Τα φώτα που σβήνουν- Του Θάνου Ζέλκα

Για να δει κάποιος την τελευταία παράσταση της Συλβί Γκιγιέμ,της μεγαλύτερης παγκοσμίως εν ζωή ντίβας του χορού, στο Μέγαρο Μουσικής έπρεπε να πληρώσει εισιτήριο 40 ευρώ. Σύμφωνα με τα νέα μέτρα του Υπουργείου Υγείας για να νοσηλευτεί κάποιος σε δημόσιο νοσοκομείο πρέπει να πληρώσει 25 ευρώ με την τηλεόραση στο δωμάτιο να ενοικιάζεται έξτρα. Αν κάποιος έχει επιλογή σίγουρα θα επιλέξει να πάει στο Μέγαρο. Αν δεν έχει πρέπει να συμβιβαστεί με την κλίνη που του παρέχεται σε κάποιο από τα νοσοκομεία μας.

Δυστυχώς για ακόμα μια φορά την κακοδιαχείριση, την διασπάθιση, την κατασπατάληση του δημοσίου χρήματος θα την πληρώσει ο απλός πολίτης. Αυτός που κλήθηκε να πληρώσει το λογαριασμό στο λεγόμενο “πάρτι της μίζας” που είχαν στήσει τα “τρωκτικά” της δημόσιας ζωής, αυτός που κλήθηκε να πληρώσει τους γάμους στα Παρίσια, το κούρεμα των ομολόγων, τα υποβρύχια που γέρνουν. Αυτός ο ταλαίπωρος που βλέπει τα εκατομμύρια του μαύρου χρήματος να σφυράνε πάνω από το κεφάλι του κι αντί να κυνηγάνε αυτούς που τα φάγανε να ψάχνουν τον κλέφτη ανάμεσα στους ομοιοπαθείς του. Αυτός που δεν πήρε το πρώτο πλοίο ή αεροπλάνο όταν ξέσπασε η κρίση για να σωθεί αλλά έμεινε εδώ για να παλέψει για τη χώρα του και στο τέλος του ρίξανε και την ευθύνη. Αυτός που έβαλε συνιδιοκτήτη του σπιτιού του το κράτος, συνέταιρο της επιχείρησής του την εφορία και σύντροφο της ζωής του την Τρόικα.

Ένα ακόμα κάστρο του κοινωνικού κράτους δείχνει να καταρρίπτεται στην άνιση μάχη με την δημοσιονομική εξυγίανση. Κανείς δεν λέει πως η σπατάλη δεν ήταν υπαρκτή. Κανείς δεν υποστηρίζει πως μερικά πράγματα δεν είχαν ξωκείλει. Αλλά ο ανθρώπινος πόνος δεν μπορεί να γίνεται αντίβαρο της ζυγαριάς. Την αξιοπρέπεια δεν έχουμε κανένα δικαίωμα να την καταπατήσουμε μ' αυτό τον τρόπο. Το επόμενο στάδιο δηλαδή ποιό θα είναι; Δίδακτρα στα δημόσια σχολεία; Να φτιάξουμε την οικονομία αλλά να μην έχουμε καμία ευαισθησία σχετικά με το βιοτικό επίπεδο του λαού; Να βγάζουμε ως χώρα πρωτογενές πλεόνασμα και να φοβόμαστε να αρρωστήσουμε ως άτομα μήπως δεν αντέξουμε τα νοσήλεια; Να καταφέρνουμε να απορροφάμε τα κονδύλια του ΕΣΠΑ αλλά να μην αντέχουμε να συντηρήσουμε την Πρόνοια; Τι ακριβώς ζητάμε; Γνωρίζει κάποιος την απάντηση;

Πάει πολύς καιρός που συνάντησα κάποιον να έχει αισιοδοξία για το μέλλον. Όλοι κατάφεραν να αποκτήσουν ένα πρόβλημα από τότε που ξέσπασε η κρίση. Αν δεν χρωστάνε σε κάποια τράπεζα, θα χρωστάνε το ασφαλιστικό τους ταμείο. Αν δεν μειώθηκε ο μισθός ή η σύνταξή τους, τότε τους “τα πήραν” έμμεσα από τα “χαράτσια”. Κι όσο περνάει ο καιρός τόσο αυτή η απαισιοδοξία μεγαλώνει κι όλο και πιο δύσκολο φαντάζει να βγούμε απ' αυτή τη δίνη.

Κάθε έννοια λογικής καταρρίπτεται όταν η Τρόικα προστάζει. Την ώρα που η χώρα βουλιάζει στην ύφεση κάποιοι επιμένουν να υποστηρίζουν ότι θα έρθει η ανάπτυξη. Με τι μέσο επιτέλους έρχεται αυτή η ανάπτυξη να πάμε να την προϋπαντήσουμε; Καλό θα ήταν να μας ξεκαθαρίσει κάποιος για ποιά ανάπτυξη ακριβώς μιλάμε γιατί το μόνο που γίνεται όλο και πιο εμφανές είναι η “κινεζοποίηση” της ελληνικής κοινωνίας. Φτωχοί και εξαθλιωμένοι πολίτες να δουλεύουν για μια χούφτα ρύζι προκειμένου το κράτος να ευημερεί.

Αν η αρχή είναι το ήμισυ του παντός, τότε το 2014 φρόντισε νωρίς νωρίς να μας δείξει τι πρόκειται να ακολουθήσει. Στο ίδιο έργο θεατές, σαστισμένοι, βουβοί και ανήμποροι παρακολουθούμε και πάλι τις πλημμύρες να μας πνίγουν, τα σκάνδαλα να ξεσπάνε απανωτά, τους φόρους να μην έχουν σταματημό και το γερμανικό τύπο στο γνωστό φαρμακερό του κρεσέντο. Το μόνο ερώτημα που μένει αναπάντητο είναι αν το φως στην άκρη του τούνελ είναι η έξοδος απ' το σκοτάδι ή ο προβολέας του τρένου που έρχεται με ιλιγγιώδη ταχύτητα...


Από τη στήλη “ΨΙΛΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ” στη ΡΟΔΙΑΚΗ της Κυριακής