Παράταιρη η εικόνα σήμερα, εσύ να φεύγεις ολομόναχη στο καράβι κι’ εγώ να στέκομαι στην προβλήτα και να σου κουνώ το μαντήλι του αποχωρισμού!... Είχα συνηθίσει όλα τα «ταξίδια» της ζωής μας, ευχάριστα, δυσάρεστα, δύσκολα ή εύκολα, να τα κάνουμε μαζί… Βλέπεις, η μικρή διαφορά ηλικίας, εκτός από αδέλφια μας είχε κάνει και φίλους, παρέα, συγκάτοικους στα φοιτητικά μας χρόνια, γείτονες στα πρώτα μας επαγγελματικά γραφεία, γείτονες στα σπίτια μας μέχρι σήμερα και τόσα, μα τόσα άλλα, που τα ξέρεις και τα ξέρω… Κανένας μας δεν ήταν πιο έξυπνος από σένα… Διάβαζες εφημερίδα δυό χρόνια πριν να πας στο σχολείο! Κανένας μας δεν ήταν πιο δυνατός και γενναιόδωρος από σένα… Ήσουν το στήριγμα όλης της οικογένειας, ιδίως το δικό μου, σε όλα τα δύσκολα!... Αναρωτιέμαι πως θα είναι το αύριο, χωρίς εσένα… Πόσο αλήθεια μικραίνει ο κόσμος του ανθρώπου σε μια μόλις μέρα, μιας κι’ ο δικός μου ήδη έγινε πολύ μικρότερος από σήμερα… Μου αφήνεις ,όμως εικόνες με όμορφα χρώματα και μνήμες πολλές, για να ξεγελώ τον εαυτό μου μέχρι να ξανασυναντηθούμε….. Χαιρετισμούς στον πατέρα και στους δικούς μας όλους…
…Καλό σου ταξίδι, αγαπημένη μου……
