Θυμάμαι με νοσταλγία τα Χριστούγεννα των παιδικών μου χρόνων που όλα ήταν διαφορετικά. Τα σπίτια ήταν ανοιχτά και έτοιμα να δεχθούν επισκέψεις, να ανταλλάξουν ευχές και δώρα. Μέσα σ’ ένα δωμάτιο που μετά βίας χώραγε δέκα με δεκαπέντε άτομα, να κάθονται τα διπλάσια και τα τριπλάσια άτομα για να ευχηθούν σε κάποιον εορτάζοντα.
Θυμάμαι του Αγίου Νικολάου, πολιούχου του χωριού μου, κόσμο να επιστρέφει από την Εκκλησία και να μοιράζει άρτο στα σοκάκια, ξορκίζοντας τα “κακά πνεύματα” και φωνάζοντας “και του χρόνου”. Θυμάμαι ανθρώπους να πηγαίνουν επισκέψεις από το ένα σπίτι στο άλλο για δυο και τρεις ημέρες γιατί ήταν τόσοι πολλοί οι εορτάζοντες που δεν τους προλάβαιναν σε μια μέρα.
Θυμάμαι τις νοικοκυρές να βρίσκονται σε μια συνεχή κίνηση για να προλάβουν να έχουν στολίσει τα σπίτια και τις γειτονιές τους, να έχουν ασβεστώσει τις αυλές και να φτιάξουν τα χριστουγεννιάτικα γλυκά. Όλο το χωριό έλαμπε και οι μυρωδιές από τους φούρνους απλώνονταν από άκρη σε άκρη.
Θυμάμαι μια Φάτνη κομψοτέχνημα που φτιαχνόταν από ανθρώπους προικισμένους στην πλατεία. Ένα αριστούργημα με μικρογραφίες σπιτιών και ανθρώπων, υδραυλικό σύστημα για να τρέχουν νερά και να δίνουν κίνηση στους μύλους και στα ανθρωπάκια ώστε να μην είναι τίποτα στατικό. Ερχόταν τότε άνθρωποι από όλη τη Ρόδο για να τη θαυμάσουν και όλοι στο χωριό καμάρωναν που η φήμη μας έφτανε παντού.
Θυμάμαι τα δικά μας κάλαντα που τα έψελναν παρέες στους δρόμους με όργανα και στο τέλος να καταλήγουν στην πλατεία όπου στηνόταν το γλέντι. Θαρρείς πως όλοι παραμέριζαν τις διαφορές τους εκείνες τις μέρες και επικρατούσε μια ιδιότυπη εκεχειρία. Όλοι με τον τρόπο τους φορούσαν τα καλά τους.
Να ήταν άλλες οι εποχές που οι άνθρωποι ήταν διαφορετικοί; Να ήταν πιο απλά τα πράγματα τότε; Να μην ήταν τόσο αγχωτική και γρήγορη η ζωή μας; Δεν μπορώ να γνωρίζω τι ήταν αυτό που παρήγαγε την ομορφιά και την ατμόσφαιρα των Χριστουγέννων. Σίγουρα όμως ήταν κάτι που στο τέλος κατάφερνε να τους συνεπάρει όλους.
Η παγκόσμια υγειονομική κρίση όμως φαίνεται πως καλά κρατεί. Υπάρχει μια ασθένεια που δεν σταματάει να παίρνει κόσμο από κοντά μας. Υπάρχει φόβος. Υπάρχει δυσπιστία. Υπάρχει διχόνοια στην κοινωνία για την ορθότητα των μέτρων που λαμβάνουν οι κυβερνήσει. Υπάρχουν ακρότητες πολλές φορές από τους πιο ένθερμους.
Ένα πράγμα όμως δεν υπάρχει και αυτή τη χρονιά. Εκείνη η θαλπωρή των Γιορτών των παιδικών μου χρόνων. Θαρρείς πως σφράγισαν οι καρδιές μας και αποκοπήκαμε ο ένας από τον άλλο. Γιορτάζουμε με φωτογραφίες να αποτυπώνουν την πλασματική χαρά μας στα κοινωνικά δίκτυα, με τρόπους εντελώς ξένους στην κουλτούρα μας. Δείχνουμε να μη μας νοιάζει πραγματικά τι γίνεται δίπλα μας. Κάποιοι υποφέρουν σιωπηλά και δεν υπάρχει ένα χέρι να τους απλωθεί.
Αναπολώ με νοσταλγία εκείνα τα χρόνια που όλα ήταν πιο απλά. Που δεν υπήρχε η τεχνολογία για να μας φέρει τόσο κοντά αλλά και τόσο μακριά. Που κατέβαιναν οι φοιτητές και περιμέναμε να ακούσουμε τις ιστορίες τους από τα Πανεπιστήμια. Που δίναμε ραντεβού χωρίς κινητά και μηνύματα και είμασταν πάντα στην ώρα μας. Που γλεντούσαμε όλοι.
Γνωρίζω ότι μπορεί να μην ξαναέρθουν αυτά τα χρόνια. Πιθανόν ο κόσμος έχει ήδη κάνει τις επιλογές του. Αν ήταν καλές ή κακές θα φανεί σύντομα. Εύχομαι μόνο στην καινούρια αυτή πορεία να βρούμε αυτό που δείχνουμε να έχουμε χάσει προ πολλού. Τον Άνθρωπο.
