θέλει την προκοπή της χώρας. Για τη δική τους ασυνέπεια, αδιαφάνεια και αδιαφορία για τις μελλοντικές γενιές και τη χώρα, ούτε λόγος. Η ανάπτυξη στο μυαλό τους είναι μόνο ό,τι γεμίζει τα ταμεία και ότι μετριέται με οικονομικούς δείκτες. Ο σεβασμός προς το περιβάλλον και τον πολιτισμό περνάει σε δεύτερη μοίρα.
Αν τελικά το Σαρακήνικο δεν ανήκει σε όλους μας, τότε τι ακολουθεί; Να γεμίσουν και άλλες μοναδικές τοποθεσίες με τσιμέντο και πολυτελείς εγκαταστάσεις, μέχρι να μην μείνει τίποτα που να θυμίζει την αυθεντική ομορφιά αυτού του τόπου; Ποιό είναι το νόημα ενός μοντέλου ανάπτυξης που βασίζεται στη φυσική καταστροφή και ποιό το μέλλον της “προόδου” της Ελλάδας αν δεν υπάρχει πλέον το φυσικό της κάλλος.
Αν η εξουσία συνεχίσει να αντιμετωπίζει τη χώρα σαν τα χωράφια του παππού της, ίσως θα πρέπει να συνυπολογίσει ότι πουλώντας τα, χάνει ένα μέρος της ιστορίας και του πολιτισμού της. Κι όταν πια όλα θα έχουν ξεπουληθεί, φθηνά ή ακριβά λίγη σημασία έχει, τότε θα έρθει και η ώρα που θα αναρωτιόμαστε γιατί κανένας δεν θέλει σε ένα μέρος που έχει χάσει τη ψυχή του.
--
Από τη στήλη «ΨΙΛΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ» στη ΡΟΔΙΑΚΗ
