Κάπως αργά διαπίστωσε η Ελληνική Κυβέρνηση την θηριωδία που γίνεται στη Γάζα, για την οποία ακόμα και στην θεωρητικά αδιάφορη και απολιτίκ κοινωνία των ΗΠΑ γίνονται διαδηλώσεις κατά της σφαγής των αμάχων και υπέρ της κατάπαυσης του πυρός. Το ΥΠΕΞ μας με μια λιτή και σχεδόν ουδέτερη ανακοίνωση λέει: “Η Ελλάδα καταδικάζει τις πρόσφατες επιθέσεις κατά αμάχων, συμπεριλαμβανομένων και παιδιών, στη Ράφα. Υπογραμμίζουμε την ανάγκη για τη διεξαγωγή ενδελεχούς έρευνας που θα διαλευκάνει τις ακριβείς συνθήκες της επίθεσης.”
Μπορεί κάποιος να μας εξηγήσει τι σημαίνει ακριβώς το ρήμα καταδικάζω, το οποίο συνήθως διανθίζεται από επιρρήματα του τύπου “κατηγορηματικά” και “απερίφραστα”; Ωραία. Το καταδικάσαμε. Από κει και πέρα τι έγινε; Κάναμε μια προσπάθεια να γλιτώσουμε τους αμάχους; Πήραμε κάποια πρωτοβουλία ώστε το ζήτημα να μπει σε μια ευρωπαϊκή ατζέντα και να παρθεί μια ουσιαστική αποφαση; Ή μήπως απλά το καταδικάσαμε για να δείξουμε ότι είμαστε τάχα ανθρωπιστές και σε λίγο που θα ξεχαστεί το θέμα θα είναι όλα καλά;
Ο κυνισμός των Ισραηλινών στην Παλαιστίνη έχει ξεπεράσει κάθε προηγούμενο με την ανοχή όλου του Δυτικού Κόσμου. Στην τελευταία επίθεση στην πόλη Ράφα μόνο προκάλεσαν το θάνατο δεκάδων αμάχων σε καταυλισμούς. Οι δηλώσεις της ισραηλινής κυβέρνησης άκρως εξωφρενικές: «Αεροπορική επιδρομή εναντίον διοικητών της Χαμάς προκάλεσε πυρκαγιά που σκότωσε Παλαιστίνιους αμάχους».
Τι κι αν λένε οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα ότι κανένας τόπος δεν είναι ασφαλής στη Γάζα; Τι κι αν λέει επίσημα πλέον το αρμόδιο όργανο του ΟΗΕ ότι σκοτώνονται άμαχοι, μεταξύ των οποίων παιδιά; Τι κι απλοί πολίτες σε όλο τον κόσμο διαδηλώνουν κατά της ισραηλινής θηριωδίας; Ακάθεκτοι συνεχίζουν το φονικό τους έργο μέχρι να εξαφανίσουν τους Παλαιστίνιους από προσώπου γης.
Θα πει κάποιος πως οι πόλεμοι δεν είναι θεατρικές σκηνές. Είναι αναμενόμενο ότι θα σκοτωθούν κάποιοι και ότι θα γίνουν και κάποια έκτροπα. Χωρίς να υποστηρίζουμε καμία τέτοια υπόθεση εργασίας, ακόμα κι αν δεχτούμε αυτό το γεγονός, αυτή τη στιγμή έχουμε περάσει στο άλλο άκρο. Βρισκόμαστε στο σημείο που γίνονται τυφλά δολοφονικά χτυπήματα και δεν μιλάμε πλέον για αντίποινα στην επίθεση μιας τρομοκρατικής οργάνωσης.
Είναι τόσο θλιβερό και άδικο αυτό που γίνεται τη δεδομένη στιγμή στην Λωρίδα της Γάζας που κάθε άνθρωπος με στοιχειώδεις ευαισθησίες, είναι το λιγότερο εξοργισμένος. Εξ ου και η απορία περί του “καταδικάζουμε”. Καταδικάζει ένας δικαστής όταν αποδίδει ποινή σε έναν ένοχο. Αυτή είναι η έννοια της καταδίκης. Ότι υπάρχει μια τιμωρία για την εκτροπή της τάξης. Όταν δεν υπάρχει μια συνέπεια που να συνοδεύει την καταδίκη, τότε μιλάμε ξεκάθαρα για μια υποκρισία.
Είναι κάτι ανάλογο με την έννοια της ανάληψης της πολιτικής ευθύνης. Η πολιτική ευθύνη είναι κάτι αόριστο και χαοτικό. Οπότε αν κάποιος την αναλάβει σημαίνει επί της ουσίας ότι χλευάζει επιδεικτικά. Αν έπαιρνε κάποιος την πολιτική ευθύνη και έκανε αυτόματα και χαρακίρι θα είχε μια αξία. Τώρα απλά είναι ένα ακόμα επικοινωνιακό πυροτέχνημα στην πολιτική σκηνή του “θεαθήναι”, της υποκρισίας και της αδιαφορίας για το γενικό καλό.
Έχουμε βαρεθεί να ακούμε μεγαλοστομίες, πολιτικούς που “διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους”, που πολεμάνε πολυεθνικές, που βλέπουν στον καθρέφτη τους τον Ένγκελς και τον Μαρξ, που δηλώνουν ότι θα φέρουν κοινωνική δικαιοσύνη και άλλα τόσα χαριτωμένα. Δυστυχώς έχουν φτιάξει το σύστημα τόσο στα μέτρα τους, που είτε μας αρέσει είτε όχι η κατάσταση αυτή θα διαιωνίζεται. Εκτός κι αν γίνει κάτι πολύ ανατρεπτικό. Τα ποσοστά όμως για να γίνει κάτι τέτοιο είναι τόσο μικρά που μόνο κάποιος τρελός θα πήγαινε να στοιχηματίσει.
Από τη στήλη "ΨΙΛΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ" στη ΡΟΔΙΑΚΗ της Κυριακής
