Θα μου επιτρέψετε για μια και μοναδική φορά να μιλήσω σε πρώτο πρόσωπο. Θα σας πω την πιο όμορφη ιστορία που έζησα μέσα στον απόλυτο εφιάλτη της πυρκαγιάς που κατέστρεψε το νησί μας. Δεν θα γκρινιάξω, δεν θα επικεντρωθώ στη μαυρίλα που άφησε η φωτιά πίσω της, δεν θα πω κουβέντα για όλα αυτά που με θύμωσαν από εκείνους που φέρουν τη μεγαλύτερη ευθύνη για την τραγωδία.
Θα σας πω μόνο για τα όμορφα πράγματα που απαθανάτισαν τα μάτια μου. Για εκείνες τις μικρές λεπτομέρειες που έκαναν το μαύρο που μας περικύκλωσε πιο υποφερτό. Για την έκρηξη ανθρωπιάς, αγάπης και αλληλεγγύης που πυροδότησε η πυρκαγιά απ’ άκρη σ’ άκρη του νησιού. Μια έκρηξη που έγινε αισθητή στα πέρατα του κόσμου με χιλιάδες ανθρώπους να μιλάνε για το μεγαλείο της ψυχής των κατοίκων της Ρόδου.
Είδα ανθρώπους από την πρώτη στιγμή να αγοράζουν τρόφιμα και είδη πρώτης ανάγκης από το υστέρημά τους και να σπεύδουν να τα πάρουν στα κέντρα συγκέντρωσης των επισκεπτών. Είδα γιαγιάδες να ανοίγουν τα σπίτια τους και να φιλοξενούν ξένους χωρίς καν να γνωρίζουν τη γλώσσα τους. Είδα τα παιδιά που όλοι τα θεωρούσαν “αποβλακωμένα” από τα κινητά να τρέχουν στα βουνά, να πιάνουν μάνικες, φτυάρια και να μπαίνουν μέσα στα μέτωπα της φωτιάς χωρίς κανέναν φόβο.
Συνάντησα μεταμεσονύχτια σε αγροτικούς δρόμους παρέες εφήβων φορτωμένες πάνω σε καρότσες να κουβαλάνε φαγητό και νερό για τα πυρόπληκτα ζώα. Όπου κι αν πήγα υπήρχε πάντα κάποιος να ρωτήσει αν πεινάς ή αν διψάς και να τρέχει να σε γεμίσει με νερό και φαγητό. Γνώρισα παιδιά που μόλις έβλεπαν την υδροφόρα έτρεχαν να βοηθήσουν με τα φτυάρια τους, να ανοίξουν δρόμους, να κάνουν ανθρώπινες αλυσίδες.
Άγνωστοι μεταξύ αγνώστων στήριζαν ο ένας τον άλλον και συνεννοούνταν με τα μάτια για να κουβαλήσουν κορμούς στις αντιπυρικές ζώνες. Είδα επαγγελματίες να προσφέρουν αγόγγυστα τις υπηρεσίες τους νυχθημερόν όπου υπήρχε ανάγκη. Επιχειρηματίες να φορτώνουν με κούτες φάρμακα και είδη πρώτης ανάγκης σε άγνωστα αυτοκίνητα που πήγαιναν στα μέτωπα χωρίς να ρωτάνε καν το όνομα του οδηγού.
Θαρρείς πως η φωτιά έκαψε μια άσχημη πραγματικότητα και φανέρωσε την πιο όμορφη εκδοχή που έκρυβε ο καθένας μέσα του. Η τραγωδία μας ένωσε όλους με έναν μαγικό τρόπο. Παραμερίστηκαν τα χιλιάδες αδύναμα και φοβισμένα “εγώ” και έγινε ένα πανίσχυρο “εμείς”, ικανό να κάνει το θαύμα. Και τελικά το έκανε.
Στη Ρόδο συντελέστηκε μια ανείπωτη οικολογική καταστροφή. Μια καταστροφή που θα έχει επιπτώσεις σε όλα τα επίπεδα της ζωής. Αυτό όμως το κύμα αλληλεγγύης είναι η βάση στην οποία μπορεί να στηριχθεί η νέα ανοικοδόμηση. Η νέα εποχή οφείλει να είναι πιο ευαίσθητη οικολογικά, πιο έτοιμη να αντιμετωπίσει έκτακτες συνθήκες, πιο ουσιαστική και πρακτική στη λειτουργία της.
Αποδείχθηκε ότι οι άνθρωποι της Ρόδου δεν ήταν αλλοτριωμένοι από το χρήμα του τουρισμού. Δώσαμε τη μάχη μας όταν το ίδιο το κράτος μας έλεγε να εκκενώσουμε τα χωριά μας και να τα αφήσουμε να καούν. Σε αυτή τη μάχη, ενώ οι απώλειες είναι σε κάποιες περιοχές δυσβάσταχτες, κερδίσαμε πρώτα απ’ όλα τον κακό μας εαυτό και κατόπιν την καθολική αναγνώριση.
Κλείνοντας θέλω να πω ότι για πρώτη φορά στη ζωή μου ένιωσα τις καρδιές των ανθρώπων να μαλακώνουν και να φανερώνουν την ομορφιά τους. Πάνω στα βουνά που τα είχε περικυκλώσει η φωτιά και ο όλεθρος. Εκεί που μαζί με τα δέντρα και τα ζώα καιγόταν η ψυχή μας. Εκεί συνάντησα τον αληθινό άνθρωπο. Αυτόν που επιτέλους κατάλαβε την πραγματική αξία της ζωής. Αυτόν που έγινε ξανά κομμάτι της μάνας Γης.
Από τη στήλη "ΨΙΛΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ" στη ΡΟΔΙΑΚΗ της Κυριακής
