Τόν θυμάστε τον Κόλιν Πάουελ, τον πρώτο μαύρο Αμερικάνο Αρχηγό του Στρατού της χώρας του, τον πρώτο μαύρο Αμερικάνο Αρχηγό του Γεν. Επιτελείου Ενόπλων Δυνάμεων και τον πρωτο μαύρο Αμερικάνο Υπουργό Εξωτερικών (Secretary of State); Εγώ τον θυμάμαι. Τον θυμάμαι όταν τον Φεβρουάριο του 2003 στο Συμβούλιο Ασφαλείας παρουσίαζε ανεμίζοντάς τες φωτογραφίες/αποδείξεις πως το Ιράκ κατείχε όπλα μαζικής καταστροφής και πως αποτελούσε άμεση απειλή. Συνέπεια ήταν ο πόλεμος του Ιρακ.
Είναι περίεργο που αυτές τις μέρες όπου οι ΗΠΑ ακονίζουν τα σπαθιά και ετοιμάζονται για άλλη μια σωτήρια επέμβαση -μια απο τις δεκάδες στην ιστορία τους- για να στηρίξουν λέει την “διεθνή νομιμότητα” και να τιμωρήσουν τον Άσαντ, έρχεται ο Κόλιν Πάουελ και με συνέντευξή του στο National Geographic Channel να μας πει πράγματα γνωστά ήδη, πως τα χημικά του Ιρακ ήταν παραμύθι, πως αυτός ήταν αντίθετος με τον πόλεμο, πως αυτός προσπάθησε να αποτρέψει τον Πρόεδρο Μπούς χωρίς όμως επιτυχία Έτσι απλά. Μνημειώδους μεγέθους εξαπάτηση δηλαδή της διεθνούς κοινότητας, με συνέπειες που ακόμα δεν τις έχουμε μετρήσει και που είναι ακόμα σε εξέλιξη.
Την Παρασκευή που μας πέρασε ο Τζων Κέρρυ, Υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, παρουσίασε με τη σειρά του κι αυτός φωτογραφία που δείχνει εκατοντάδες θύματα των χημικών του Συριακού καθεστώτος. Συριακού καθεστώτος; Η φωτογραφία αποδεικνύται πως είναι απο το Ιρακ του 2003!
Ποιός πιστεύει τους Αμερικάνους; Με τέτοιο παρελθόν σ’ οποιοδήποτε δικαστήριο θα κρινόντουσαν αναξιόπιστοι ως μάρτυρες. Κι όμως υπάρχουν διάφοροι προσκολλημένοι στο Αμερικάνικο άρμα που, για τους δικούς του ο καθένας λόγους, είναι έτοιμοι να στηρίξουν τυφλά έναν τέτοιο πόλεμο. Πρώτοι και καλύτεροι οι Αγγλοι που επιμένουν να παριστάνουν την Αυτοκρατορία κι απο πίσω το Ισραήλ, η Γαλλία, η Τουρκία και… μαντέψτε ποιός άλλος. Μα η Ελληνική Κυβέρνηση (η δικιά μας Κυβέρνηση) δια στόματος του ρεζίλ-σοσιαλιστή Υπουργού Εξωτερικών και αντιπρόεδρου της Κυβέρνησης.
Σε τι προσβλέπει άραγε η Ελληνική Κυβέρνηση, τι περιμένει να κερδίσει; Μάλλον τίποτα, μάλλον πρόκειται για κεκτημένη ταχύτητα υποταγής στους εκάστοτε “δυνατούς”, με την ελπίδα πως όλο και κάποιο κόκκαλο θα πέσει απο το τραπέζι του τσιμπουσιού να φάμε κι εμείς οι έρημοι. pavlidiscartoons.com/blog
